Η Βίκυ Χαντζάκου γεννήθηκε και µεγάλωσε στη Σπάρτη Λακωνίας και είναι το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς της. Στην ιστορική αυτή πόλη ολοκλήρωσε την υποχρεωτική και βασική εκπαίδευση συνεχίζοντας τις σπουδές της στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος οικονοµολόγος και ασχολήθηκε µε τον τοµέα των φυσικών επιστηµών αποκτώντας δεύτερο πτυχίο στις Φυσικές Επιστήµες.
Το 2003 ήρθε για πρώτη φορά αντιµέτωπη µε την Υπογονιµότητα, µε έναν προσωπικό αγώνα που κράτησε έξι χρόνια. Ένα χρόνο µετά τη γέννηση των διδύµων δηµιούργησε στο Facebook µια κλειστή οµάδα µε το όνοµα «Μυστική Πύλη (Υποβοηθούµενη Αναπαραγωγή)», η οποία φιλοξενεί υπογόνιµα ζευγάρια –κυρίως γυναίκες– µε στόχο να βοηθήσει, σε ψυχολογικό και όχι µόνο επίπεδο, όσους βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν στο δύσβατο µονοπάτι της Υπογονιµότητας.
Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου ανήκουν τόσο στην ίδια όσο και σε µέλη της οµάδας «Μυστική Πύλη (Υποβοηθούµενη Αναπαραγωγή)» που θέλησαν µέσα από τον προσωπικό τους αγώνα να εµψυχώσουν, να στηρίξουν και να συµπαρασταθούν σε όλες εκείνες τις γυναίκες που βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν αντιµέτωπες µε την Υπογονιµότητα.
Η κ. Χατζάκου παραχώρησε συνέντευξη
- Το βιβλίο σας παραθέτει βιώματα γυναικών σχετικά με το ζήτημα της υπογονιμότητας. Γιατί θεωρείτε σημαντικό να το διαβάσουν όχι μόνο γυναίκες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες δυσκολίες, αλλά και άτομα που δεν έχουν προσωπική εμπειρία, όπως άντρες ή γυναίκες χωρίς προβλήματα γονιμότητας;
Η ανάγνωση ενός βιβλίου που παρουσιάζει βιώματα γυναικών σχετικά με την υπογονιμότητα έχει αξία για όλους, ανεξαρτήτως της προσωπικής τους εμπειρίας, διότι αγγίζει θέματα που σχετίζονται με την ανθρώπινη φύση, τις κοινωνικές σχέσεις και την ενσυναίσθηση.Τα βιώματα γυναικών που αντιμετωπίζουν υπογονιμότητα συχνά περιλαμβάνουν συναισθήματα όπως αγωνία, θλίψη, κοινωνική πίεση ή και ντροπή. Οι αναγνώστες που δεν έχουν προσωπική εμπειρία μπορεί να αποκτήσουν καλύτερη κατανόηση για το πώς επηρεάζεται ψυχικά και κοινωνικά ένα άτομο που ζει κάτι τέτοιο, βοηθώντας τους να δείξουν μεγαλύτερη ευαισθησία σε φίλους, συγγενείς ή συνεργάτες που το βιώνουν καθώς και να ανοίξει το δρόμο για εποικοδομητικό διάλογο σε επίπεδο κοινωνίας. Επιπροσθέτως, η υπογονιμότητα συχνά θεωρείται θέμα «γυναικείο», αλλά επηρεάζει εξίσου και τους άνδρες – συναισθηματικά, κοινωνικά και στις σχέσεις τους. Ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να προσφέρει στους άνδρες την ευκαιρία να κατανοήσουν καλύτερα τις συντρόφους τους ή να δουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτές τις ιστορίες.
