Περί ανέμων

 Άρθρο του Παναγιώτη Θ. Ρέππα
Διάβασα τα πρόσφατα άρθρα στο μπλόγκ για τις ανεμογεννήτριες και θέλω να τοποθετηθώ για το θέμα, τόσο ειδικά για το Λουτράκι, όσο και γενικότερα. Κατ αρχήν όσον αφορά το Λουτράκι· δεν υπάρχει κανένας λόγος, να γίνει κάτι τέτοιο στον ορεινό όγκο. Ας αφήσουμε σε επόμενες γενεές, ανάλογα τις ανάγκες τους και την κρίση τους να αποφασίσουν, αν νομίζουν, ότι θα είναι αναγκαίο.

     Μπορούμε να «θυσιάσουμε» την περιοχή Κρίκι- Μαλαγάρι, που βρισκόταν και το ανεμόμετρο (προφανώς αυτήν εννοούν, όσοι λένε για Καμάριζα- η Καμάριζα είναι πιο ανατολικά και ευτυχώς παραμένει δασωμένη). Η θυσία δεν είναι ασήμαντη, γιατί και μετά την φωτιά ακόμη, ή περιοχή είναι πανέμορφη με τις εναλλαγές δασικής έκτασης και αγρών και την πανοραμική θέα, γι αυτό και τα οφέλη αυτής της θυσίας πρέπει να αποδοθούν στον δήμο (καθώς και στους ιδιοκτήτες της γης και όσους βάλλουν κεφάλαιο φυσικά). Πιστεύω, ότι υπάρχει τρόπος, να μην είναι καν θυσία μία τέτοια εγκατάσταση. Όπως αναφέρθηκε ήδη στα σχόλια, η περιοχή έχει ήδη δρόμους και μεταξύ άλλων είναι και οικονομικά συμφερότερο.
     Είμαι αντίθετος με την έλευση νέων μεσσιών στον τόπο μας. Η πρόταση μου είναι εταιρεία λαϊκής βάσης με βασικό μέτοχο τον δήμο. Φυσικά η εταιρεία αυτή μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες μορφές ΑΠΕ. Το κεφάλαιο ουσιαστικά βγαίνει από τις επιδοτήσεις και τα δάνεια. Αν δεν μπορούμε να συμπληρώσουμε τα ψιλά, που μένουν, ας το αφήσουμε εντελώς για την ώρα. Ποιο είναι το όφελος από το μέχρι τώρα ξεπούλημα; Ότι κάναμε όνειρο της νεολαίας μας μια θέση σερβιτόρου στο μπαρμπουτιεράδικο; Διευκρινίζω, ότι όταν λέω εταιρεία λαϊκής βάσης, δεν αποκλείω ξένους (μη Λουτρακιώτες και μη Ελληνες) επενδυτές. Αντίθετα πιστεύω, ότι χωρίς ισχυρούς σύμμαχους (και κατόχους της τεχνολογίας, που μας ενδιαφέρει) δεν θα κάνουμε τίποτα. Σύμμαχους όμως, όχι αφεντικά. Το αρχικό κεφάλαιο δεν είναι αποτρεπτικό για ισχυρό (πλειοψηφικό) μερίδιο της πλευράς μας ( Δήμος συν δημότες επενδυτές) και ανάλογη εκπροσώπηση στην διοίκηση.
     Οι υποψήφιοι επενδυτές συνήθως μάς αυτοπαρουσιάζονται ως ιδιαίτερα ευαίσθητοι περιβαλλοντικά, που έρχονται να μας σώσουν από την μόλυνση, προκειμένου να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες άδειες και να αποσοβήσουν αντιδράσεις. Δεν θα με ενοχλούσε ο φανφαρονισμός τους, αν δεν υπέκρυπτε το ακριβώς αντίθετο από αυτά που διατείνονται. Εγκατέστησαν στο βουνό σταθμούς μέτρησης του αιολικού δυναμικού. Ενας από αυτούς κατέπεσε από τον άνεμο. Κάποια όργανα έσπασαν και διαλύθηκαν. Ετσι παραμένει, αμάζευτο σκουπίδι τρία και πλέον χρόνια. Δεν είχαν πάρει καλά καλά την άδεια και αδιαφόρησαν. Τι μας εγγυάται ότι στο μέλλον θα είναι πιο συνεπείς; Οι κρατικές υπηρεσίες που ελέγχουν τα πάντα; Δεν θα έπρεπε και μόνον γι αυτό να ανακληθεί άμεσα η άδεια; Ακόμη δεν παρήγαγες μισή κιλοβατώρα καθαρής ενέργειας και βρώμισες το τόπο· τι άδεια ζητάς βρωμιάρη; Παρεπιπτόντως προτείνω ο δήμος να καταγγείλει στην ΡΑΕ την επιχείρηση, ή την υπηρεσία, που εγκατέστησε αυτούς τους σταθμούς, να ζητήσει πλήρη αποκατάσταση και αποζημίωση, τόσο γι αυτό, όσο και για την μη απομάκρυνση των σταθμών, αφού έχουν επιτελέσει το έργο τους τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο. Απόδειξη  γι αυτό ο σταθμός στο Κρίκι, που απομακρύνθηκε πέρσι. Λογάριασαν το κόστος απομάκρυνσης των σταθμών (με ελικόπτερα) και επειδή δεν τους συνέφερε τους παράτησαν. Αυτοί, που για να μην ξοδέψουν δυό δεκάρες παρατάνε τα σκουπίδια τους στο βουνό μας, θα  μας σώσουν από την μόλυνση;
     Επειδή οι φραγκοφονιάδες δεν αφήνουν εύκολα τους στόχους τους, θα μας παραστήσουν τους πολιτισμένους και θα πούν «εντάξει παιδιά, έχετε δίκιο· το αφήνουμε το βουνό. Ας κάνουμε την δουλειά στο Κρίκι». Στόχος τους είναι να βάλουν πόδι στον τόπο μας. Στην αρχή θα παραστήσουν, ότι κατανοούν τις επιφυλάξεις μας, θα κάνουν τα πάντα για το καλό του τόπου, αντισταθμιστικά οφέλη (όπως λέμε μαρίνα 800 σκαφών) και άλλα «μεγαλεία». Αν έλθουν και φτιάξουν έστω και πέντε ανεμογεννήτριες, σε ελάχιστο χρόνο θα δούμε να ξεφυτρώνουν τα αιολικά πάρκα σαν τα μανιτάρια. Και όσο η κρίση προοδεύει, άντε να τους σταματήσει κανείς, να φτάσουν και στον τελικό τους στόχο (την κορυφογραμμή των Γερανείων).
