Σε απόσταση 15 χλμ. από το Λουτράκι και 4χλμ από την Περαχώρα, στην καταπράσινη πευκόφυτη πλαγιά της οροσειράς των Γερανείων, βρίσκεται το χωριό των Πισίων, σε υψόμετρο 650 μέτρων.
Μια βαθιά ρεματιά με πολλά πλατάνια και νερά, δίνει στο χωριό μια ιδιαίτερη ομορφιά, το οποίο σήμερα έχει περίπου 150 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Διάσπαρτες είναι κι εκεί οι εκκλησίες, όπως ο Άγιος Γεώργιος που είναι χτισμένος σε φυσικό σπήλαιο, ενώ ο ναός του Αγίου Αθανασίου χρονολογείται τον 15ο αιώνα .
Τέλος, στα Πίσσια βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, μητρόπολη των Πισίων, η οποία ανήκει στο ρυθμό της τρίκλιτης βασιλικής και η οποία πρώτο οικοδομήθηκε τον 18ο αιώνα.
Πάντα ειχα μια απορία το χωριό αυτό λεγόταν ¨¨Μπίσιᨨ Τι έγινε και του άλλαξαν το όνομα σε Πισια…??
Το πανεμορφο και καταπρασινο αυτο ορεινο χωριο των Πισίων Κορινθίας, πραγματικα μου θυμιζει σε πολλα τον τοπο καταγωγης της αξιοσεβαστης και αξιοτιμου συζυγου μου, δηλαδη το εξισου πανεμορφο και καταπρασινο ορεινο χωριο( αλλα και έχων αρκετες ομοιοτητες με αυτα τα Πίσια), αυτο της Αρτεμισίας Μεσσηνίας. Και αυτο με καμια 150αρια (ισως και λιγοτερους), μονιμους κατοικους, και αυτο επισης κτισμενο σε ενα παρομοιο και παρεμφερες σκηνικο, τοπιο και υψομετρο: στα 680, περιπου, μετρα, να στεκει επι πολλα πολλα χρονια, ασφαλες, χωμενο, φωλιασμενο, αλλα και αγέρωχο, καμαρωτό και περηφανο, καπου εκει ψηλα εις στον Ταυγετο… Τασος
Παρατηρωντας ενας γνωστος μου, τον ανωθεν αυτον μεταμεσονυκτιο (01:10), σχολιασμο μου, ευλογως αναρωτηθηκε ο ανθρωπος, γεματος περιεργεια και απορια: “Καλα ρε δικε μου, επιτελους τι ωρα ακριβως, πεφτεις και κοιμασε τα βραδια, ουτως ωστε να προλαβαινεις να ξυπνας και να σηκωνεσε ετσι πρωι, πρωι, να νιβεις τα χερια και το προσωπο σου, εις στον νιπτηρα, κατοπιν να βουρτσιζεις τα δοντια σου και στο “καπακι” να ξυριζεσαι και απο πανω, επειτα να παιρνεις (με ολην την ανεση σου), το πρωινο σου, και εν συνεχεια να αναχωρεις φρεσκος, ακμαιος, κεφατος και ορεξατος, με προορισμον αυτην σου, την υπηρεσιαν”?! Και εγω του απηντησα: “Μα ρε δικε μου, τοσο πια δυσκολο ειναι να το σκεφτεις και να το αντιληφθεις, πως συνεχιζω και αναπληρωνω, εξολοκληρου, ετουτον τον υπνακο μου, εις αυτην μου την κουραστικη, κοπιαστικη, εξαντλητικη, απαιτητικη και επιπονη, εργασιαν… Τασος