- Πόσο δύσκολο ήταν να καταγράψετε τόσο προσωπικές και συναισθηματικά φορτισμένες ιστορίες;
Η καταγραφή τόσο προσωπικών και συναισθηματικά φορτισμένων ιστοριών ήταν μια βαθιά δύσκολη αλλά και καθαρτική διαδικασία για μένα. Ως γυναίκα που έχει βιώσει την υπογονιμότητα, το να ακούω και να αποτυπώνω τις εμπειρίες άλλων γυναικών με έφερε συχνά αντιμέτωπη με δικά μου συναισθήματα, φόβους και αναμνήσεις. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως ξαναζούσα τις δικές μου στιγμές απόγνωσης μέσα από τα λόγια τους, κάτι που έκανε τη δουλειά μου και πιο απαιτητική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ουσιαστική.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία συνάντηση με μια γυναίκα που περιέγραφε την εμπειρία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Καθώς μιλούσε για την αναμονή κάθε φορά που έβλεπε το τεστ εγκυμοσύνης, ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι, γιατί είχα βρεθεί κι εγώ στην ίδια θέση. Μου είπε: «Το να περιμένω τη γραμμή να εμφανιστεί ήταν σαν να κρατάω την ανάσα μου για μια αιωνιότητα. Και όταν δεν ερχόταν, ήταν σαν να καταρρέει ο κόσμος μου, ξανά και ξανά.» Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τη δική μου απογοήτευση όταν δεν έβλεπα τη δεύτερη γραμμή, αλλά και το αίσθημα ντροπής που με κατέκλυζε, σαν να έφταιγα εγώ για όλα.
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν όταν μια γυναίκα μου μίλησε για το πόσο την επηρέασε η κοινωνική πίεση. Περιέγραψε πως η πεθερά της, σε ένα οικογενειακό τραπέζι, της είπε: «Πότε θα μας δώσεις ένα εγγονάκι;» χωρίς να γνωρίζει τι περνούσαν εκείνη και ο σύζυγός της. Αυτή η ιστορία με χτύπησε κατάκαρδα, γιατί είχα ζήσει κάτι αντίστοιχο. Θυμάμαι την αμηχανία και τη θλίψη μου, αλλά και το πώς ένιωθα παγιδευμένη σε προσδοκίες που δεν μπορούσα να εκπληρώσω.
Αυτό που έκανε τη διαδικασία ακόμη πιο δύσκολη ήταν ότι πολλές φορές έπρεπε να σταθώ δυνατή μπροστά στις αφηγήσεις τους, ενώ μέσα μου έσπαγα. Έπρεπε να διαχειριστώ τα δικά μου συναισθήματα για να μπορέσω να τις ακούσω πραγματικά και να αποδώσω τις ιστορίες τους με ακρίβεια και σεβασμό.
Παρά τις δυσκολίες, όμως, αυτή η εμπειρία ήταν και λυτρωτική. Βλέποντας τη δύναμη αυτών των γυναικών, ένιωσα πως κάθε ιστορία που κατέγραφα ήταν ένα βήμα προς την κατανόηση και τη λύτρωση – όχι μόνο για εκείνες, αλλά και για μένα.
- Κατά τη διάρκεια της καταγραφής αυτών των ιστοριών, υπήρξε κάτι που σας εξέπληξε ή που δεν περιμένατε να ακούσετε;
Αυτό που ίσως δεν περίμενα να αντιμετωπίσω είναι η ένταση και η πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που συνδέονται με την εμπειρία της Υπογονιμότητας και της αναμονής για ένα παιδί. Η ιστορία του Ραφαήλ, για παράδειγμα, συνδυάζει την αίσθηση της ελπίδας και της χαράς με την αβάσταχτη θλίψη και απώλεια. Όπως αναφέρεται στο κείμενο, οι γονείς περνούν από αλλεπάλληλες απογοητεύσεις και καταστάσεις αβεβαιότητας, ενώ τελικά καταλήγουν να αντιμετωπίζουν την πιο οδυνηρή εμπειρία της ζωής τους – την απώλεια του παιδιού τους.
Αυτό που ίσως δεν περίμενα να μάθω είναι η εξαιρετική δύναμη που κρύβεται πίσω από αυτές τις ιστορίες – η αντοχή των γυναικών στις δύσκολες στιγμές, η αποφασιστικότητά τους να προχωρήσουν παρά τις αποτυχίες και η γενναιότητα να μοιραστούν τις προσωπικές τους τραγωδίες με σκοπό την αποδοχή και την επικοινωνία της εμπειρίας τους. Αυτές οι ιστορίες καταδεικνύουν πώς οι άνθρωποι, ακόμα και όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με βαθιά θλίψη και πόνο, μπορούν να αναζητήσουν νόημα και να βρουν δύναμη να συνεχίσουν.