     Ποιόν να εμπιστευτούμε τελικά; Τους πράσινους επιχειρηματίες, τις αρχές, ή τους ευαισθητοποιημένους; Μήπως οι τελευταίοι υπάρχει υπερβολή που δεν έχουν πεί και δεν έχουν γράψει; Τι να πρωτοπιάσω από τα σοφίσματα τους. Τα πουλιά που πιάνονται στα πτερύγια; Πόσα πουλιά πιάνονται στα πτερύγια; Συγκρίνεται ο αριθμός με τα πουλιά που χάνονται από την μόλυνση του αέρα, των νερών, της γης; Συγκρίνεται ο αριθμός με τους βιότοπους των πουλιών που χάνονται; Στους παλιούς ανεμόμυλους δεν πιάνονταν πουλιά; Μήπως δεν έπρεπε να αλέθουν το στάρι τους; Μήπως δεν πρέπει σήμερα να παράγουμε ρεύμα; Εκείνοι που τα λένε αυτά, σταμάτησαν να καταναλώνουν ηλεκτρικό; Μήπως το περιόρισαν έστω; Το αστείο είναι ότι μεγάλο τμήμα των ανησυχούντων είναι κυνηγοί ! Τα πέντε πουλιά που χάνονται στον βωμό του ηλεκτρικού, που οι ίδιοι καταναλώνουν, τους μαράνανε. Τα εκατομμύρια που ξεπαστρεύουν οι ίδιοι, είναι ιδιοκτησία τους προφανώς και ότι θέλουν τα κάνουν. Λένε ότι ο θόρυβος θα διώξει τα ζώα από την περιοχή. Τόσο ξέρουν από ζώα, ή επίτηδες τα λένε; Όχι μόνο τα οικοδίαιτα, αλλά και όλα τα ζώα που ζουν κοντά στον άνθρωπο, είναι ευπροσάρμοστα σε τέτοιου είδους αλλαγές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «κανονάκια» των αγροτών. Στην αρχή τα πουλιά έφευγαν τρομαγμένα. Μετά από λίγο καιρό κάθονταν πάνω στο «κανονάκι» αδιάφορα για τις κανονιές. Από τα δηλητήρια όμως, όσο και να αδιαφορούν πεθαίνουν. Μακάρι να μπορούσαν να ζήσουν πουλιά στο Αμύνταιο, στην Πτολεμαΐδα, την Μεγαλόπολη, το Αλιβέρι κι ας σκοτώνονταν μερικά από ανεμογεννήτριες. Τροφή για άλλα ζούδια θα γίνουν. Όταν υπάρχει ζωτικός χώρος θα καταληφθεί οπωσδήποτε. Τον ζωτικό χώρο δεν τον μειώνουν οι 5-10 ή και 50 ακόμη φτερωτές. Τον ζωτικό χώρο τον καταστρέφει ανεπανόρθωτα η μόλυνση που διαχέεται τελικά σε κάθε ζωντανό κύτταρο. Η σταδιακή εξαφάνιση των μεγάλων αρπακτικών οφείλεται σε αυτόν ακριβώς τον λόγο (γιατί στον οργανισμό τους αθροίζεται η μόλυνση, που έχουν συλλέξει τα φυτοφάγα από την διατροφή τους) και όχι στις ( λίγες ούτως ή άλλως προς το παρόν) ανεμογεννήτριες. Εκτός αν εξαφανίστηκαν επειδή την ψιλιάστηκαν, ότι θα βάλουμε ανεμογεννήτριες. Βέβαια αν υπάρχει κάποιο είδος που κινδυνεύει από εξαφάνιση, αναβάλουμε επ αόριστον την εγκατάσταση οποιασδήποτε οικονομικής μονάδας, που μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο γι αυτό. Θα ήμουν ευτυχής, αν κάποιος ανησυχών συμπατριώτης μου είχε μελετήσει αρκούντως την οικολογία και την πανίδα του τόπου μας και ανεύρισκε ένα τέτοιο είδος. Αυτό θα έδειχνε πραγματική σοβαρότητα στην προσέγγιση του. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι έχουμε πάρει τον στραβό δρόμο του καταναλωτισμού, της επιδειξιμανίας, του ατομικισμού, που απαιτούν τεράστιες ποσότητες ενέργειας, αλλά και χωρίς αυτά οι ανάγκες πάλι θα ήταν τεράστιες και το τελευταίο πράγμα, που θα βγάζαμε από την ζωή μας για την προστασία του περιβάλλοντος θα ήταν οι ανεμογεννήτριες. 
     Εχω διαβάσει δέκα άρθρα διαφορετικών συγγραφέων σε διαφορετικά μπλογκς με το ίδιο περιεχόμενο και μικροαλλαγές από τον έναν στον άλλο, που κάνουν την ίδια ακριβώς «επιστημονική» ανάλυση. Υπάρχουν βέβαια και αλήθειες σε αυτή την ανάλυση, όμως οι «αλήθειες» του στυλ «τα πουλιά δεν έχουν συνηθίσει τέτοιους κινδύνους» είναι καταφανώς προπαγανδιστικά και άνευ ουσίας επιχειρήματα. Τα πουλιά θα συνηθίσουν και θα κάνουν και παιχνίδια γύρω από τις φτερωτές, αλλά και τότε θα υπάρχουν απώλειες. Όπως τα ζώα, που έχουν συνηθίσει πλέον τα αυτοκίνητα, παρόλα αυτά κάποια σκοτώνονται. Ομως όπου υπάρχει έλλειψη, δεν είναι λόγω τροχαίων, αλλά λόγω καταστροφής των βιότοπων· και οι βιότοποι καταστρέφονται κατά κύριο λόγο από τα συμβατικά καύσιμα.
