Για να μπορέσει να κρίνει ο πολίτης τον λόγο ενός πολιτικού πρέπει να γνωρίζει οικονομικές ή τεχνολογικές έννοιες, που σε πολλές περιπτώσεις ξεφεύγουν από τις γνώσεις του μέσου πολίτη.
Οφείλει λοιπόν ο πολιτικός να εξηγήσει με απλά λόγια αυτές τις έννοιες ώστε να καταλάβει ο πολίτης και να κρίνει.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι οι πολιτικοί συστηματικά επιδιώκουν το αντίθετο. Συσκοτίζουν τον πολιτικό λόγο με μεγαλοστομίες, τσιτάτα και συνθήματα αποφεύγοντας την απλή κατανοητή γλώσσα.
Ο λόγος για το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα (primary surplus), το οποίο προεκλογικά ο κ. Μητσοτάκης υποσχόταν να μειώσει μέσω «διαπραγμάτευσης».
Σε απλά ελληνικά, πρωτογενές πλεόνασμα είναι το ποσό που πρέπει να βάζει κάθε χρόνο στην άκρη το ελληνικό δημόσιο για να πληρώνει τους τόκους των δανείων. Μόνο τόκους.
Αν δεν πληρωθούν οι τόκοι, όπως και σε μία πιστωτική κάρτα, προστίθενται στο χρέος και τοκίζονται.
Άρα όταν ο κ. Μητσοτάκης (και οι προηγούμενοι αλλά και οι υποβοηθούντες δημοσιογράφοι) λέει, «θα διαπραγματευτώ για τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων» αλλά δε λέει «που παράλληλα θα αυξήσει το δημόσιο χρέος», χαϊδεύει τα αυτιά των πολιτών και αποκρύπτει την αλήθεια. Όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον αποκρύπτει ότι επιβαρύνει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας με πρόσθετο χρέος.
Αλλά δε σας κάνει εντύπωση που κανείς δε μιλάει πια για το χρέος? Πόσο είναι? Αυξήθηκε? Μειώθηκε? Ακούσατε καμία προεκλογική ομιλία (εκτός από τη δικιά μου) να αναφέρθηκε στο χρέος?
Μετά και από την κυβέρνηση Σύριζα (νταούλι νο1) έγινε ξεκάθαρο σε όλους ότι το χρέος αυτό είναι υπαρκτό και δεν αμφισβητείται. Όλες οι υποσχέσεις για διαγραφή του χρέους ή έστω μέρους αυτού, ήταν ένα χοντρό ψέμα. Οι στατιστικές υπηρεσίες και οι κεντρικές τράπεζες όλων των χωρών συλλέγουν και δημοσιεύουν αυτά τα στοιχεία, ώστε όλοι να είναι ενήμεροι.
Μόνο ο Βελόπουλος έχει απομείνει προτείνοντας τη δημιουργία ενός Εθνικού Συμβουλίου Διαπραγμάτευσης (νταούλι νο2) του χρέους. Ο δε Βαρουφάκης προτείνει την μονομερή αναδιάρθρωση του χρέους (νταούλι νο3) και τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων επίσης.
Δηλαδή δε γίνεται να γίνουμε μια κανονική χώρα, να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας όμορφα κι ωραία, με πρόοδο και ευημερία? Χωρίς νταούλια! Χωρίς ρήξεις και ψευτο-επαναστάσεις. Οι άλλες χώρες πως προοδεύουν? Όλες οι πρώην μνημονιακές χώρες έχουν ξεπεράσει τα προ κρίσης επίπεδα και συνεχίζουν. Η Πορτογαλία που έχει σήμερα ανεργία 6,3% έσκυψε το κεφάλι στον Μινώταυρο του φιλελευθερισμού?
Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι το χρέος αυτό καθεαυτό, αλλά ο μηχανισμός που το γεννάει. Ακόμα και αν με ένα μαγικό τρόπο μας χάριζαν όλο το χρέος αυτή τη στιγμή, αύριο το ελληνικό δημόσιο θα έβγαινε περιχαρές να ξαναδανειστεί και να βάλει νέο χρέος. Και σε λίγα χρόνια οι απόγονοί μας θα συζητάγανε τα ίδια.
Η μόνη διέξοδος από αυτή την κατάσταση, στη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι η μείωση των κρατικών δαπανών με την αντίστοιχη μείωση των φόρων ώστε να πετύχουμε αξιόλογους ρυθμούς ανάπτυξης.
Για την ανάπτυξη θα τοποθετηθώ σε επόμενο άρθρο.
Σπύρος Στάμου
Δημιουργία Ξανά!
Ισως απ τα καλύτερα άρθρα που έχει ανεβάσει το Loutrakiblog!!!Συγχαρητήρια και στον κο Στάμου.. δείχνει ότι είναι αξιόλογος ο ανθρωπος
Μια χαρα τα λεει ο ανθρωπος και σωστα!