- Συνεχίζετε να συγκεντρώνετε ιστορίες γυναικών ακόμα και μετά την έκδοση του βιβλίου; Υπάρχει κάποια ανέκδοτη ιστορία ή περιστατικό που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Ναι, συνεχίζω να συγκεντρώνω ιστορίες γυναικών και μετά την έκδοση του βιβλίου. Είναι ένα έργο που ποτέ δεν σταματά, καθώς οι ιστορίες που αφορούν την υπογονιμότητα και τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής συνεχώς εξελίσσονται και βρίσκονται σε συνεχή ροή. Κάθε γυναίκα έχει τη δική της μοναδική πορεία και τις δικές της εμπειρίες, και όσο περνάει ο χρόνος, συνειδητοποιώ ότι ο διάλογος αυτός είναι ακόμα πιο απαραίτητος, όχι μόνο για την υποστήριξη των γυναικών που περνούν από αυτές τις διαδικασίες, αλλά και για να καταπολεμήσουμε τις κοινωνικές προκαταλήψεις που εξακολουθούν να υπάρχουν.
Όσον αφορά κάποια ανέκδοτη ιστορία, θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μιας γυναίκας που, αφού είχε περάσει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα και να αφήσει την απόφαση της μητρότητας στη μοίρα. Παρά την πίεση που ένιωθε από το περιβάλλον της και τις προσδοκίες, εκείνη αποφάσισε να επικεντρωθεί στον εαυτό της και στην προσωπική της ευτυχία. Προς μεγάλη της έκπληξη, μετά από αυτό το διάλειμμα, έμεινε έγκυος φυσικά, κάτι που ήταν απρόσμενο και την γέμισε χαρά και θαυμασμό για τη δύναμη του σώματός της και την αξία του να αφήνουμε τις προσδοκίες και το άγχος πίσω μας.
Αυτή η ιστορία αναδεικνύει το γεγονός ότι οι γυναίκες που περνούν από την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή έχουν μια τεράστια ανθεκτικότητα και δύναμη. Συχνά, οι ιστορίες τους είναι γεμάτες δυσκολίες, αλλά και απρόβλεπτες και συγκινητικές εξελίξεις, που μας θυμίζουν ότι η πορεία για την μητρότητα δεν είναι ποτέ γραμμική και ότι η αγάπη, η υπομονή και η αυτοεκτίμηση είναι εξίσου σημαντικά κομμάτια του ταξιδιού.
5. Ποια πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη παρανόηση που έχει η κοινωνία για τις γυναίκες που περνούν διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής;
Η μεγαλύτερη παρανόηση που έχει η κοινωνία για τις γυναίκες που περνούν διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι ότι αυτές οι γυναίκες θεωρούνται «ανίκανες» ή «λιγότερο γυναίκες» από τις υπόλοιπες. Αυτή η αντίληψη συνδέεται με την ιδέα ότι η γυναικεία ταυτότητα και αξία ορίζονται κυρίως από τη μητρότητα και την ικανότητα να συλλάβουν με φυσικό τρόπο.
Η κοινωνία συχνά προβάλλει το «φυσικό» και «εύκολο» ως πρότυπο για τις γυναίκες, και η αδυναμία επίτευξης αυτής της κατάστασης χωρίς εξωτερική βοήθεια μπορεί να προκαλέσει την αίσθηση ότι οι γυναίκες που αναγκάζονται να καταφύγουν σε τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι κάπως «ελαττωματικές» ή λιγότερο «ολοκληρωμένες» ως γυναίκες. Αυτή η παρανόηση δεν αναγνωρίζει ότι η γονιμότητα είναι ένα σύνθετο και προσωπικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, και ότι οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη σύλληψη δεν είναι καθόλου λιγότερο γυναίκες από εκείνες που συλλαμβάνουν φυσικά.
Η πραγματικότητα είναι ότι η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή δεν σχετίζεται με την «ανικανότητα» ή την «ανεπάρκεια», αλλά με την επιθυμία και την αποφασιστικότητα να αποκτηθεί παιδί, παρά τις όποιες δυσκολίες. Η αίσθηση της γυναίκας ότι είναι «πλήρης» και «ολοκληρωμένη» δεν εξαρτάται από το πώς ή το πότε θα αποκτήσει παιδί, αλλά από το πώς επιλέγει να ζήσει τη ζωή της και τις επιλογές που κάνει για το μέλλον της.
Η κοινωνία πρέπει να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί ότι κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο και να αξιολογηθεί με βάση την προσωπικότητά της και τις αξίες της, αντί να κρίνεται αυστηρά και με περιοριστικά πρότυπα.