     Είναι σοβαρή τοποθέτηση, να λέμε, ότι πρέπει να συνεχίσουμε με τα συμβατικά καύσιμα, αλλά να πάρουμε μέτρα; Ποια είναι αυτά τα μέτρα; Τι είδους διασφάλιση του περιβάλλοντος παρέχουν; Πόσο κοστίζουν (οικονομικά, ενεργειακά, περιβαλλοντικά); Και εδώ ισχύει το ίδιο· αν κάποιος έχει να κάνει σοβαρές προτάσεις επ αυτών, θα χαρώ πολύ να εντρυφήσω σε αυτές και να γίνω θιασώτης τους. Αλλως προς τι οι παρλαπίπες και τα μεγάλα λόγια, αν δεν είναι εκ του πονηρού; Τελευταία ο κόσμος έχει τρελαθεί με τον ορυκτό πλούτο της χώρας (μην αφήσουμε τίποτα σε επόμενες γενεές, που ίσως να έχουν και ασφαλέστερη τεχνολογία). Για την ακρίβεια τον τρελαίνουν οι δημοσιογράφοι. ( Σίγουρα ανιδιοτελώς βέβαια- αποκλείεται να τα παίρνουν οι Ελληνες δημοσιογράφοι). Ποια είναι τα πιθανά (όχι σίγουρα) κοιτάσματα πετρελαίου; Πλην της τάφρου του Ηροδότου, τόσα, ώστε να καλύψουμε το 1/2  ή 1/3 των πετρελαϊκών (όχι ενεργειακών συνολικά) αναγκών μας για πολύ λίγες δεκαετίες, από το 1/5 που εξασφαλίζει σήμερα ο Πρίνος. Οσο για την τάφρο του Ηροδότου, η εξόρυξη πρέπει να γίνει σε υποθαλάσσια βάθη 2-3.000 μέτρων. Τίποτα δεν διδάχτηκαν οι έγκριτοι δημοσιογράφοι και επιστήμονες από την πρόσφατη καταστροφή στον κόλπο του Μεξικού; Μία κορυφαία εταιρεία, στα νερά της κορυφαίας δύναμης του πλανήτη, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την καταστροφή, εμείς θα τα καταφέρουμε; Σε μία ανάλογη καταστροφή στην Μεσόγειο, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τα πουλιά, που κόπτονται οι όψιμοι περιβαλλοντολόγοι; Επιπλέον, απόπειρα εξόρυξης στην τάφρο του Ηροδότου σημαίνει πόλεμο με την Τουρκία. Είμαστε έτοιμοι γι αυτό; Με τι θα κάνουμε πόλεμο; Με τα υποβρύχια, που γέρνουν; Βελτιωθήκαμε από την Κύπρο και τα Ιμια; Παραμυθιάζουν τον κόσμο σε περίοδο με άδειες τσέπες και μικρότερες αντιστάσεις για να κάνουμε τι; Να θυσιάσουμε άφθονο Ελληνικό αίμα, να καταστραφούμε οικονομικά εντελώς, για να τα ξεπουλήσουμε μετά όλα στο τζάμπα. Δεν λέω φυσικά να παραχωρήσουμε ούτε μέτρο στους Τούρκους. Λέω, ότι για να πάρουμε, ότι μας ανήκει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αυτό. Επίσης πρέπει να είμαστε έτοιμοι και τεχνολογικά και θεσμικά για την ασφαλή εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, πράγμα που δεν νομίζω, ότι συμβαίνει σήμερα. Η πεποίθηση που πάνε να φυτέψουν στον κόσμο, ότι η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει από τον ορυκτό της πλούτο, χωρίς να αλλάξει και πολλά στην κουτοπόνηρη νοοτροπία πολιτικών και πολιτών, είναι ολέθρια. Η κρίση αυτή είναι ταυτόχρονα ευκαιρία για τις μεγάλες αλλαγές, που χρειάζεται ο τόπος, ώστε (μεταξύ πολλών άλλων) όταν έλθει πραγματικά η ώρα της εκμετάλλευσης αυτού του ορυκτού πλούτου, αυτό να γίνει με πολύ μικρό περιβαλλοντικό κόστος, ασφάλεια και επ ωφελεία του Ελληνικού λαού. Δυστυχώς όμως εξακολουθούμε τον ίδιο κατήφορο της ανευθυνότητας ακόμη και τώρα. Η ανευθυνότητα αυτή έχει πολλές μορφές. Άλλος όταν ακούει επενδύσεις, στα μάτια του ζωγραφίζονται δολάρια και αμέσως μας πλασάρει την φτώχεια (κάποιων άλλων) ως επιχείρημα, ενώ ο νους του είναι στο κεχρί. Άλλος ωρύεται για την ανισοκατανομή του πλούτου, ο οποίος προέρχεται από τον άκρατο βιασμό της φύσης και μας λέει, ότι οφείλεται στον ιδρώτα του, ενώ δεν έχει ιδρώσει ποτέ. Αλλά έχουμε και την πρόσφατη πληγή, τους υπερασπιστές της φύσης. Ισως οι περισσότεροι από αυτούς κινούνται από αγνά αισθήματα και θα πει κάποιος «μα γιατί οι άνθρωποι που ανησυχούν για το περιβάλλον είναι πληγή, έστω και αν ανάμεσα τους βρίσκονται κάποιοι καιροσκόποι;» Γιατί επαγγέλλονται μαγικές λύσεις, τις οποίες προβάλουν με νεφελώδη και γενικόλογα επιχειρήματα. Κι αν αυτό για τους πολλούς ωφείλεται στην άγνοια, για κάποιους οφείλεται στην πονηρία. Εκείνοι που πριν 20 (και 10 ακόμη) χρόνια ονείδιζαν τους οικολόγους, τώρα δεν σηκώνουν μύγα στο οικολογικό σπαθί τους. Οι