Γράφει η Παπακωνσταντίνου Σούζυ για το βιβλίο: Από το λυκαυγές στο λυκόφως
Του Ιατρού- Χειρουργού κ. Δημητρίου Ζόγκα
Απόσπασμα του βιβλίου:
«…….Την ήσυχη ροή της ζωής που φεύγει για να δώσει τη σκυτάλη με υποσχέσεις, ευχές και ελπίδες και προσδοκίες σ΄αυτούς της επόμενης ημέρας, που θα σεργιανίσουν εκεί που εσύ σεργιάνισες , που η περπατησιά τους δεν θα ακουμπά σε εφιαλτικό τοπίο, που θα μαζέψουνε τα συντρίμμια που αφήσαμε…….Δεν θα λυγίζουνε, δεν θα διστάζουνε, δεν θα παραδίνονται αμαχητί και δεν θα αφήσουνε κανέναν να ξεκοιλιάσει νύχτα το σάκο με τα όνειρά τους…….»
Επέλεξα αυτό το μικρό απόσπασμα από το βιβλίο που διάβασα, χωρίς διακοπή, από φόβο μην βγω από το όνειρο, μην χάσω κάτι από την έκφραση, μην φύγω μακριά από την συνειδητοποίηση της επώδυνης αλήθειας από την μεριά του συγγραφέα.
Το όνειρο και η σκληρή πραγματικότητα. Η αυγή και το σκοτάδι. Τα χρυσά όνειρα και ο πόνος της απώλειάς τους. Όλα μαζί στις σελίδες ενός βιβλίου. Εκεί ! Μέσα σε αυτές τις σελίδες, όλα μαζί συνέθεσαν την ζωή ενός ανθρώπου, του Δημήτρη Ζόγκα, που είχα την ευλογία να γνωρίσω.
Ένας άνθρωπος που αφουγκράζεται το κάθε τι , που συνειδητοποιεί έγκαιρα με βαθιά ενσυναίσθηση τις επώδυνες αλήθειες και που με περισσή ευγένεια αναζητά να τις αντικαταστήσει με την ελπίδα.
Αρνιέται πεισματικά την κοσμική ψευτιά, αγαπά την πατρίδα του, υπηρετεί και αγωνίζεται να διασώσει την ελληνική παράδοση, λατρεύει την γλώσσα την Ελληνική , την οικογένεια.
Μέσα από το επάγγελμα του παλεύει καθημερινά με τον θάνατο κι αυτό τον κάνει άτρωτο στις ανθρώπινες καθημερινές μικρότητες.
Μου θυμίζει τους Ιππότες της Ιδέας. Τους Δον Κιχώτηδες της κάθε εποχής γιατί η ζωή του είναι ένας συνεχής αγώνας ανάμεσα στην ελπίδα και στην απογοήτευση, στο λυκαυγές και στο λυκόφως.
Διαβάζοντας το βιβλίο του τον γνωρίζεις, τον καταλαβαίνεις, πορεύεσαι είτε το θέλεις είτε όχι, δίπλα του, βήμα-βήμα σε μονοπάτια αλήθειας.
Μέσα στις γραμμές του είναι ξεκάθαρη, από την μια η έντονη προσωπικότητά , τα συναισθήματα, οι αγωνίες , οι απογοητεύσεις του και από την άλλη η εφηβική του ψυχή που ακόμη ονειρεύεται και ελπίζει.
Οι λέξεις στις σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη με ρυθμό γρήγορο ξετυλίγοντας την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής. Σε τραβούν μακριά στο ονειρικό παρελθόν του συγγραφέα, σε φέρνουν στο βαρύ παρόν και με ευαίσθητο διακριτικό τρόπο σου ανοίγουν δρόμους ελπίδας για το μέλλον.
Νοιώθω την ανάγκη να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά τον ενικό αριθμό για να του απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
«Σε ευχαριστώ από καρδιάς για όσα απλόχερα μου έδωσες μέσα στο εργαστήρι πολιτισμού του ΊΒΥΚΟΥ. Σε ευχαριστώ για το ταξίδι που μου χάρισες μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σου. Για τον καλό σου λόγο που με βοήθησε να δω με θάρρος πολλές φορές την επώδυνη καθημερινότητα. Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, να πορεύεσαι σε ζωή φωτεινή, ασκλάβωτη, μακριά από ασχήμιες».
Ευχαριστώ θερμά το loutrakiblog για την θερμή φιλοξενία.
Λουτράκι 16/12/2022
Ναι ναι,έζησα τα περισσότερα όσον αφορά την όλη πορεία του οδεύοντας στα 73 πλέον και δυστυχώς βλέπω η νέα γενιά να μην οδηγείται προς ένα καλύτερο αύριο παρ’ολο που και εκείνος εύχεται και προβλέπει εξ άλλου Για να μην μακρυγορω αναφέροντας αποσπάσματαΙ του βιβλίου,ωφειλω να πω ότι έμεινα συγκλονισμένος πέρα απ’ όλα και από την μη αναμενόμενη από εμένα τουλάχιστον συγγραφική του δεινότητα την οποία συγκρίνω με εκείνη του Τζον Στάινμπεκ.Παροτρρεινω όλους να το διαβάσουν ανεξαρτήτως συμπάθειας η αντιπάθειας προς το πρόσωπο του συγγραφέα.