Τα παιδιά γεννήθηκαν για να παίζουν, να τρέχουν, να γελούν. Να απολαμβάνουν τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια.
Ωστόσο, υπάρχουν και παιδιά που ακόμη και σήμερα αναζητούν τον χαμένο παράδεισο των παιδικών τους χρόνων. Που αναρωτιούνται με ποιο δικαίωμα κάποιοι υπάνθρωποι μπόρεσαν να λερώσουν την αγνή τους καρδιά. Και που ζουν με την απορία: πότε θα έρθει η ώρα που η δικαιοσύνη θα αγαλλιάσει τη ψυχή τους;
- Αποκλειστική συνέντευξη στην Κέλλυ Σαουάχ-Μαραγκουδάκη
Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό – Φρήντριχ Νίτσε
Διονυσία Πατρώνου, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης.
Αυτή η χιλιοειπωμένη φράση είναι κομμένη και ραμμένη για την Διονυσία. Μια γυναίκα που δεχόταν συστηματική σεξουαλική κακοποίηση από την ηλικία των 6 μέχρι τα 15 έτη. Θύτης; Ο οικογενειακός φίλος των γονιών της. Ένας άνθρωπος όπως διηγείται αποκλειστικά στο synenas.gr υπεράνω πάσης υποψίας. Οικογενειάρχης, επαγγελματίας, φίλος και όλα αυτά συνοδευόμενα με τον επιθετικό προσδιορισμό «καλός» ή έτσι ήθελε να φαίνεται.
Η Διονυσία σήμερα και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής ή ενοχής μιλάει για πρώτη φορά δημόσια, παραθέτοντας όλα όσα έζησε από τον άνδρα που την κακοποιούσε συστηματικά.
Καλοκαίρι 1984 – Η πρώτη κακοποίηση!
«Ο συγκεκριμένος άνδρας μπαινόβγαινε στο σπίτι μας αρκετά συχνά. Ήταν παντρεμένος και είχε δυο γιους στην ηλικία μου. Σήμερα στα 44 μου έτη, διαβάζοντας την κατάθεσή μου στην Ασφάλεια, διαπίστωσα πως ο άνδρας αυτός είχε μια μεθοδικότητα στον τρόπο που δρούσε. Αυτά τα άτομα που προβαίνουν σε τέτοιες συμπεριφορές φροντίσουν να έχουν πάντα ”καλυμμένα τα νώτα τους”. Φρόντιζε να ρίχνει τις ευθύνες σε μένα. Δεν δίσταζε να μου αναφέρει ότι εγώ τον προκαλούσα. Τι πρόκληση μπορεί να προκαλέσει ένα παιδί 6 χρονών;»
H Διονυσία δεχόταν σεξουαλική παρενόχληση από την τρυφερή ηλικία των 6. Την φιλούσε, την άγγιζε, την θώπευε. Στην ηλικία των 9 ετών απαίτησε να του κάνει στοματικό έρωτα, ενώ από τα 12 ξεκίνησε να τη βιάζει παρά φύσει, για να μην αφήσει ίχνη. Ο βιαστής της φρόντιζε να απέχει από την σεξουαλική διείσδυση ενάμιση μήνα περίπου ούτως ώστε οι πληγές του σώματος να έχουν επουλωθεί.
«Η κακοποίηση δεν γινόταν πάντα μέσα στο σπίτι μου. Άλλοτε ενώ βρισκόμουν στο πάρκο με φώναζε και με απομόνωνε σε κάποια γωνία, άλλοτε με έπαιρνε από το σπίτι μου με το πρόσχημα ότι θα με πάει να παίξω με τα παιδιά του και με κακοποιούσε πριν και μετά την επιστροφή μου. Tις περισσότερες φορές με βίαζε μέσα στο αυτοκίνητό του, οδηγώντας με σε απόμερα, σκοτεινά μέρη. Με δωροδοκούσε με γλυκά, μικρά δωράκια δημιουργώντας μου έτσι ένα αίσθημα ενοχής, ότι πληρωνόμουν για τις υπηρεσίες που του παρείχα. Στην προεφηβεία μου και ενώ άκουγα πως οι εκδιδόμενες γυναίκες παίρνουν κάποιο αντίτιμο,αισθανόμουν ότι και εγώ εκδίδομαι.»