νεοπαγείς μάγοι, που έχουν λύσεις δια πάσαν νόσον, κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στο οικολογικό κίνημα από τους δηλωμένους εχθρούς του. Παραμυθιάζουν τον κόσμο, ότι πρόκειται για πολιτικές (και μόνο) επιλογές. Του λένε, ότι τάχα υπάρχουν οι επιστημονικές λύσεις για να συνεχίσουμε την αφασία. Ξέρω, ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την στυγνή αλήθεια, ούτε μειώσεις, σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε επίπεδο ζωής. Επείγει όμως να προετοιμαστεί (ο χρόνος γαρ εγγύς) και όχι να παραμυθιάζεται και να προτρέπεται σε ψευτοεπαναστατικές πρακτικές· έναντι ποίου; Του ευτραφούς συνδαιτήμονος; Και μετά τι; Θα υλοποιηθούν οι μαγικές λύσεις;
    Δεν είναι ώρα για ανεύθυνη αντιμετώπιση της δραματικής πραγματικότητας. Παρακολουθώ τον διάλογο για το καρναβάλι και λέω «δεν είναι αλήθεια· πλάκα μου κάνουν· κάποιοι μου έχουν στήσει ηλεκτρονική φάρσα». Συναγωνίζονται σε πλειοδοσία στα ξένα κόλλυβα (το δημόσιο ταμείο) που αυτή την στιγμή πρέπει να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες και όχι την διασκέδαση. Φοβάμαι ότι το κακό θα μας βρεί ντυμένους καρνάβαλους με το πλαστικό ποτήρι του κρασιού στο χέρι. Δεν θα γίνει φέτος αυτό· συμφωνώ, ότι είναι βέβαιο (σχεδόν). Αυτό σημαίνει, ότι δεν θα γίνει; Με αυτά τα μυαλά; Δεν νομίζω. Δεν σας είπα να βάλετε μαύρες πλερέζες. Βγείτε έξω, χορέψτε, τραγουδήστε, πιείτε το κρασάκι σας. Αν δεν κάνετε τώρα το τζάμπα καρναβάλι, πότε θα το κάνετε; Όταν σας κόψει η λόρδα; Δεν θα έχετε το κουράγιο τότε. Ορίστε το κεφάλαιο του δήμου για την συμμετοχή του στις ανεμογεννήτριες (ή άλλα χρήσιμα πράγματα). Ας καθίσουμε, να συζητήσουμε σοβαρά, δημόσια, γραπτώς και επωνύμως για τα κοινά μας προβλήματα και ας αφήσουμε το εθνικό μας σπορ, τις σοφιστείες.
     Από την σωρεία των απίθανων «οικολογικών» επιχειρημάτων (εναντίον των αιολικών πάρκων) το πλέον διασκεδαστικό είναι το κερασάκι στην τούρτα· Οι «αισθητικοί» λόγοι…Εδώ ο κόσμος χάνεται και το …χτενίζεται. Να σημειώσω, ότι οι ενοχλούμενοι αισθητικά είναι άνθρωποι, που σπάνια τους έβλεπαν τα βουνά και πριν τις ανεμογεννήτριες. Βέβαια το μεγάλο μέγεθος ξενίζει και έως ότου συνηθίσει το μάτι μας αυτή την εικόνα, θα μας φαίνεται αταίριαστο με το περιβάλλον. Ωστόσο αν είχαμε λίγη αυτογνωσία, θα καταλαβαίναμε ότι δεν υπάρχει αντικειμενικά ωραίο και άσχημο, καλαίσθητο και κιτς και κυρίως το προσωπικό μας γούστο, δεν είναι τόσο προσωπικό και πηγαίο όσο νομίζουμε. Δεν είναι του παρόντος σημειώματος να το αναπτύξω· απλά σημειώνω ένα παράδειγμα και ο έχων νουν νοήτω. Όταν φτιάχτηκε ο πύργος του Αϊφελ, οι καλλιτέχνες, καλλιτεχνίζοντες και εν γένει κουλτουριάρηδες των Παρισίων, οι άνθρωποι δηλαδή που προσδιορίζουν το αισθητικό στίγμα της εποχής τους, εξανέστησαν με το εξάμβλωμα που «κατέστρεφε» την αισθητική της πόλης. Οι επίγονοι τους σήμερα, είναι περήφανοι για το «κόσμημα» της πρωτεύουσας τους. Εμένα αυτό το μεταλλικό μαρκούτσι που υψώνεται στον ουρανό δεν μου αρέσει, όπως γενικώς δεν μου αρέσουν τα ακριβά και άχρηστα διακοσμητικά αντικείμενα. Αλλά δεν το βλέπω και για καταστροφή· και να που με τον καιρό βρήκε και μία χρήση. Ανεβαίνει ο κόσμος επάνω και ρομαντζάρει το Παρίσι. Τι είναι λοιπόν; Εξάμβλωμα ή κόσμημα; Ότι μας βολεύει, να χρησιμοποιήσουμε κάθε φορά, για τις τρίχες που λέμε. Σε ένα από τα αντιαιολικά κείμενα καρμπόν διάβασα για την οπτική όχληση που προκαλεί ένα τέτοιο πάρκο το οποίο, άκουσον άκουσον, φαίνεται από τις Μυκήνες …Φρίκη. Από ότι κατάλαβα δεν μιλάει για 500 και 1.000 μέτρα, αλλά για πολλά χιλιόμετρα. Δεν συχνάζω σε αρχαιολογικούς χώρους, γιατί δεν τυγχάνω έστω ερασιτέχνης της (πράγματι πάρα πολύ σημαντικής) αρχαιολογικής έρευνας, ούτε μπαζολάγνος αρχαιολάτρης, αλλά είμαι βέβαιος, ότι αν όχι σουβλατζίδικα και καφετέριες, τουλάχιστον κάποια καντίνα με «βρώμικα» θα συμπληρώνει την «αισθητική» των τάφων.
