Πόσο δύσκολο είναι τελικά να καταφέρει κανείς να αποτυπώσει όλα αυτά που αισθάνεται σε μια κόλλα χαρτί…
Αν κάτσεις και αναλογιστείς όλες τις προσπάθειές σου, κλείσεις τα μάτια σου, και ταξιδέψεις με τα φτερά της αγάπης, θα διαπιστώσεις πως όλα είναι θέμα έμπνευσης.
Γράφει η Λίνα Δημητρά
Το θέμα είναι να βρεις το άτομο που θα αποτελέσει τον οδηγό σου. Και κάπου εκεί ο χρόνος σταματά και συνειδητοποιείς το πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο λίγος είσαι εσύ!
Ζεις την κάθε στιγμή σαν είναι μοναδική, παίρνεις το ρίσκο και ξεκινάς. Γιατί άλλωστε τι είμαστε στη ζωή; Ποιος ο προορισμός μας; Θαρρείς πως όλα είναι σαν τη βροχή, που με λίγες σταγόνες παραπάνω μπορεί να ξεχειλίζει και να πνιγείς στις σκέψεις. Μα πάλι συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνος, έχεις την οικογένειά σου, τους φίλους, τον σύντροφό σου.
Αρκετοί σε αγαπούν και ακόμη περισσότεροι θα σε αγαπήσουν, ένας όμως είναι αυτός που πόνεσε για σένα ψυχικά και σωματικά. Κάποιος που πριν καλά-καλά ακούσει τον χτύπο της καρδιάς σου, σε ένιωσε και σε αγάπησε σαν κανέναν άλλον. Σαν σπόρος μέσα της, μεγάλωσες και πήρες πνοή. Κάθε σου κλάμα φάνταζε με μαχαιριά στα στήθη της. Η ζωή της ένας ατελείωτος αγώνας, που κανείς άλλους δεν μπορεί να καταλάβει! Σε όποια γλώσσα κι αν την φωνάξεις, το συναίσθημα είναι πάντα ίδιο.
Άλλωστε ποια είμαι εγώ, για να πω πώς πραγματικά είναι η ζωή μέσα από τα μάτια της; Τι μπορεί κανείς να πει, γενικότερα, για έναν άνθρωπο, που χωρίς αυτόν είσαι σαν ένα εκκρεμές, έτοιμο να χαθεί στα έγκατα της Γης; Η μάνα είναι η μόνη που μπορεί να νιώσει τον πραγματικό πόνο. Όσα χαστούκια κι αν φάει από τη ζωή, πάντα στέκεται εκεί, ανάμεσα στα ομορφότερα λουλούδια του κόσμου, ανάμεσα στους αγγέλους. Όποτε χρειαστεί κρύβει τη θλίψη της και τις δικιές τις έγνοιες, με το προσωπείο της κατανόησης και της ευτυχίας. Γιατί εκείνη πρέπει πάντα να είναι δυνατή σαν βράχος, περιμένοντας πελώρια κύματα να την ξεσκίσουν. Γιατί εκείνη ζει μέσα από την αγάπη των παιδιών της.
Και όταν έρθει η ώρα να τα αποχωριστεί, είναι σα να της ξεριζώνεις την καρδιά. Τα σωθικά της φλέγονται και τα μάτια της βουρκώνουν. Μα ποτέ δεν το δείχνει γιατί πολύ απλά είναι μάνα! Και η μάνα γίνεται θυσία για τα παιδιά της, καταπατώντας κάθε άγχος της.
Ο καλύτερός της καθρέφτης η λάμψη των ματιών της, που αντανακλά τα όσα κρύβει η καρδιά της! Γιατί η καρδιά της μάνας όσες φορές κι αν ραγίσει ΠΑΝΤΑ έχει χώρο!
Ο μόνος άνθρωπος που θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι, έτσι ακριβώς απαράλλακτο σε θέλει…είναι οι ρίζες του δέντρου της ζωής!
Και με τη σκέψη της απώλειας όλα μοιάζουν σαν μια μαύρη, θεοσκότεινη παύση! Έχεις χαθεί στην Άβυσσο της ψευδαίσθησης, και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο…παντού αντιλαλεί το γέλιο της, κλείνεις τα μάτια και την ονειρεύεσαι! Δε σε έχει εγκαταλείψει, είσαι δημιούργημά της! Ήσουν και θα είσαι ο λόγος ύπαρξής της! Έχει το χρέος να μην την απογοητεύσεις, γιατί
…ο ήρωάς σου είναι η μανούλα σου!
Αφιερωμένο σε όλες τις μαχήτριες μανούλες, αλλά συγκεκριμένα στη δική μου Μαρία Σεϊτανίδου, που σ’ εκείνη οφείλεται ό,τι έχω καταφέρει!
Χρόνια πολλά!
ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑΑΓΓΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΛΑΡΓΟΠόση γλύκα άραγετα μάτια της χωράνεπόση αγάπη και στοργήτόση που σε μεθάνεαγγίζει τόσο τρυφεράκαι γλυκοχαιδεύειτον πιό μεγάλο θησαυρόπαράδεισο γυρεύειείναι το πρώτο της παιδίτο δημιούργημα τηςτο έχει μες στα σπλάχνα τηςτο μεγαλούργημα τηςκαι νοιώθει πλήρης, έτοιμητον ουρανό να φτάσεικαι από το στερέωματ άστρα να κατεβάσεινα γίνει ένα με Θεόαιώνια να ζήσειαφού στην γη τα ίχνη τηςπαντοτεινά θ αφήσει ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Με αυτά τα λόγια που διάβασα, σκέφτηκα τη δική μου μανούλα που μου λείπει!! Μπράβο!
Γλυκύτατο το σχόλιο του/της 00:44. Συμφωνώ και επαυξάνω μαζί σας. Να ζήσετε να τη θυμόσαστε στις ωραιότερες και γλυκύτερες στιγμές της και στιγμές σας.