Η «αγάπη» που έγινε απειλή
«Κέλλυ μου, μέχρι την ηλικία των 10 προσπαθούσε να μου περάσει ότι οι πράξεις του ήταν από καθαρή αγάπη. Αργότερα και καθώς μεγάλωνα και αντιδρούσα -μετά από κάθε βιασμό- μου έλεγε πως η μόνη υπεύθυνη είμαι εγώ. Με απειλούσε πως εάν μιλήσω θα το μετανιώσω, πως δεν θα με πιστέψει κανείς, πως θα γίνω ρεζίλι. Μου δημιουργούσε διαρκώς ενοχές και τύψεις.»
Ο θύτης σταμάτησε να την κακοποιεί όχι από δική του επιλογή αλλά επειδή το θύμα μεγάλωνε και αντιδρούσε. «Τον απέφευγα. Όσο μπορούσα τον απέφευγα. Να φανταστείς θυμάμαι μια φορά ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιό μου, άκουσα τη φωνή του. Πήδηξα από το μπαλκόνι και έγινα καπνός. Η μάνα μου με έψαχνε. Όταν γύρισα την έβγαλα τρελή λέγοντάς της ότι απουσίαζα για ώρες από το σπίτι. Και άλλα πολλά παρόμοια περιστατικά.»
Καλοκαίρι 1994 – Η φωνή που δεν ακούστηκε ποτέ!
Η Διονυσία ως έφηβο κορίτσι πλέον σε μια κουβέντα που είχε με τους γονείς της σχετικά με τον οικογενειακό-σκοτεινό φίλο σήκωσε ανάστημα λέγοντας τους σθεναρά ότι αυτόν τον άνδρα δεν τον θέλει μέσα στο σπίτι της. Τότε σηκώθηκε ο πατέρας της και για πρώτη φορά της άστραψε χαστούκι λέγοντάς της ότι δεν είμαι άξια να μιλάει εκείνη με αυτόν τον τρόπο για αυτόν τον άνθρωπο.
Η Διονυσία είναι η μικρότερη κόρη μιας 5μελούς οικογένειας. Έχει ακόμη δυο αδερφές μεγαλύτερες. Η διαφορά ηλικίας με την μεγαλύτερή της αδερφή είναι 11 έτη και παρόλο που την θεωρούσε δεύτερη μάνα της, όταν της εξομολογήθηκε τα πάνδηνα που περνούσε, δεν βρήκε την συμπαράσταση που περίμενε.
«Όταν εγώ ήμουν 19 χρονών, η αδερφή μου ήταν 30, ήταν ήδη μανούλα. Πήγα σπίτι της και της εξομολογήθηκα με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα είχα περάσει. Τρελάθηκε. Την έπιασε πανικός και τελικά της έδωσα εγώ κουράγιο για να ηρεμήσει. Μόλις ηρέμησε με παρακάλεσε να μην πω κουβέντα στη μαμά γιατί η μαμά θα πήγαινε να τον σκοτώσει, να μην πως κουβέντα στον μπαμπά γιατί θα ρίξει τις ευθύνες στη μαμά που πήγε να τον σκοτώσει. Και γενικότερα να μην πω κουβέντα σε κανέναν γιατί θα είμαστε πια παιδιά χωρισμένων γονιών.»
Γύρω στα 20 έτη η Διονυσία βρήκε και πάλι τη δύναμη να ανοίξει την καρδιά της, αυτή τη φορά στην μεσαία της αδερφή.
«Η αδερφή μου πάγωσε. Αλλά αμέσως μου είπε ότι θα φροντίσει να τον απομακρύνει από το σπίτι. Πράγμα που κατάφερε να κάνει, χωρίς οι γονείς μου να ζητήσουν εξηγήσεις! Για κακή μου τύχη όμως η αδερφή μου έκανε έναν καλό γάμο και χρειάστηκε να φύγει στο εξωτερικό. Αυτό σήμαινε ότι έχασα τον μοναδικό άνθρωπο που αισθανόμουν κοντά μου. Έκτοτε ο άνδρας εξακολουθούσε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας. Βέβαια το μαρτύριο που τραβούσε το σώμα μου είχε λήξει από όταν ήμουν 15 χρονών, αλλά το μαρτύριο της ψυχής μου ήταν ατελείωτο.»