     Όπως ειπώθηκε και στα σχόλια, στο όνομα του περιβάλλοντος γίνονται αθλιότητες ανάλογες με αυτές, που έγιναν στο όνομα της ανάπτυξης. Εχουμε άλλη μία σειρά κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και επιχειρηματιών με σκανδαλώδεις όρους, οι οποίοι πλέον είναι ευρέως γνωστοί. Φυσικά κανένας τέτοιος επιχειρηματίας δεν δίνει δεκάρα για φιλοπεριβαλλοντικές τεχνολογίες. Απλά ακολουθούν τις επιδοτήσεις. Διαφορετικά (αν έβαζαν δικά τους λεφτά) δεν θα επέμεναν σε τεχνολογίες και πρακτικές, που είναι ήδη παρωχημένες. Πρώτον· για τις ανεμογεννήτριες οριζόντιου άξονα (αυτές, που μιλάμε) η σύγχρονη πρόταση είναι τα υπεράκτια αιολικά πάρκα. Δεν έχουν κανένα σχεδόν από τα μειονεκτήματα των επίγειων και επιπλέον δημιουργούνται ύφαλοι εξαιρετικής σημασίας για το θαλάσσιο περιβάλλον. Το Ντουμπάι ντιζάιν που θα επέφερε ένα θαλάσσιο αιολικό πάρκο, αν επιτρέπουν τα βάθη βέβαια (μακριά από τις ακτές φυσικά, για να μην υπάρχει ηχητική όχληση) μόνο αντιτουριστικό δεν θα ήταν. Το (οικονομικό) αποτρεπτικό πρόβλημα εδώ, υποψιάζομαι, ότι θα είναι τα μεγάλα βάθη. Δεύτερον· βρίσκονται υπό ανάπτυξη τεχνολογίες πολλά υποσχόμενες (κάποιες από τις οποίες εκμεταλλεύονται τα ανώτερα στρώματα αέρα, με σταθερότερες, πολύ μεγαλύτερες και οικονομικές αποδόσεις)) και καλό θα ήταν να περιμένουμε, αλλά όχι αργοί όσον αφορά το θέμα.
     Πρέπει να κατανοήσουμε και εμείς, αλλά και οι αρχές, ότι η εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού δεν είναι υπόθεση ενός δήμου, πολύ περισσότερο των ιδιωτών (τουλάχιστον όσον αφορά τον σχεδιασμό της ανάπτυξης αιολικών πάρκων ανά την επικράτεια). Για παράδειγμα ένα αιολικό πάρκο μπορεί να αποδίδει στο φουλ και σε λίγη ώρα, λόγω άπνοιας να μην δουλεύει καθόλου. Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να λειτουργεί συμπληρωματικά με άλλα πάρκα, που καλύπτουν άλλες περιοχές και με άλλες παραγωγικές μονάδες και όχι να απεμπολήσουμε το αιολικό δυναμικό, επειδή δεν έχει σταθερή απόδοση. Η περιοχή μας μάλλον δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς από την εκμετάλλευση του αιολικού της δυναμικού, γιατί βρίσκεται πολύ κοντά σε ενεργοβόρες αστικές περιοχές, γι αυτό καλό θα ήταν να έχουμε ετοιμάσει τις προτάσεις μας, πριν μας επιβληθούν έξωθεν αποφάσεις.
     Για την προαναφερθείσα περιοχή (Κρίκι), θα μπορούσε να εγκατασταθεί ένα πάρκο όχι πολύ μεγάλης ενεργειακής απόδοσης, αλλά πολλαπλής χρησιμότητας. Θα μπορούσε να γίνει ένα πάρκο παρουσίασης της αιολικής τεχνολογίας σε συνδυασμό με αρχιτεκτονικές καινοτομίες, αλλά και παραδοσιακές σχεδιαστικές φόρμες. Ας φανταστούμε ένα πάρκο, όπου καμία ανεμογεννήτρια δεν είναι ίδια με κάποια άλλη, όχι μόνο γιατί πρόκειται για διαφορετικές τεχνικά κατασκευές, αλλά θα υπάρχει και η άμιλλα των κατασκευαστικών ομάδων ως προς την εμφάνιση των κατασκευών τους. Πιστεύω, ότι και τουριστικά θα έλκει πολύ περισσότερο κόσμο από το μουσείο της Περαχώρας, ας πούμε, η την νέα της πλατεία. Ενας τέτοιος μοχλός ανάπτυξης μπορεί να λειτουργήσει θετικά σωρευτικά σε κάθε μορφής δραστηριότητα στον δήμο και την περιοχή· την τουριστική, κατασκευαστική, αγροτική, ακόμη και την βιομηχανική- βιοτεχνική, μα πάνω απ όλα στην παρώθηση των νέων προς τις θετικές επιστήμες, την φιλοπεριβαλλοντική τεχνολογία, την αγάπη για το περιβάλλον και την εργασία μέσα σε αυτό.
     Ωραίο ακούγεται ε, αλλά πως γίνεται; Παραθέτω μερικές προτάσεις και παρατηρήσεις, που νομίζω, ότι θα διευκόλυναν την υλοποίηση μιάς τέτοιας ιδέας:
1.    Η περιοχή, που μπορεί να αναπτυχθεί αρχικά, είναι από το Μαλαγάρι (προφ. Ηλίας) έως την Μάλια γκλιάτα.
