Άρθρο της Πόπης Αγγελοπούλου.
Το παρακάτω άρθρο αφορά ορισμένους που κάνουν κακή χρήση του γραπτού λόγου, για να δείξουν ότι είναι «κάποιοι», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάνουν κακό προς πάσα κατεύθυνση.
Σε τοπικό έντυπο της 31 Δεκεμβρίου 2010, διάβασα ένα άρθρο κάποιου Παρασκευά Παύλου. Επρόκειτο για πρόσωπο παντελώς άγνωστο για μένα, μέχρι που τον γνώρισα τυχαία την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς έξω από ένα κατάστημα της πόλης. Αυτός, όμως, χωρίς να με ξέρει, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ποτέ απόψεις για κάποιο θέμα, μπήκε στη διαδικασία να πάρει μια μικρή φράση από το τελευταίο μου άρθρο και, με πολύ άσχημο τρόπο, να μου κάνει κακοπροαίρετη κριτική. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι προσπάθησε να παραπληροφορήσει τους συμπολίτες μας.
Όμως, αυτό το άρθρο του Παρασκευά Παύλου πέρασε την κόκκινη γραμμή.
Είναι η τελευταία φορά που ασχολούμαι με σχόλια κάποιων, που η τοπική κοινωνία με πολλούς τρόπους τους έχει απαξιώσει εντελώς. Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να λένε και να γράφουν ότι θέλουν. Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά, δεν θα ασχοληθούμε με σχόλια αλλά… με το πού… το πώς… και την πορεία του καθενός μας…
Μάθετε κ. Παρασκευά Παύλου λοιπόν ότι:
Δεν απαξίωσα ποτέ συνάνθρωπό μου, δεν υποτίμησα ποτέ εκλογικό αποτέλεσμα, δεν έγλυψα και δεν έφτυσα ποτέ κανέναν και πουθενά.
Αντίθετα, πολλές φορές, από αυτούς που βοήθησα εισέπραξα αφιλία και αχαριστία…
Έτεινα χέρι βοηθείας στον πρώην δήμαρχο το 2007 και αυτός το «δάγκωσε» (αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που με την υπογραφή μου σε άρθρα μου επί τέσσερα χρόνια ήμουν απέναντι του, όσο κανένας άλλος πολίτης αυτού του τόπου…)
Όσοι με πίκραναν μέχρι σήμερα… δεν ήταν από τον Πειραιά.
Τώρα, κάποιοι προσπαθούν να με βάλουν απέναντι από τον νυν δήμαρχο χωρίς λόγο και άδικα… Για ποιο λόγο, άραγε; Μήπως επειδή θέλουν να του «πουλήσουν» εκδούλευση;
Όσον αφορά τα άρθρα αυτών που έχουν απαξιωτικές αναφορές και στους μη γηγενείς, που επέλεξαν με σεβασμό και αξιοπρέπεια να ζήσουν στον Λουτράκι, κατά διαβολική σύμπτωση δημοσιεύονται πάντα στα τοπικά έντυπα που έχουν τον ίδιο εκδότη. Το γιατί, θα πρέπει κάποια στιγμή να μας το εξηγήσει.
Για να θυμηθούμε κάποια από αυτά:
Άρθρο που μας αποκαλούσε Μπιθηκέν, που στα αρβανίτικα θα πει κωλόσκυλο… (ακόμα περιμένω τη συγνώμη του συγκεκριμένου εκδότη)
Άρθρο που μας δήλωνε ότι, κατά το ρωμαϊκό νόμο, δεν θα ενσωματωθούμε ποτέ στην κοινωνία, γιατί δεν γεννηθήκαμε στο Λουτράκι, κι έτσι θα είμαστε πάντα ένα ξένο σώμα.
Άρθρο που έλεγε ότι Λουτρακιώτης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.( θέλω να ρωτήσω τον φίλο που έγραψε αυτό, Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι κάτω από κάποιες συνθήκες;;;)
Άρθρο που μας συμβούλευε να σεβόμαστε την πόλη που μας «φιλοξενεί».
Άρα , δεν μπορούμε να έχουμε λόγο και άποψη για την πόλη που ζούμε με τις οικογένειες μας.
(δηλώνω υπεύθυνα ότι ούτε ο εκδότης, ούτε κάποιος άλλος με φιλοξενεί στο σπίτι του)
Άρθρο που για να κτυπήσει άλλη τοπική εφημερίδα με αήθη τρόπο, χρησιμοποίησε εμένα…
Εδώ θα πρέπει να μάθετε, κ. Παρασκευά Παύλου, όπως και όλοι οι συμπολίτες μας, ότι εγώ δεν είμαι ούτε εκδότρια ούτε ιδιοκτήτρια καμιάς τοπικής εφημερίδας.
Απλά συνεργάζομαι για την προώθηση των καταστημάτων της πόλης μας, και μου έχει παραχωρηθεί ένας χώρος στην εφημερίδα για να καταθέτω με σεβασμό την ταπεινή μου άποψη, χωρίς κάποιος να έχει την υποχρέωση να την κάνει αποδεκτή. Κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που κάνατε εσείς που χρησιμοποιήσατε το έντυπο «ΤΟ ΒΗΜΑ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ» για να με θίξετε και για να μου κάνετε αήθη κριτική, χωρίς να με γνωρίζετε.
Αυτή η απάντηση θα μπορούσε να μην είχε ποτέ δοθεί, εάν σας χαρακτήριζε η λεβεντιά κ. Παρασκευά Παύλου, και μου είχατε ζητήσει συγνώμη, ως οφείλατε, μετά και από παρότρυνσή μου, στο φύλλο του ίδιου εντύπου που κυκλοφόρησε στις 15-1-2011.
Το να υπερασπίζεσαι την αξιοπρέπειά σου, το να μην δέχεσαι την υποτέλεια, το ψέμα, την εμπάθεια, την ιδιοτέλεια, την αφιλία, το να κρατάς το στόμα σου κλειστό με αυτά που ακούς και βλέπεις, να σέβεσαι ότι είναι ο καθένας, και να έχεις επιλέξει την σιωπή αντί της λογοδιάρροιας , πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι αυτά τα θεωρούν μειονεκτήματα.
Και να ξέρετε, κ. Παρασκευά Παύλου, ότι η σιωπή δεν είναι αδυναμία.
Επίσης κ. Παύλου , δεν ξέρω αν αγαπώ περισσότερο ή λιγότερο αυτόν τον τόπο από σας, αυτό που ξέρω είναι ότι τον επέλεξα με αγάπη, σεβασμό, και με την υποχρέωση ως οφείλω σαν Ελληνίδα πολίτις,( με την σωστή έννοια του όρου) αυτόν τον ελληνικό τόπο να τον υπερασπίζομαι.
Αν αυτό δεν σας αρέσει …λυπάμαι!!!
Ευχαριστώ τους φίλους στο loutrakiblog για την φιλοξενία.