Δυο χρόνια αργότερα η Διονυσία παραθέριζε στο νησί από όπου κατάγεται, τη Ζάκυνθο. Εκείνο το καλοκαίρι στο νησί είχε συμβεί ένα περιστατικό κακοποίησης και η τοπική κοινωνία ήταν αναστατωμένη. Με αφορμή αυτό το γεγονός πήρε το θάρρος να εξομολογηθεί στη θεία της, την κακοποίηση που υπέστη όλα αυτά τα χρόνια. Η αντίδραση της θείας της ήταν αποστομωτική. Δεν ήταν εκείνη που περίμενε.
«Με χαρακτήρισε ανεύθυνη, δηλώνοντάς μου ότι δεν θέλει να με βλέπει και όχι επειδή έκρυβα ένα τόσο μεγάλο μυστικό αλλά επειδή δεν είχα μιλήσει νωρίτερα ούτως ώστε να προστατεύσει τα δικά της παιδιά. Και καθόταν και συλλογιζόταν εάν αυτός ο άνθρωπος είχε έρθει σε επαφή με τα δικά της παιδιά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος -εάν είναι άνθρωπος- ήταν τόσο στενός οικογενειακός φίλος που ερχόταν και διακοπές στο νησί». Η Διονυσία θυμάται την απάντηση που της έδωσε πριν αποχωρήσει για την Αθήνα. «Έννοια σου και το καλοκαίρι που ήμουν 15 μπήκα μπροστά εγώ για να μην πειράξει τα δικά σου παιδιά. Βίασε εμένα για να προστατεύσω εκείνα.»
Στην κατάθεση ψυχής η Διονυσία εκφράζει το παράπονό της: «Έπεσα δυστυχώς σε μια οικογένεια που δεν με στήριξε. Σε μια οικογένεια που την υπερκινητικότητά μου και την έντονη αντιδραστική συμπεριφορά μου την ονόμαζε ”τρέλα”. Δεν ήμουν τρελό παιδί. Ήμουν ένα κακοποιημένο σεξουαλικά παιδί.»
Το «καταφύγιο» που χάθηκε άδοξα!
«Σε μια εποχή που το υπουργείο Παιδείας έστελνε γυμναστές/προπονητές στα σχολεία για να ανακαλύψουν τα νέα ταλέντα του αθλητισμού, οι αποδόσεις και οι μετρήσεις μου ξεχώρισαν ανάμεσα στα παιδιά και έτσι στα 13 μου βρέθηκα στον «Πανιώνιο» στην Νέα Σμύρνη. Η Ομάδα ήθελε να με κρατήσει για τα αθλήματα σφαίρα-σφύρα-ακόντιο-μέτρο, άνευ συνδρομής. Η κουβέντα του πατέρα μου ήταν ότι η απόσταση Άγιος Δημήτριος-Νέα Σμύρνη είναι μεγάλη και δεν συντρέχει κάποιος λόγος να τρέχω στα γυμναστήρια μαζί με τους μαντραχαλάδες. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά οι γονείς μου ήταν ανίκανοι να με υποστηρίξουν.»
Από την οικογενειακή στην κρατική αδράνεια
Η Διονυσία πλέον διατηρεί τυπικές σχέσεις με τους γονείς και τη μεγάλη της αδερφή. Ο λόγος;
Η στάση που κράτησαν όταν τους αποκάλυψε φέτος το καλοκαίρι τι σταυρό κουβαλούσε όλα αυτά τα χρόνια. «Στο άκουσμα όλων αυτών των αηδιαστικών περιγραφών ο μπαμπάς μου με ρώτησε εάν έχω αποδείξεις για όσα λέω και η μαμά μου να μην θέλει να ακούσει το όνομα αυτού του ανθρώπου. Η αντίδραση της αδερφής μου ήταν να σηκωθεί και να φύγει από το σπίτι. Κατάλαβα ότι μπορεί η βιολογική οικογένεια να είναι οι άνθρωποι που σε φέρνουν στη ζωή αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η πραγματική σου οικογένεια.»