- Πιστεύετε ότι η έννοια της μητρότητας αποκτά διαφορετική σημασία για μια γυναίκα που βιώνει ή έχει βιώσει τον «Γολγοθά» της υπογονιμότητας;
Ναι, η έννοια της μητρότητας αποκτά σίγουρα διαφορετική σημασία για μια γυναίκα που βιώνει ή έχει βιώσει τον «Γολγοθά» της υπογονιμότητας. Για πολλές γυναίκες που περνούν από διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, η μητρότητα δεν είναι απλά μια φυσική και αυτονόητη διαδικασία, αλλά γίνεται ένας στόχος που συνοδεύεται από αγωνία, απογοητεύσεις, συναισθηματική φόρτιση και έντονο άγχος.
Η συνεχής προσπάθεια, οι αποτυχίες, οι εξετάσεις, οι ενέσεις και οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δημιουργούν μια σχέση με τη μητρότητα που είναι πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένη και με περισσότερη υπομονή και επιμονή. Για αυτές τις γυναίκες, η έννοια της μητρότητας μπορεί να είναι πιο «πολυδιάστατη», καθώς δεν σχετίζεται μόνο με την επιθυμία για ένα παιδί, αλλά και με τη συναισθηματική και σωματική προσπάθεια που απαιτείται για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η μητρότητα μπορεί να μετατραπεί σε έναν ατελείωτο κύκλο προσδοκιών και απογοητεύσεων, και κάθε βήμα της διαδικασίας — από την απόφαση να αναζητήσει βοήθεια μέχρι τις εξετάσεις, τις θεραπείες και τα αποτελέσματα — μπορεί να προκαλέσει συναισθηματικές αναταράξεις. Η αποδοχή ότι η μητρότητα δεν είναι πάντα κάτι δεδομένο και φυσικό, αλλά μπορεί να απαιτεί εξαιρετική προσπάθεια και κουράγιο, συχνά προσδίδει στην έννοια της μητρότητας μια νέα, πιο ουσιαστική διάσταση.
Για αυτές τις γυναίκες, η μητρότητα μπορεί να αποκτήσει έναν πιο ενδυναμωτικό χαρακτήρα. Η ικανότητά τους να επιμείνουν στον αγώνα για να γίνουν μητέρες, παρά τις δυσκολίες, ενδέχεται να τις κάνει να εκτιμούν το παιδί τους ακόμη περισσότερο και να νιώθουν πιο συνειδητοποιημένες για την πραγματική σημασία της . Επίσης, η διαδικασία αυτή συχνά οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση του σώματος, της αντοχής και των συναισθημάτων τους, προσφέροντας τους μια διαφορετική προοπτική για τη γονεϊκότητα.
- Πώς θα περιγράφατε το συναίσθημα της ενοχής που συχνά εμφανίζεται σε γυναίκες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν;
Θα απαντήσω σε αυτή την ερώτηση σας μέσω της προσωπικής μου εμπειρίας με την Υπογονιμότητα.
Η ενοχή που ένιωθα ως γυναίκα που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει ήταν ένα αίσθημα βαρύ, σχεδόν αόρατο, αλλά πάντα παρόν. Ήταν σαν μια σκιά που με ακολουθούσε σε κάθε βήμα και που με ανάγκαζε να αναρωτιέμαι διαρκώς «τι κάνω λάθος;». Αισθανόμουν ότι κάτι φταίει σε μένα, ότι ίσως δεν ήμουν «αρκετά καλή» ή «αρκετά γόνιμη».
Η ενοχή ήτανμια μόνιμη συνοδός που με έκανε να νιώθω πως με κάποιο τρόπο απογοητεύω τον σύντροφό μου, την οικογένειά μου, ακόμα και τον εαυτό μου. Όταν έβλεπα άλλες γυναίκες γύρω μου να γίνονται μητέρες εύκολα ή χωρίς να το έχουν προσπαθήσει πολύ, μια φωνή μέσα μου έλεγε: «Γιατί όχι και εσύ; Τι δεν κάνεις σωστά;». Η ενοχή αυτή με γέμιζε με αμφιβολίες και με έκανε να αμφισβητώ τη δική μου αξία, τις επιλογές μου και την ικανότητά μου να γίνω μητέρα.