2.    Οι ιδιοκτήτες της γής μπορούν να μετέχουν στην εταιρεία (με κεφάλαιο την γή τους), να πουλήσουν την γή τους στην εταιρεία, ή να την κρατήσουν και εφόσον πράγματι σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει μείωση της αξίας της εξαιτίας των δραστηριοτήτων της εταιρείας, να αποζημιώνονται. Πιστεύω, ότι εκ του κειμένου προκύπτει, ότι σε όλες τις περιπτώσεις επέρχεται αύξηση της αξίας των ακινήτων αυτών. Επίσης μπορούν να νοικιάζουν την γη τους στην εταιρεία.
3.    Η εταιρεία θα αγοράζει την γη όλων στην ίδια τιμή κατά τον εξής τρόπο. Αν π.χ. αρχικά αγοράσει με ελεύθερες διαπραγματεύσεις γη προς 5.000 το στρέμμα και αργότερα στην επέκταση της αγοράσει με 10.000, οι παλαιοί πωλητές θα πάρουν επιπλέον ποσό έως ότου συμπληρωθεί η νέα αξία των 10.000. Σε κάθε αγορά, που γίνεται με μεγαλύτερο τίμημα ανά στρέμμα, θα παίρνουν και όλοι οι προηγούμενοι την διαφορά. Ετσι το πράγμα θα κινηθεί εύκολα. Και η εταιρεία θα μπορεί να αγοράσει αρχικά σε φτηνές τιμές και κανένας δεν θα αδικηθεί και (πιστεύω) έτσι δεν θα χρειαστούν τακτικές αναγκαστικών απαλλοτριώσεων. Αναλόγως θα αυξάνεται και η αξία της συμμετοχής, όσων συμμετέχουν στην εταιρεία με γή.
4.    Τα υφιστάμενα σπίτια μπορούν με ελεύθερη διαπραγμάτευση, να πουληθούν στην εταιρεία για τις ανάγκες της, ή να δεχτούν ως αποζημίωση για την όχληση δωρεάν ρεύμα (και νερό ίσως) και την αύξηση στην πραγματικότητα της αξίας των ακινήτων τους. Ετσι κι αλλιώς δεν πρόκειται για μονάδες υψηλής όχλησης. Μεγαλύτερη θα είναι η ενόχληση από την κίνηση των τουριστών και των (αρκετών) ατόμων, που θα εργάζονται στην περιοχή, αλλά δεν ξέρω να υπάρχουν αποζημιώσεις, γιατί μία περιοχή έγινε τουριστική. Το ίδιο ισχύει για τα κτήματα, που έχουν νόμιμο δικαίωμα να χτίσουν.
5.    Η εξομοίωση της αξίας της γής θα συμπεριλαμβάνει και τα άρτια -οικοδομήσιμα, όταν θα φτάσει κάποιο ποσό που θα οριστεί εξ αρχής (π.χ. 25.000 το στρέμμα). Μέχρι του ποσού αυτού αυτονόητα θα έχουν μεγαλύτερη αξία από τα άλλα.
6.    Οσοι συμμετέχουν με ακίνητα στην εταιρεία, το ακίνητο τους θα κοστολογείται 20-30% περισσότερο από την τιμή, που θα το αγόραζε η εταιρεία.
7.    Μπορούμε ως πρώτη εγκατάσταση να οργανώσουμε ένα φεστιβάλ- έκθεση αιολικής τεχνολογίας. Που θα μπορούσε να αναπτυχθεί καλύτερα μία τέτοια έκθεση, από ένα μέρος με βεβαιωμένο αιολικό δυναμικό; Η έκθεση θα αφορά αφενός την αιολική τεχνολογία, αφετέρου την αρχιτεκτονική προσέγγιση του θέματος.
8.    Στην έκθεση θα βραβεύσουμε τις καλύτερες αρχιτεκτονικές εργασίες, τις οποίες θα χρησιμοποιήσουμε για την κατασκευή  ανεμογεννητριών. Όπως είπα, στόχος του πάρκου δεν είναι να εγκατασταθεί ισχύς για την μέγιστη δυνατή παραγωγή, αλλά η ποικιλότροπη αξιοποίηση της περιοχής. Συνεπώς η εταιρεία θα δίνει έμφαση στην εικόνα των ανεμογεννητριών, αφήνοντας βέβαια ελεύθερους τους ερευνητές να προσθέτουν τα δικά τους πειραματικά πρότυπα στην όλη εικόνα. Πολλοί θα νομίσουν, ότι στο μυαλό μου έχω μόνο τους παραδοσιακούς πέτρινους ανεμόμυλους, ή τις ξύλινες και μεταλλικές ανεμαντλίες. Και αυτά μόνο μπορούν να δώσουν πλήθος κατασκευών, αλλά θα εκπλαγεί κανείς από το άπειρο πλήθος κατασκευών, που μπορούν να γίνουν και από άλλες τεχνικές ( ανεμογεννήτριες κάθετου άξονα, ανεμογεννήτριες με πολλαπλούς ρότορες σε διάφορες διατάξεις κ.λ.π.).
9.    Το ότι η αισθητική των εγκαταστάσεων αποτελεί προτεραιότητα δεν σημαίνει, ότι θα είναι αδιάφορη η παραγωγική ικανότητα των ανεμογεννητριών, που θα εγκαθίστανται μόνιμα. Το όφελος από την πώληση της ηλεκτρικής ενέργειας, θα είναι από τα βασικά έσοδα της εταιρείας και μάλιστα έως ότου καθιερωθεί ως τουριστικό αξιοθέατο η περιοχή.
10.    Στόχος μας είναι να προσεγγίσουμε ερευνητικές ομάδες και εταιρείες, για να εγκατασταθούν, έστω και προσωρινά στην αρχή στο συγκεκριμένο πεδίο, ώστε (μαζί με τις επεκτάσεις του) να το καταστήσουμε και δοκιμαστικό πεδίο των ερευνών τους, με τελικό όραμα την εγκατάσταση στον δήμο μας ερευνητικών κέντρων για ΑΠΕ. Μην ξεχνάμε, ότι διαθέτουμε τρείς πηγές ΑΠΕ (άνεμος, ήλιος, γεωθερμικό πεδίο).