Αξίζει να σημειωθεί ότι στα 19 της, ύστερα από μια ξαφνική και άγαρμπη προσέγγιση του θύτη, η Διονυσία υπέστη μια ισχυρή κρίση πανικού, κλήθηκε ασθενοφόρο και διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Εκεί της συνέστησαν να επισκεφτεί την Ψυχιατρική Κλινική Εφήβων και Νέων του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς».
«Εκεί με είχε αναλάβει μια γυναίκα ψυχολόγος, η οποία από την μέθοδο που χρησιμοποιούσε κατάλαβα ότι ο σκοπός της ήταν να επουλώσει το ψυχικό τραύμα και να μην οδηγηθώ στις εξαρτησιογόνες ουσίες. Πραγματοποίησα κάποιες συνεδρίες και σταμάτησα. Κανένας δεν μου είπε να απευθυνθώ στις αστυνομικές και δικαστικές Αρχές.»
«Πραγματοποιώ συνεδρίες σε ιδιωτικούς και δημόσιους ψυχολόγους από τα 22 μου. Ακόμα και ο ιδιωτικός ψυχαναλυτής-ψυχολόγος δεν με παρότρυνε να πάω να κάνω κάτι. Εύλογα καταλαβαίνεις ότι όπου και αν απευθυνόμουν, έβρισκα τοίχο. Το 2013 που βρέθηκα στην Κρήτη παρουσιάστηκα σε Κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης, στον Άγιο Νικόλαο. Ούτε από εκεί βρήκα την υποστήριξη, την συμβουλή που χρειαζόμουν. Όλες οι υπηρεσίες προσπαθούσαν να επουλώσουν τα ψυχικά μου τραύματα και να διαμορφώσουν την προσωπικότητά μου. Το 2017 απευθύνθηκα στις δομές του δήμου Αγίου Δημητρίου και από εκεί με κατεύθυναν να απευθυνθώ στο Συμβουλευτικό Κέντρο Κακοποιημένων Γυναικών, στο Σύνταγμα. Κανένας μα κανένας από όλους όσους άκουσαν την ιστορία μου δεν με παρότρυνε να ζητήσω βοήθεια από την Αστυνομία. Η απάντηση που λάμβανα ήταν: τώρα έχουν περάσει 20 χρόνια, έχει παραγραφεί το αδίκημα του βιασμού, τί ψάχνεις να βρεις;»
H Διονυσία διερωτάται με τρεμάμενη φωνή γιατί κανένας από όλους αυτούς τους ειδικούς δεν της έδειξε τη σωστή κατεύθυνση, τον σωστό δρόμο.
«Υπήρχε εποχή στη ζωή μου που δούλευα αποκλειστικά για να πληρώνω τους ψυχολόγους. Το ότι έφτασα σήμερα να μιλάω για όλα αυτά χωρίς ”ακραίες” συμπεριφορές, οφείλεται στην αφοσίωση και στην συμπαράσταση της συζύγου μου και της ψυχοθεραπεύτριάς μου, της Αλεξάνδρας. Εκείνη ξέρει πόσες ώρες συνεδριών χρειάστηκα για να καταφέρω να αντιμετωπίσω αυτό το ζήτημα όπως του πρέπει, όπως του αξίζει. Σπουδαίο ρόλο έπαιξαν και η αδερφή μου η μεσαία, η οποία ήρθε μαζί μου στην Αστυνομία και στην πρώτη μου κατάθεση και στην αναγνώριση αλλά και μια οικογενειακή φίλη. Και τις ευχαριστώ.»
Η υπόθεση βιασμού μπαίνει στο αρχείο
Επειδή έχουν περάσει 20 χρόνια από την τελευταία σεξουαλική κακοποίηση η υπόθεση παραγράφεται και έτσι αυτομάτως μπαίνει στο αρχείο.