Αλλά πέρα από την απογοήτευση, υπάρχει και η αίσθηση της απομόνωσης. Το να νιώθεις πως δεν μιλάς γι’ αυτό που περνάς με κανέναν, διότι η κοινωνία δεν το κατανοεί πλήρως, είναι άλλο ένα βάρος. Μερικές φορές, αυτή η ενοχή γίνεται ακόμα πιο έντονη όταν πρέπει να εξηγήσεις στους άλλους την κατάσταση σου, να παραδεχτείς τις αποτυχίες και τα επαναλαμβανόμενα άκαρπα αποτελέσματα των θεραπειών ή των προσπαθειών. Είναι σαν να αναγκάζεσαι να δικαιολογηθείς για κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις, και αυτή η αίσθηση της αδυναμίας ενισχύει τη ντροπή.
Η αλήθεια είναι ότι η ενοχή δεν βοηθά. Κάθε φορά που προσπαθούσα να την αποδεχτώ και να την αφήσω να φύγει, ένιωθα λίγο πιο ελεύθερη. Η κατανόηση ότι δεν ήμουν μόνη σε αυτόν τον αγώνα, ότι δεν είναι κάτι που αφορά μόνο εμένα ή την αξία μου ως γυναίκα, με βοηθούσε να τη διαχειριστώ. Αλλά η ενοχή είναι πάντα εκεί, παραμονεύει, και αυτό μου θύμιζε πόσο βαθιά ριζωμένη μπορεί να είναι αυτή η κοινωνική προσδοκία για τη μητρότητα, που συχνά θεωρείται το κορυφαίο επίτευγμα για μια γυναίκα.
- Ποια είναι η σημασία της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης στις κοινότητες γυναικών που βιώνουν ανάλογες εμπειρίες;
Ένα πολύ καλό παράδειγμα για τη σημασία της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης στις γυναίκες που περνούν τη διαδικασία υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι η κλειστή ομάδα στο facebook«Μυστική Πύλη (Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή)» την οποία δημιούργησα το 2009 τιμώντας την μνήμη τριών παιδιών που έχασα κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μου και η οποία αποτελεί μια κοινότητα υποστήριξης για γυναίκες που βιώνουν την υπογονιμότητα.
Η Μυστική Πύλη παρέχει ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον για τις γυναίκες που βρίσκονται στη διαδικασία αυτής της δύσκολης και συχνά συναισθηματικά εξαντλητικής πορείας. Μέσα από τις συζητήσεις, την ανταλλαγή εμπειριών και την υποστήριξη μεταξύ των μελών της, η ομάδα λειτουργεί σαν ένα «δίχτυ» ασφαλείας που βοηθά τις γυναίκες να αισθανθούν λιγότερο μόνες και πιο δυνατές.
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής της κοινότητας είναι η δυνατότητα που προσφέρει για ανοιχτό διάλογο και ειλικρινή επικοινωνία, χωρίς φόβο κριτικής ή ντροπής. Οι γυναίκες που συμμετέχουν στην ομάδα μπορούν να μοιραστούν τις απογοητεύσεις, τους φόβους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους με άλλες γυναίκες που καταλαβαίνουν απόλυτα την κατάσταση και τις συναισθηματικές πιέσεις που βιώνουν.
Επιπλέον, η Μυστική Πύλη προσφέρει πρακτικές πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής- μέσω της εθελοντικής προσφοράς των επιστημονικών της συνεργατών- τις ιατρικές διαδικασίες, τις νομικές πτυχές, ακόμη και τις ψυχολογικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση του άγχους. Αυτή η υποστήριξη είναι πολύτιμη, καθώς συχνά οι γυναίκες που ακολουθούν αυτές τις διαδικασίες αισθάνονται ότι πρέπει να τα αντιμετωπίσουν όλα μόνες τους. Η ομάδα, όμως, τους υπενθυμίζει ότι δεν είναι μόνες και ότι η ενότητα και η αλληλεγγύη μπορεί να τις κάνουν πιο ισχυρές.
Η αλληλεγγύη μέσα στην ομάδα δημιουργεί επίσης ένα θετικό και υποστηρικτικό πλαίσιο για τις γυναίκες να πάρουν κουράγιο και να μην παραιτηθούν από τις προσπάθειές τους. Οι ιστορίες επιτυχίας άλλων γυναικών που έχουν περάσει με επιτυχία τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και έχουν αποκτήσει τα παιδιά τους λειτουργούν ως πηγή έμπνευσης και ελπίδας για εκείνες που είναι ακόμα στην αρχή της πορείας τους.
