Ένας απίστευτος παίκτης είχε συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι του ΑΝΤ1 «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος».
Ο Φίλιππος Μπεκιάρης, ξεπέρασε όλες τις ερωτήσεις και έφτασε στις 100.000 ευρώ.
Στόχος του 26χρονου απόφοιτου της Νομικής Σχολής ήταν να καλύψει τα έξοδα του διδακτορικού του και να πάρει τη ρεβάνς για τον πατέρα του, ο οποίος είχε δηλώσει πολύ παλιά συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι, αλλά δεν επελέγη.
Ο Φίλιππος ρίσκαρε στην τελευταία ερώτηση, απάντησε σωστά για το ποια είναι η μετάφραση του Χονγκ Κονγκ.
Ο νεαρός, πήρε το ρίσκο, απάντησε σωστά (Αρωματικό Λιμάνι) κι έγινε ο πρώτος παίκτης που κατάφερε να πάρει για πρώτη φορά στη νέα εκδοχή του Εκατομμυριούχου στον ΑΝΤ1 το μεγαλύτερο έπαθλο που έχει δοθεί, τις 100.000 ευρώ.
Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του.
Ποιός θέλει να γίνει τρισεκατομμυριούχος? Ερώτηση: Ποιόν λοιπόν, τρέχοντα πολιτικό αρχηγό, έχει βάλει στο μάτι, αλλά και του την έχει και στημένη, προκειμένου δε, να τον χλαπακιάσει, κατασπαράξει, καταβροχθίσει, & φάει, ο κακός ο λύκος της Κοκκινοσκουφίτσας και των Ζαγοροχωρίων? α) Τον Δημήτρη Κουτσούμπα, β) τον Δημήτρη Νατσιό, γ) τον Νικολάτση Ανδρουλάτση, δ) τον Κυριάκο Μητσοτάκη? Ο ευρών θα κερδίσει – τούτη τη φορά – όχι μονάχα το ποσό των 100.000€, αλλά απείρως δε, και πολύ πολύ περισσότερα: μία γιγαντιαία & κολοσσιαία (μηνιαία) μητσοτακική αυξησάρα στον Δημόσιο Τομέα, του ύψους και της τάξεως των (ΔΕΚΑΟΚΤΩ) 18 ολόκληρων, ευρώ. Όχι παίζωμεν, λοιπόν.
Τάσο μου, θα σου’λεγα να πας κι εσύ να παίξεις να βγάλεις κανένα φράγκο, αλλά δυστυχώς είναι παιχνίδι γνώσεων. Αν είχες γνώσεις, θα’χες πτυχία. Αν είχες πτυχία, θα’χες καλύτερη δουλειά. Αν είχες καλύτερη δουλειά, θα’χες καλύτερο μισθό και δεν θα χρειαζόταν να κλαίγεσαι διαρκώς για όσα δεν έχεις, αλλά και δεν δικαιούσαι. Πληρώνεται κανείς βάσει προσόντων και όχι για να έχει μια άνετη ζωή με διαμονές σε Χανικιάν και Σαντορίνες με θέα την καλδέρα, την οποία μπορείς άνετα όσο και ανέξοδα να απολαύσεις και στο ίντερνετ. Τα κλάματα δεν φέρνουν χρήματα, γιαυτό πρέπει να μάθεις να ζεις με ό,τι έχεις και μπορείς.
Απαντώ, λοιπόν, στον φίλο μας και εγώ: Καταρχάς Βασίλη μου, να σε ευχαριστήσω πολύ που με παρακολουθείς, με προσέχεις και με διαβάζεις, εσύ. Κατά δεύτερον, θα σου έλεγα φίλε μου καλέ, πως ο,τι καθίστασαι & γίνεσαι βιτριολικός, πικρόχολος & οξύς (ολίγον τι – δίχως μάλιστα δε, να υφίσταται και να υπάρχει και κανείς, οιοσδήποτε λόγος, δηλαδή…), και ως εκ τούτου σίγουρα αδικείς και τον ίδιο σου τον εαυτό, μιάς και εμφανώς κάτι τέτοιο “δεν σου πρέπει” και “δεν σου πάει”, αλλά και ούτε επίσης, και σου αξίζει, σου αρμόζει και σου ταιριάζει. Τώρα – και σχέση με τα όσα (επί προσωπικού), μου απευθύνεις, μου αναφέρεις, μου θίγεις και μου λες – σηκώνουν όλα αυτά (όπως το αντιλαμβάνεσαι), πολύ πολύ μεγάλη, αλλά μαζί, και εκτενή, συζήτηση & κουβέντα (και η οποία κουβέντα, το επιθυμητό & ευκταίο, καθώς και ευχής έργον – από τη μεριά μου, τουλάχιστον – θα ήταν εάν μπορούσε να γίνει – που δεν θα γίνει, βεβαίως – διά ζώσης, αυτή). Ένα μόνο πράγμα, θα σου πω: μην βάζεις ποτέ το χέρι σου στη φωτιά (ούτε και στο Ευαγγέλιο), και μην παίρνεις μέσα σου και κανέναν μεγάλο όρκο, πως ο,τι μόνον όσοι είναι διακεκριμένοι, πολυμαθείς & διαπρεπείς, καθώς ακόμη, και εξέχοντες, φτασμένοι, ξεχωριστοί & καταξιωμένοι επιστήμονες & γραμματιζούμενοι (τελειόφοιτοι – ας πούμε – των διεθνών κολλεγίων & πανεπιστημίων, όπως επί παραδείγματι αυτά των “Harvard”, “Oxford”, “Stanford”, “Cambridge”, ” Massachusetts”, αλλά κ.λπ, κ.λπ), απολαμβάνουν & χαίρονται την ευμάρεια και τα αγαθά των “πλουσίων ελεών”, όπως επίσης και την μεγάλη, θεσπέσια, βελούδινη & τρίφυλλη ζωή, ΕΙΔΙΚΑ δε, στην χώρα μας αυτή. Εκτός δηλαδή, και αν είσαι πιά, και τόσο ανυποψίαστος, αγαθός & αφελής, ή ακόμη δε, και δεν “παρεπιδημείς, και στην Ιερουσαλήμ”…