Νοσοκομείο Κορίνθου:Χειρούργησαν γυναίκα και την έστειλαν στο φαρμακοποιό να σταματήσει την αιμορραγία

Την Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου, ασθενής παρουσιάζεται στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου στις 12 το μεσημέρι, με απώλεια άκρου (πιο συγκεκριμένα, με κομμένο το ένα δάχτυλο του χεριού της). Της προσφέρονται οι πρώτες βοήθειες και ετοιμάζεται για χειρουργείο.

Στις 14:00, η ασθενής είναι έτοιμη να χειρουργηθεί. Αφού έχει κάνει όλες τις σχετικές εξετάσεις και φοράει την ειδική ρόμπα, έτοιμη για την επέμβαση, οδηγείται σε έναν θάλαμο αναμονής. Η νοσοκόμα επιβεβαιώνει πως με το που ελευθερωθεί το χειρουργείο, θα οδηγηθεί κατευθείαν για εγχείρηση.

Ο χρόνος περνάει χωρίς καμία εξέλιξη. Συγγενής της ασθενούς απευθύνεται στην γραμματεία για πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση. Η ώρα είναι 16:00, δηλαδή έχουν περάσει δυο ώρες. Η γραμματεία όμως δεν έχει καμία πληροφορία για κάποιο προγραμματισμένο χειρουργείο. Μάλιστα, ο χειρουργός, με το που τελείωσε την προηγούμενη επέμβαση, έφυγε από το Νοσοκομείο.

Η γραμματεία πληροφορεί πως εφημερία θα έπρεπε να είναι ο κύριος Χρήστος Αλεξανδρόπουλος. Επικοινωνεί με τον ίδιο αλλά εκείνος την ενημερώνει ότι έχει αλλάξει με έναν συνάδελφό του, ο οποίος και θα έπρεπε να είναι στις εγκαταστάσεις, ως εφημερεύον ορθοπεδικός – χειρουργός. Χωρίς να χάσει χρόνο, η νοσοκόμα τον παίρνει τηλέφωνο. Αυτός είναι απών από τις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου. Δηλώνει πως ίσως να έρθει κατά τις 7 το απόγευμα, δηλαδή σε 3 ώρες.

Έρχεται σε δύο ώρες τελικά (Η Αυτού Μεγαλειότης). Έτσι λοιπόν μετά από 4 ώρες αναμονής, ενός χειρουργού που δεν ήταν καν στις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου- ως όφειλε- η ασθενής οδηγήθηκε στον χειρουργικό θάλαμο.  Καθοδόν μάλιστα, μια νοσοκόμα έγειρε επάνω στην ασθενή και ψιθύρισε την φράση ‘’θα του δώσεις και κάτι για κάνα καφεδάκι μετά, έτσι;’’.

Το χειρουργείο διήρκησε περίπου δέκα λεπτά. Η οδηγία που δόθηκε στην ασθενή ήταν να παρουσιαστεί ξανά στο νοσοκομείο για αλλαγή επιδέσμου την Δευτέρα.

Το Σάββατο όμως, 16 Νοεμβρίου, την δεύτερη ημέρα μετά την επέμβαση δηλαδή, το δάχτυλο άρχισε να αιμορραγεί ανεξέλεγκτα. Έτσι λοιπόν, η 70χρονη ασθενής πάει πάλιστο ΓΝΚ στον πρώτο όροφο στο χειρουργείο, και απευθύνεται στον γιατρό για αλλαγή επιδέσμου. Ο γιατρός απαντάει θετικά, αλλά συμβουλεύει να περιμένουμε την νοσοκόμα. Η νοσοκόμα, έρχεται μετά από μια ώρα καθώς ήταν απασχολημένη με ένα άλλο περιστατικό. Κρίνει όμως ότι το γεμάτο αίματα άκρο της ασθενούς, είναι ανάξιο της προσοχής και του χρόνου της. Αρνείται λοιπόν να αναλάβει το περιστατικό ενώ ο γιατρός που στέκεται δίπλα απλά παρακολουθεί παθητικά. (Εξαιτίας του ανυπόφορου πόνου και της σύγχυσης που βίωνε εκείνη τη στιγμή η ασθενής, δεν συγκράτησε τα ονόματα αυτών των δυο “ανθρώπων”.) Η συμβουλή που της δόθηκε ήταν να απευθυνθεί σε έναν φαρμακοποιό.