11.    Πέραν από την ερευνητική δραστηριότητα που θέλουμε να προσελκύσουμε, βασικός οικονομικός στόχος είναι να καθιερωθεί η περιοχή αυτή ως πεδίο τελικών δοκιμών και επιδείξεων και διαρκής έκθεση αιολικής (και όχι μόνο) τεχνολογίας. Στα πλαίσια των συμφωνιών με συνεργάτες μπορούμε να τους παρέχουμε δωρεάν συμμετοχή στην έκθεση με αντάλλαγμα την μόνιμη παραμονή των γεννητριών στο πάρκο (μια και θα είναι διαρκής έκθεση ουσιαστικά). Ετσι θα μειώσουμε και το κόστος κατασκευής του πάρκου. Ετσι κι αλλιώς η πραγματική έρευνα και μάλιστα στα αρχικά στάδια, δύσκολα γίνεται υπό τα όμματα του κόσμου (και των ανταγωνιστών). Το να εξελιχτεί η ιστορία αυτή και σε πραγματικό ερευνητικό κέντρο, είναι μελλοντικός στόχος (με καθοριστικά θετικές συνέπειες για την πορεία του τόπου). Για να φτάσουμε εκεί όμως, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε.
12.    Η εταιρεία, όχι μόνο δεν θα λειτουργεί ανταγωνιστικά με τις τουριστικές και άλλες επιχειρήσεις του τόπου, αλλά θα συνεργάζεται άμεσα ή έμμεσα με όλες (όσες θέλουν). Π.χ. Η εταιρεία δεν έχει λόγους να φτιάξει ξενοδοχεία και μονάδες φιλοξενίας. Οι μονάδες του δήμου θα της στέλνουν πελατεία και αυτή σε αυτές. Στα πλαίσια αυτής της αμοιβαιότητας οι ξενοδόχοι θα κάνουν ειδικές τιμές στην εταιρεία για την φιλοξενία των καλεσμένων της.
13.    Είναι προφανές, ότι για να μπορέσει να οργανωθεί η πρώτη έκθεση, το πακέτο που θα προτείνουμε στους υποψήφιους εκθέτες πρέπει να είναι πολύ ελκυστικό και φυσικά θα περιλαμβάνει και την δωρεάν φιλοξενία. Προς το παρόν εμείς έχουμε ανάγκη το κύρος τους, όχι αυτοί την αίγλη του τζογοτουρισμού μας.
14.    Επειδή η εταιρεία θα ξοδεύει κεφάλαια σε τοποθετήσεις χωρίς αναλογικό όφελος, θα έχει θεσμοθετημένα την αποκλειστικότητα σε κάποιες τουριστικές δραστηριότητες στην περιοχή.
15.    Οι παράλληλες οικοτουριστικές δραστηριότητες που μπορούν να αναπτυχθούν στην περιοχή (θεματικά πάρκα, ιππασία, αθλητικές και παρααθλητικές δραστηριότητες,  αλλά και αναψυκτήρια, εστιατόρια, καταστήματα με οικολογικό χαρακτήρα) μπορούν να γίνονται σε συνεργασία με άλλες επιχειρήσεις και ιδιώτες. Μεσομακροπρόθεσμος στόχος της εταιρείας στον τουρισμό δεν θα είναι η εξαιρετική μαζικότητα στις δικές της εγκαταστάσεις, αλλά η διάχυση των επισκεπτών σε όλη την επικράτεια του δήμου. Αυτό σημαίνει, ότι η εταιρεία θα προσπαθήσει να συμβάλλει στην εν γένει αναβάθμιση (ιδίως της περιφέρειας) του δήμου, χρησιμοποιώντας εν πολλοίς ως πρότυπο την ανάπτυξη της συγκεκριμένης περιοχής.
16.    Η εταιρεία μαζί με τον δήμο και τις αρμόδιες υπηρεσίες θα μεριμνήσει για την αγροτική αναβάθμιση της περιοχής. α) θα γίνει υδρογεωλογική μελέτη της περιοχής και εκμετάλλευση με γεωτρήσεις των υπόγειων νερών για αγροτική κυρίως χρήση. β) Οι βροχές πλέον είναι λίγες και συχνά ραγδαίες, γι αυτό πρέπει να βοηθήσουμε την γή να αποθηκεύσει όσο το δυνατόν περισσότερο νερό, ώστε μετά να το αντλούμε. Πολύ μικρά φράγματα, μικρές χωματουργικές εργασίες και φυτεύσεις δένδρων και άλλων φυτών, θα δώσουν και το επιθυμητό αποτέλεσμα και αισθητική αναβάθμιση του τοπίου. Ετσι κι αλλιώς μιλάμε για οροπέδιο, οπότε οι επεμβάσεις είναι πραγματικά ασήμαντες. γ) η υπάρχουσα κτηνοτροφική μονάδα θα ανακατασκευαστεί με προδιαγραφές τουριστικού αξιοθέατου. Φυσικά ο ιδιοκτήτης δεν θα βάλλει ούτε δεκάρα γι αυτό. Η υποχρέωση του έναντι αυτού και των άλλων πλεονεκτημάτων, όπως και όλων των αγροτών, που θα συνεργάζονται με την εταιρεία, θα είναι να κάνουν βιολογική εκμετάλλευση της μονάδας τους, να αναβαθμίζουν και να διατηρούν την αισθητική του τοπίου.
17.    Το τοπίο πρέπει να διατηρήσει τον αγροτοδασικό του χαρακτήρα, παρά την διασπορά των εγκαταστάσεων. Κατασκευές από πέτρα και ξύλο πρέπει να κυριαρχούν ανάμεσα σε όσα φτιαχτούν. Οι ασφαλτοστρώσεις να είναι περιορισμένες στο απολύτως απαραίτητο. Οι υπόλοιπες υποδομές διακριτικές και δεμένες με το περιβάλλον. Η περιοχή δεν θα γίνει το κέντρο του δήμου, αλλά μία από τις αναπτυσσόμενες (σε παραγωγική βάση) περιοχές.