Μέσα από τη Μυστική Πύλη, η αίσθηση της κοινότητας γίνεται πιο έντονη, και οι γυναίκες ενθαρρύνονται να μην απομονώνονται, αλλά να βασίζονται στην υποστήριξη της ομάδας τους. Η εμπειρία της υπογονιμότητας, που συχνά γίνεται αντιληπτή ως κάτι πολύ προσωπικό και μοναχικό, μετατρέπεται σε μια κοινή προσπάθεια, όπου η μία γυναίκα στηρίζει την άλλη και όλοι μαζί δημιουργούν έναν ισχυρό και θετικό κύκλο υποστήριξης.
Η σημασία αυτής της συλλογικότητας και αλληλεγγύης είναι ότι ενδυναμώνει τις γυναίκες να παραμείνουν αισιόδοξες και να συνεχίσουν την πορεία τους, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Μέσα από τέτοιες κοινότητες, οι γυναίκες ενδέχεται να βρουν τη δύναμη να προχωρήσουν στην επόμενη φάση της ζωής τους, να αποδεχτούν τη διαδικασία και, τελικά, να δουν το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους, είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό.
Η Μυστική Πύλη αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα του πώς η αλληλεγγύη και η κοινότητα μπορούν να κάνουν τη διαφορά για μια γυναίκα που βιώνει υπογονιμότητα, προσφέροντας της υποστήριξη, γνώσεις και το πιο πολύτιμο όλων: την αίσθηση ότι δεν είναι μόνη της.
- Πιστεύετε ότι οι εμπειρίες που περιγράφετε μπορούν να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της αγάπης – τόσο προς τον εαυτό όσο και προς τους άλλους;
Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι οι εμπειρίες που περιγράφονται, όπως η υπογονιμότητα και οι διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, μπορούν να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της αγάπης, τόσο προς τον εαυτό όσο και προς τους άλλους.
Η υπογονιμότητα μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα ενοχής, αποτυχίας και αμφιβολιών για την αξία και την ικανότητά του ατόμου. Η διαδικασία αυτή, ωστόσο, αναγκάζει πολλές γυναίκες να αναπτύξουν μια βαθύτερη σχέση με τον εαυτό τους. Συχνά, το να αποδεχτείς τις αδυναμίες σου, να αναγνωρίσεις την ψυχική και σωματική κόπωση που συνοδεύει την υπογονιμότητα και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει τον πόνο χωρίς να ντρέπεται για αυτό, είναι ένα σημαντικό βήμα αυτοεκτίμησης. Μια γυναίκα που περνά από αυτήν τη διαδικασία αναγκάζεται να μάθει να αγαπά τον εαυτό της με νέους τρόπους — να αποδεχτεί την ατέλεια και τις δυσκολίες χωρίς να τις θεωρεί εμπόδια στην αξία της.
Η διαδικασία υπογονιμότητας είναι επίσης μια πρόκληση για τις σχέσεις και τη δυναμική της αγάπης μεταξύ των συντρόφων, των φίλων και της οικογένειας. Ο δρόμος της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μπορεί να ενδυναμώσει τη σχέση, φέρνοντας τα ζευγάρια πιο κοντά και ενισχύοντας την αμοιβαία υποστήριξη και κατανόηση. Η αγάπη σε αυτήν την περίπτωση δεν αφορά μόνο τη φυσική σύνδεση, αλλά και την υποστήριξη σε ψυχικό και συναισθηματικό επίπεδο. Συχνά, η διαδικασία αυτή δημιουργεί ένα δέσιμο που βασίζεται στην κοινή αντοχή, στον κοινό στόχο και στη συνεχιζόμενη προσπάθεια.
Εν τέλει, η υπογονιμότητα και οι διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μπορεί να μας διδάξουν ότι η αληθινή αγάπη βρίσκεται στην αντοχή, στην ενσυναίσθηση και στην αμοιβαία υποστήριξη, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.
- Το ζήτημα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής αφορά την επιλογή μιας γυναίκας σχετικά με το σώμα της. Κατά τη γνώμη σας, ποια θα έπρεπε να είναι η στάση της κοινωνίας και της πολιτείας απέναντι σε αυτό το θέμα;
Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι ένα προσωπικό και ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα που αφορά την ελεύθερη επιλογή της γυναίκας σχετικά με το σώμα της και τις αποφάσεις της γύρω από τη μητρότητα.
