Άρθρο του Γιώργου Ψυχογιού Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Κορινθίας.
Αν η Μεταπολίτευση γεννήθηκε μέσα από τις μεγάλες μάχες και τις θυσίες του αντιδικτατορικού αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία και λαϊκή κυριαρχία, σήμερα έχουμε ανάγκη για μια «νέα Μεταπολίτευση», που πρέπει να γεννηθεί από την απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη, κράτος δικαίου και ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά. Γιατί, δυστυχώς, μισό αιώνα μετά το 1974, αυτά ακριβώς είναι που έχουν τεθεί στο στόχαστρο της σημερινής κυβέρνησης, που φέρεται σαν να θέλει να ξεριζώσει όλες τις θεμελιώδεις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Το κράτος δικαίου δεν υπονομεύεται μόνο όταν καταργούνται θεσμοί αλλά και όταν οι κανόνες ισχύουν κατά το δοκούν – ή, ακόμα χειρότερα, κατά παραγγελία. Από τις υποκλοπές και τις διώξεις δημοσιογράφων μέχρι τη συγκάλυψη στα Τέμπη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τον πρόσφατο εξευτελισμό της ίδιας της Βουλής με τις επιστολικές ψήφους, για να μην υπάρχουν διαρροές, η κυβέρνηση φαίνεται να μεταχειρίζεται τους θεσμούς ως εργαλεία εξουσίας και όχι ως δικλείδες και εγγυήσεις, όπως προβλέπει το Σύνταγμα από το 1975. Την ίδια στιγμή, η καταστολή και η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης για πολίτες ή και πολιτικούς αρχηγούς τορπιλίζουν και τα ατομικά δικαιώματα.
Η Παιδεία μετατρέπεται σταδιακά σε προνόμιο για λίγους, με τους φοιτητές να παλεύουν σε αίθουσες χωρίς θέρμανση και πανεπιστήμια χωρίς προσωπικό. Η Υγεία υπονομεύεται από την ίδια την ηγεσία του υπουργείου, με τα νοσοκομεία να λειτουργούν χάρη στην αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών και όχι χάρη στην πολιτική βούληση. Και η Εργασία; Αντί για δικαίωμα, έχει καταντήσει ευκαιρία εκμετάλλευσης, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και την εργοδοτική αυθαιρεσία να βαφτίζονται «ευελιξία». Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, όχι λόγω κάποιας φυσικής αναγκαιότητας, αλλά λόγω πολιτικών επιλογών. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό: η διάλυση δεν είναι αποτέλεσμα αμέλειας, αλλά στρατηγικού σχεδίου. Αν το νερό είναι πηγή ζωής, τότε το κυβερνητικό σχέδιο περί ιδιωτικοποίησης είναι η συνειδητή απόφαση να μπει φραγμός ζωής και αξιοπρέπειας για τους πολλούς. Η επιμονή στην ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, παρά τις αποφάσεις του ΣτΕ και τις αντιδράσεις της κοινωνίας, αποκαλύπτει μια νοοτροπία που βλέπει κάθε κοινωνική υπηρεσία ως ευκαιρία κέρδους ή, όπως λένε και στην αγορά, ως επενδυτικό asset. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για μετοχές.
Μιλάμε για το δικαίωμα στην επάρκεια και την πρόσβαση όλων στο πιο βασικό αγαθό. Η πολιτική της κυβέρνησης στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό έχει ως βιτρίνα την ασφάλεια, αλλά ως ουσία τον φόβο και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Δηλαδή, θέλει να στρέψει τους Έλληνες, που φτωχοποιούνται καθημερινά, απέναντι στους πιο φτωχούς ξένους, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Ρητορική μίσους, δηλητήριο, υπονόμευση του σκληρού πυρήνα του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου για το άσυλο, για τα ακροδεξιά και συντηρητικά ακροατήρια, άλλα και δημιουργία αόρατων ανθρώπων. Και επειδή μιλάμε για Μεταπολίτευση, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974 υπενθύμισε ότι το άρθρο 15 της ΕΣΔΑ περί πολιορκίας και κατάστασης πολέμου χρησιμοποιήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά από τη χούντα το 1967, με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου». Ο κ. Πλεύρης, υπουργός του κ. Μητσοτάκη, το κάνει και πάλι, με άλλη αιτιολογία αυτήν τη φορά…
Η χώρα, λοιπόν, δεν χρειάζεται απλώς μια νέα κυβέρνηση. Χρειάζεται μια νέα θεμελίωση αρχών, αξιών, πολιτικών. Ένα νέο κοινωνικό σύμφωνο.
Μια «νέα Μεταπολίτευση», που θα ξεκινά από τα θεμέλια. Από τα βασικά της οράματα και προτάγματα, που, έτσι κι αλλιώς, μόνο μερικώς υλοποιήθηκαν μετά το 1974. Απαιτείται επανανοηματοδότηση του δημοσίου συμφέροντος, επαναφορά της κοινωνικής δικαιοσύνης με όρους αναδιανομής αλλά και ισότητας και ισονομίας. Και όλα αυτά με την εγγύηση ότι η Δημοκρατία δεν είναι απλώς διαδικασία, αλλά καθημερινό βίωμα.
Καθημερινή έννοια. Αυτή η «νέα Μεταπολίτευση» δεν θα έρθει από τα πάνω, θα έρθει από την κοινωνία.
Από τη γενιά που δεν έζησε τη Μεταπολίτευση, αλλά αρνείται να δεχτεί ότι «δεν γίνεται αλλιώς». Η ευθύνη είναι δική μας. Και η στιγμή είναι τώρα.
Γιατί η Ιστορία δεν γράφεται με αναμονή. Γράφεται με ανάληψη ευθύνης στα δύσκολα αλλά και τους αγώνες του λαού μας, που έχει αποδείξει ότι έχει και το ανάστημα και τη δύναμη να τους δίνει και να νικά.
paron.gr