Ακολουθώντας τις οδηγίες του έμπειρου, φιλεύσπλαχνου, και εργατικού ιατρικού προσωπικού, η ασθενής απευθύνθηκε σε δυο φαρμακεία τα οποία αρνήθηκαν να την εξυπηρετήσουν λόγω του προσφάτου της χειρουργικής επέμβασης, και του βαθμού αιμορραγίας που είχε το χέρι.

Τελικά, πιο έμπειρος φαρμακοποιός ανέλαβε να ασχοληθεί με το περιστατικό. Μόλις είδε τα ράμματα, η πρώτη του ερώτηση ήταν “ποιος έκανε την επέμβαση”. Αμέσως μετά συμπέρανε πως η δουλειά ήταν εκτρωματική και πως “ένας χειρουργός κτηνίατρος, πιθανόν να είχε προσπαθήσει περισσότερο”.

Μέχρι εδώ, επιδίωξα να παραθέσω τα γεγονότα με την μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία καθώς η υπόθεση μου προκαλεί μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Όχι μόνο δεν πρόκειται για κάποιο υποθετικό σενάριο αλλά η εν λόγω ασθενής, είναι άτομο του στενού μου οικογενειακού κύκλου. Είναι η γιαγιά μου. Ο λόγος όμως που εγείρω το θέμα στον δημόσιο διάλογο, δεν είναι μόνο προσωπικός. Θεωρώ πως είναι όφελός μου. Πράγματι, αποτελεί όφελος του καθενός μας, να μιλήσουμε, να τονίσουμε τέτοιου είδους περιστατικά, να τα “βγάλουμε στη φόρα”. Η διαφθορά ενός συστήματος, αποβάλλεται μόνο μέσω της δημόσιας έκθεσης των « ηθοποιών » του. Μετά από λεπτομερή περιγραφή των συμβάντων, ας μου επιτραπεί και η σύντομη εκφορά μιας άποψης επάνω σε αυτά.

Πιστεύω ότι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει όσα έγιναν είναι η εξής: ντροπή. Σύνολο 4 ώρες αναμονής, για ένα επείγον περιστατικό, όχι επειδή δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός ή αρκετό προσωπικό στο νοσοκομείο, αλλά εξαιτίας αμέλειας, έλλειψης οργανωτικών ικανοτήτων, και αδικαιολόγητης απουσίας των υπαλλήλων από την θέση εργασίας τους. Απλώς απαράδεκτο. Αυτή η συμπεριφορά του ιατρικού προσωπικού που εμπλέκεται στην εν λόγω υπόθεση, δεν είναι μόνο παράνομη, αντιδεοντολογική ή μη επαγγελματική, είναι και απάνθρωπη. Το γεγονός ότι αυτά τα άτομα γυρίσανε στα σπίτια τους, σαν να μην συνέβη τίποτα, με εξοργίζει. Για την ακρίβεια αμφιβάλλω εάν αντιλήφθηκαν κάποια παρατυπία στην συμπεριφορά και στις πράξεις τους. Αυτό σημαίνει ότι τέτοιες αλαζονικές αντιμετωπίσεις ασθενών, τέτοια προκλητική οκνηρία, τέτοια εγκληματική ανικανότητα, αποτελεί μέρος της καθημερινής πραγματικότητάς τους. Αυτός είναι ο κανόνας, το φυσιολογικό, το συνηθισμένο στο εργασιακό τους περιβάλλον. Ως φυσικό επακόλουθο θα υπάρξουν ακόμα περισσότερα θύματα αυτού του φιάσκου. Σε κάποιες περιστάσεις, με πολύ πιο τραγικές επιπτώσεις. Και μην γελιέστε. Αυτές θα οφείλονται εν μέρει, και στην δικιά μας ανέχεια. Επειδή δεν κάναμε τον κόπο να μιλήσουμε, όταν έπρεπε. Επειδή δεν τους φτύσαμε, όταν τους άξιζε. Αυτό είναι ένα βάρος στη συνείδησή μου, που αρνούμαι να σηκώσω. Εσείς;

Εν κατακλείδι, είναι ευρέως γνωστό ότι οι δημόσιες υπηρεσίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εξοπλισμού και προσωπικού. Εξίσου γνωστό είναι ότι υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι, πολύ εργατικοί και άψογοι στη δουλειά τους. Υπάρχουν επίσης άριστοι επαγγελματίες, πρόθυμοι, διψασμένοι μα και αδιόριστοι ακόμα. Ίσως θα ήταν καλό να αδειάζανε κάποιες θέσεις και για αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, δεν νομίζετε;

Κριστιάν Νίρκα