Η κοινωνία και η πολιτεία πρέπει να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της γυναίκας να κάνει τις δικές της επιλογές για το σώμα της, χωρίς να αντιμετωπίζεται με κριτική ή στιγματισμό. Η διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής πρέπει να είναι κατανοητή ως μια ιατρική επιλογή που ανήκει στην προσωπική ελευθερία της γυναίκας .
Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει ότι όλες οι γυναίκες έχουν ισότιμη πρόσβαση σε αξιόπιστες ιατρικές υπηρεσίες που αφορούν την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Η διαδικασία αυτή πρέπει να είναι προσβάσιμη, ασφαλής και οικονομικά προσιτή για κάθε γυναίκα που την επιθυμεί, ενώ η εκπαίδευση και η πληροφόρηση γύρω από τις διαθέσιμες μεθόδους, τις συνέπειες και τις δυνατότητες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι επίσης απαραίτητη, ώστε οι γυναίκες να μπορούν να κάνουν τεκμηριωμένες και ενημερωμένες επιλογές. Επιπροσθέτως, πρέπει να θεσπιστεί σαφή και δίκαια νομοθεσία που να προστατεύει τα δικαιώματα των γυναικών, εξασφαλίζοντας την ηθική διαχείριση των διαδικασιών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Αυτό περιλαμβάνει τη ρύθμιση του δικαιώματος στην πρόσβαση στις τεχνολογίες αναπαραγωγής, τη ρύθμιση των ηθικών ζητημάτων (όπως η δωρεά ωαρίων, σπέρματος ή παρένθετης μητρότητας), και την προστασία της ιδιωτικότητας και της αυτονομίας των γυναικών σε κάθε βήμα αυτής της διαδικασίας.
Συνολικά, η στάση της κοινωνίας και της πολιτείας απέναντι στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή θα πρέπει να βασίζεται στην αμοιβαία αποδοχή, την υποστήριξη και την προστασία των δικαιωμάτων της γυναίκας, εξασφαλίζοντας τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την επίτευξη του στόχου της μητρότητας, είτε μέσω φυσικών διαδικασιών είτε μέσω ιατρικών μεθόδων.
- Κλείνοντας θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι άλλο; Περιμένουμε κάτι καινούργιο από σας;
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω τη σημασία της συνεχιζόμενης συζήτησης γύρω από το ζήτημα της υπογονιμότητας και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Όσο πιο ανοιχτά και ειλικρινά μιλάμε για αυτά τα θέματα, τόσο πιο πολύ μπορούμε να στηρίξουμε τις γυναίκες που τα βιώνουν και να καταπολεμήσουμε το στίγμα που συχνά συνοδεύει την υπογονιμότητα. Οι γυναίκες πρέπει να νιώθουν ότι έχουν την ελευθερία να κάνουν τις επιλογές τους χωρίς να φοβούνται την κριτική ή την απόρριψη από την κοινωνία.
Στο μέλλον, επιθυμώ να συνεχίσω να μοιράζομαι τις προσωπικές εμπειρίες και τις ιστορίες άλλων γυναικών, είτε μέσω βιβλίων είτε μέσα από άλλες μορφές επικοινωνίας, όπως είναι η εκπομπή μου που βγαίνει στο αέρα κάθε Τρίτη στις 9 μέσα από τη φιλόξενη συχνότητα του syzefxi.comόπου φιλοξενούνται Υπογόνιμοι- γυναίκες ή άντρες- που μοιράζονται την προσωπική τους εμπειρία με την Υπογονιμότητα, με στόχο να ενημερώσουμε, να ενδυναμώσουμε και να στηρίξουμε εκείνες/ους που βιώνουν την ίδια πορεία, ενώ παράλληλα να προβάλλουμε την αθέατη πλευρά αυτού του αγώνα.
Πέρα από το βιβλίο, υπάρχουν πάντα νέα έργα και πρωτοβουλίες που εξελίσσονται, οι οποίες επικεντρώνονται στην ενίσχυση της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, και η ιδέα να μπορέσω να συνεισφέρω και να δημιουργήσω ένα καλύτερο, πιο υποστηρικτικό περιβάλλον για όλες τις γυναίκες είναι κάτι που με κινητοποιεί να συνεχίσω.
Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις και είμαι σίγουρη ότι οι συζητήσεις γύρω από την υπογονιμότητα , καθώς και η ενδυνάμωση των γυναικών, θα συνεχίσουν να εξελίσσονται και να επηρεάζουν θετικά τις κοινωνικές αντιλήψεις και τις πολιτικές.
