Σάββατο πρωί. Η βροχή έχει σταματήσει κι απολαμβάνω τον καφέ μου, ακούγοντας μουσική. Το τηλέφωνο διακόπτει την ησυχία μου. Ένας φίλος με προσκαλεί το βράδυ, να παρακολουθήσουμε μαζί το ντέρμπυ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, σε κλασικό ανδρικό σκηνικό με μπύρες και πίτσες. Μια ιερή απόλαυση στην οποία, εσείς κυρίες μου ούτε χωράτε, ούτε θα την καταλάβετε ποτέ…
Λίγο ο μελαγχολικός καιρός, λίγο η διάθεση και η σκέψη ξεφεύγει προς τα πίσω…Προσπάθησα να θυμηθώ πόσες τέτοιες μονομαχίες των «αιωνίων αντιπάλων» έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Πολύ πιτσιρικάς, πήγαινα με τον πατέρα μου στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας, μετά την κυριακάτικη ιεροτελεστία. Φαγητό νωρίς (γιουβέτσι ή κοκκινιστό με πατάτες) και μετά, περνούσε ο Θόδωρος με το ταξί του για να μας πάρει. Στο θηριώδες αμερικάνικο αυτοκίνητο χωρούσαν όλοι. Κι εμείς οι παναθηναϊκοί και οι φίλοι του πατέρα μου οι ολυμπιακάκηδες. Στις εξέδρες του γηπέδου όλοι μια παρέα. Με συνθήματα, καλαμπούρια, πειράγματα. Έξυπνες ατάκες που προκαλούσαν γέλιο. Μετά το ματς, οι οπαδοί των δύο ομάδων αποχωρούσαμε σχολιάζοντας τις φάσεις. Οι κόκκινες και οι πράσινες σημαίες ανέμιζαν στη Λεωφόρο και κανείς δε διανοείτο να πειράξει κανέναν. Επιστρέφαμε σπίτι στην πλατεία Βικτωρίας με τα πόδια, αφού είχαμε κάτσει νωρίτερα στη Σόνια, για καφέ οι μεγάλοι και κανταΐφι οι μικροί. Ήταν κάτι σαν γιορτή…
Στην εφηβεία το ίδιο πάθος. Σ΄ ένα τέτοιο ματς, επειδή δε βρήκα εισιτήριο, είχα τρυπώσει απ’ το Σάββατο το απόγευμα, κάτω απ’ την κερκίδα κοντά στη θύρα 13 κι έμεινα εκεί, όλη τη νύχτα μ’ ένα φίλο μου. Μοιραζόμασταν το φόβο μη μας ανακαλύψει ο τρομερός Μπακούρος, έχοντας μόνο λίγο νερό, μέχρις ότου την Κυριακή το μεσημέρι, ανοίξουν οι πόρτες κι ανακατευτούμε με το πλήθος (σ.σ. εκείνος ο συμμαθητής μου ήταν φανατικός ολυμπιακός κι όλο το βράδυ κάναμε χαβαλέ)
Μετά μεγάλωσα. Ο Μίμης Δομάζος με τίμησε με μια αγνή και μεγάλη φιλία, που κρατάει μέχρι σήμερα. Ύστερα από τέτοια παιχνίδια, τον περίμενα έξω από τ’ αποδυτήρια, τον βοηθούσα να σηκώσει την τσάντα με τα αθλητικά του ρούχα και πηγαίναμε μαζί σπίτι του, σε μια πολυκατοικία στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Εκεί μας περίμενε η γυναίκα του, η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, με καφέ και σπιτικό γλυκό. Ξεχνιώνται όλα αυτά;…
Όταν παίζαμε στο στάδιο Καραϊσκάκη, παίρναμε τον Ηλεκτρικό και πηγαίναμε στο Ν.Φάληρο. Ανακατευόμαστε άφοβα με τους Ολυμπιακούς ,καθόμαστε στις ίδιες εξέδρες και μετά το παιχνίδι, κάναμε βόλτα στην Καστέλα. Ο φόβος ,ο θυμός, η εκδίκηση και η τυφλή βία δεν είχαν φωλιάσει στην ψυχή κανενός. Η Αθήνα κι ο Πειραιάς ήταν μια μεγάλη συντροφιά.
Η ώρα είναι 11 το πρωί και το σχέδιο της Αστυνομίας, για την ομαλή διεξαγωγή του αποψινού ντέρμπυ, είναι ήδη σε πλήρη εξέλιξη. Όλα έχουν αλλάξει. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πια η χαρά των μαζών, αλλά μια καλή αφορμή για την εκτόνωση ακραίων συναισθημάτων. Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν και σ’ αυτόν τον αγώνα θεατής. Δυστυχώς είμαι Παναθηναϊκός και στο στάδιο Καραισκάκη δεν χωράω πια. Γι’ αυτό δέχτηκα την πρόσκληση του φίλου μου να παρακολουθήσω το ματς απ’ τον καναπέ με πίτσα και μπύρα…
Δημήτης Σταυρόπουλος