    Το να κάνουμε τον τόπο μας πραγματική πρωτεύουσα της τεχνολογίας ΑΠΕ είναι όνειρο και στόχος αξιοπρεπής, όχι το να βαυκαλιζόμαστε γιατί μας έχεσε μια βραδιά η μαϊμού του Κωλέττη. Το να συζητάμε με εγκλήσεις και αντεγκλήσεις τόσο καιρό γι αυτό, γελοιοποιώντας στην ουσία την ιστορία του τόπου μας, είναι πολύ φτηνές πολιτικάντικες τρίχες. Λέτε εκείνοι που πολέμησαν με ξύλα και κόσσες τους Τούρκους, να είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τον θανάσιμο διώκτη του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά; «έρδε Κολοκοτρώνα, έρδε Νικηταρά» έλεγαν, για να τρομάξουν τους Τούρκους και να αναθαρρήσουν οι ίδιοι. Η «πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους», ήταν σκωπτικό ανέκδοτο για τον καραγκιόζη με την πατατούκα. Φυσικά κάποιοι θα πουλήθηκαν στην εξουσία των φαναριωτοκοτσαμπάσηδων και μας μετέφρασαν το σκώμμα του λαού σε τίτλο τιμής. Αν δεν σας κάνει το «δήμος Λουτρακίου», «δήμος Γερανείων», «δήμος Θερμών», «δήμος Αλκυονίδων», «δήμος ανατολικού Κορινθιακού & δυτικού Σαρωνικού», «δήμος χοτέλ κλαμπ καζίνο Λουτράκι», «δήμος Δον Χουάν Κωλέττ Καρναβαλίγκεθ Θουφροπαράδεθ Ντε λα Μπαρμπουτιέρα», «δήμος Σοβαρών -Βαθυστόχαστων Συζητήσεων – Αστραπιαίων Αποφάσεων», «Γεροδήμος» κ.λπ. πείτε τον «δήμο Λουτρακιωτοπεραχωριτοαγιοθοδωρητοκαλαμακοϊσθμιοκυραβρυσοτομπισσοσχοινιωτών».
    Το ότι έχουμε έξω από την πόρτα μας 4.000.000 δυνητικούς πελάτες για τον τουρισμό του δήμου μας, είναι σε όλους γνωστό και όλοι το επαναλαμβάνουμε. Οι πελάτες όμως δεν φαίνεται να το πολυακούνε και το ρυάκι δεν γίνεται ποταμός· αντίθετα τον χειμώνα γίνεται ξεριάς. Φτιάξαμε δρόμους, λουτροθεραπευτήρια, καζίνο, ανακατασκευάσαμε εκατό φορές τα πεζοδρόμια, τα πάρκα και τις πλατείες, ρίξαμε εκατοντάδες εκατομμύρια στον μονόδρομο του τουρισμού και τώρα τι λέμε; α) Να φέρουμε το τραίνο μέσα στα μαγαζιά, μήπως και εξαναγκαστούν οι πελάτες να μπούν. Υπόψιν· μιλάμε για πελάτες, που θα έλθουν με τον προαστιακό· τίγκα στο ευρώ η τσέπη τους. Πρόταση: Να απαιτήσουμε την επέκταση της γραμμής τρόλεϊ Παγκράτι –Κολιάτσου μέχρι το Λουτράκι και οι πόρτες αποβίβασης να κλείνουν έως ότου φθάσουν στις ειδικές ανθρωποστεγείς φυσούνες των καταστημάτων μας. β) Να πετάξει ο δήμος 200- 300.000 μέσα σε λίγες ημέρες, για να κάνουν οι μαγαζάτορες μία ανάλογη είσπραξη. Γιατί αν η είσπραξη αναμένεται να είναι πράγματι σημαντική, γιατί δεν βάζουν τα λεφτά οι μαγαζάτορες; Από πού κι ως που, τους χρωστάμε οι υπόλοιποι; Αυτοί μας χρωστάνε, γιατί οι περισσότεροι στηρίζονται στην ντόπια πελατεία εννέα μήνες τον χρόνιο. γ) Επενδύουμε στην γελοιοποίηση μας, λες και θα υπάρξει έστω και ένας, που θα μας επισκεφτεί, επειδή κατά την γνώμη μας, πρωτεύουσα του κράτους καθίσταται η ημερήσια διαμονή των αξιωματούχων του.
    Ακόμα και αν βλέπουμε ως ιδανικότερο μέλλον των νέων την παραμάνα και την στολή του σερβιτόρου, η μόνη περίπτωση να ωφεληθούμε από τον τουρισμό, είναι να τον δούμε ως παρεπόμενο όφελος και όχι αυτοσκοπό. Ο σημερινός Ελληνας έχει λιγωθεί πλέον από την μόστρα και θέλει και λίγη ουσία. Οι κολώνες, που δεν στηρίζουν τίποτα, το αρχιτεκτονικό σύμβολο της νεοελληνικής αμετροέπειας και ξιπασιάς, με το οποίο γεμίσαμε τον δήμο μας, δεν αποφέρουν παρά μία φευγαλέα ματιά. Ας φτιάξουμε τις ουσιώδεις παραγωγικές κατασκευές μας με μεράκι και αυτές θα δώσουν και το εικαστικό αποτέλεσμα, που θα γοητεύσει τον απογοητεύμενο από την ρηχότητα της ψευτοχλιδής άνθρωπο. Φυσικά πολλά μπορούν να προστεθούν σε αυτά και να οραματιστεί κανείς, αλλά το πιθανότερο είναι να ξοδέψουμε το τελευταίο ευρώ σε κάποιο από τα επόμενα καρναβάλια, ελπίζοντας ότι η επένδυση θα αποδώσει εισπράξεις από ένα καφέ και δυό σουβλάκια.
Παναγιώτης Θ. Ρέππας