«Όχι! Δεν δέχεται το μυαλό μου, ότι η υπόθεσή μου μπαίνει στο αρχείο. Ποιοι είναι εκείνοι που σε εγκλήματα τέτοιας βαρύτητας ορίζουν χρονικά πλαίσια επιτρέποντας ακούσια στους θύτες να κυκλοφορούν και να κάνουν ό,τι θέλουν; Με ποιον γνώμονα κρίνουν πότε εγώ και το κάθε κακοποιημένο θύμα θα έχει τη δύναμη να προβεί σε μια καταγγελία; Πρέπει να αλλάξει αυτός ο νόμος! Ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως είναι η Σουηδία, τέτοιες κακουργηματικές πράξεις δεν παραγράφονται.»
H Διονυσία εξηγεί για ποιον λόγο σήμερα σπάει τη φωνή της.
«Το περιστατικό που μου έδωσε τη δύναμη να μιλήσω πρώτη φορά δημόσια για όσα έχω τραβήξει ήταν η υπόθεση του 12χρονου στον Κολωνό. Τότε σκέφτηκα πως σε αυτό το παιδί μόνο εγώ μπορώ να του δείξω τι σημαίνει θέληση, μόνο εγώ μπορώ να του δείξω τι σημαίνει δύναμη. Επειδή βρέθηκε ένα παλιοτόμαρο στη ζωή του, η ζωή του δεν πρέπει και να σταματήσει. Γιατί παρόλο το τραύμα μου, παρόλο που ήμουν ολομόναχη δεν κατέληξα ούτε ναρκομανής, ούτε αλκοολική, ούτε κλέφτρα, ούτε εκδιδόμενη. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που προχώρησε τη ζωή του σωστά και δημιούργησε μια νέα οικογένεια έντιμα.»
To μεγάλο «ευχαριστώ» στην Ελληνική Αστυνομία
Στον Γολγοθά της 44χρονης γυναίκας με το παιδικό βλέμμα βοήθησαν πολύ τα Στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας, τα οποία όπως διηγείται στο synenas.gr την υποστήριξαν τόσο στο νομικό όσο και στο ηθικό κομμάτι.
«Όσα θα πω ίσως ταράξουν κάποια λιμνάζοντα ύδατα. Ευτυχώς που υπάρχουν σήμερα αστυνομικοί σαν τον Διοικητής Ασφαλείας του Τμήματος του Αγ. Παντελεήμονα, την ομάδα του και τον Σπύρο από την Ομάδα ΔΙ.ΑΣ. Αθηνών. Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί οι Άγγελοι, δεν μπορώ να τους παρομοιάσω διαφορετικά. Εκτός από άριστοι επαγγελματίες είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ όχι απλά με το Α κεφαλαίο αλλά με όλα τα γράμματα της λέξης κεφαλαία. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.»
Η γυναίκα με δάκρυα στα μάτια περιγράφει ότι η πρώτη κακοποίηση έγινε στο μπάνιο του σπιτιού του με κλειστή πόρτα και μόλις πριν ένα μήνα κατάφερε να πείσει τον εαυτό της να κλείνει την πόρτα του μπάνιου στο δικό της σπίτι. Σήμερα χρησιμοποιεί την συνέντευξη ως μέσο του νέου αγώνα που ξεκινά. Να αλλάξει το παραπάνω νομοθετικό πλαίσιο που αδικεί τα κακοποιημένα θύματα.
«Πλέον έχω καταλάβει τον τρόπο που δρούσε ο βιαστής μου και είμαι σίγουρη ότι έχει κακοποιήσει και άλλα παιδιά. Το μόνο που ζητάω σήμερα είναι η ηθική ικανοποίηση, εξάλλου το αδίκημα παρεγράφηκε. Μπορεί να δεχθώ και απειλές, δεν με ενδιαφέρει. Είναι η αλήθεια μου και δεν έχω να φοβηθώ κανέναν και τίποτα!»
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄ οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
αυτοί ειναι οι ΕΛΛΗΝΕΣ