Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Οι συγκλονιστικές περιγραφές του Κώστα Βουτσά, για τη ζωή του πριν τη λάμψη…

- Advertisement -

Στη συνέντευξή του στα ΝΕΑ, ο ηθοποιός μιλάει για τα δύσκολα χρόνια που έζησε πριν γίνει διάσημος και δηλώνει ότι έχει δει “δωσίλογους να γίνονται υπουργοί”…

 “Είμαι ογδόντα χρόνων. Εχω δει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου, γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, τουλάχιστον εύκολα.

Είχα έναν πατέρα κομμουνιστή που ταλαιπωρήθηκε κι έφαγε πολύ ξύλο. Μέναμε στη Θεσσαλονίκη, στην Πλατεία Δικαστηρίων, Μητροπολίτου Γενναδίου 24, εκεί που είναι η εκκλησίτσα του Αγίου Νικολάου. Μέναμε σε ένα ημιυπόγειο που μετά έγινε εργαστήριο για λάστιχα. Δέρναν τον πατέρα μου μπροστά στα μάτια μου, έτρεχε σαν βρύση το αίμα από το στόμα του, έπαθε φυματίωση.

Δεν τον χτυπάγανε στο πρόσωπο, αλλά στην κοιλιά και στο στήθος. Τον μεταφέρανε στο Ασβεστοχώρι και του δώσανε ένα δωμάτιο μέσα σε έναν στάβλο. Πηγαίναμε με τα πόδια και τον βλέπαμε.

Θυμάμαι που έτρωγα στραγάλια και έπινα νερό για να φουσκώνει η κοιλιά μου και να μην πεινάω. Η ζωή μου έχει ενδιαφέρον ώς τη στιγμή που έγινα γνωστός. Από κει και πέρα τα πράγματα μού ήρθανε βολικά, μου ξεπλήρωσε τα βάσανα ο Θεός (γιατί εγώ πιστεύω πως υπάρχει Θεός), μου τα έδωσε όλα διπλά και τριπλά.

Ως τότε όμως πούλαγα τσιγάρα στον δρόμο. Στο παλιό δημαρχείο μπροστά ήταν οι παπατζήδες, ξέρετε, «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» Εγώ έκανα τον αβανταδόρο, το λαμόγιο. Μόλις παίρνανε οι παπατζήδες τα λεφτά του πελάτη, εγώ φώναζα «σύρμα» ή «ο θείος». Και μου είπε τότε η μάνα μου, Κεφαλονίτισσα, απλή γυναίκα, με κρίση, Θεός σχωρέσ’ την, κάτι που μου μένει σαν χρυσή επιγραφή: «Παιδάκι μου, μην κάνεις το λαμόγιο στους παπατζήδες. Θα σε πάνε φυλακή και θα λένε: ”Βέβαια, γιος κομμουνιστή δεν είναι, τι περιμένεις; Αλήτης”.

Εχω δει πολλά στη ζωή μου.
Δωσίλογους να γίνονται υπουργοί και μετά να βγαίνει νόμος υπέρ των δωσίλογων”…

- Advertisement -

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Άσχετο.
    a.v. σου είχα υποσχεθεί κάποτε πως θα το ψάξω,ορίστε
    ποια (και όχι ποιος) το έχει πει.

    Γαλάτεια Καζαντζάκη

    Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.
    Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.
    Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
    Ο τόπος μου, ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
    Αν ξέρω, ανάθεμά με.
    Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.
    Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,
    θολές, σβησμένες ζωγραφιές.
    Κι είν' αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
    Το σήμερα χειρότερο απ' το χτες.
    Και τ' αύριο απ' το σήμερα θε να 'ναι.
    Φιλιά από στόματ' άγνωστα, βρισιές
    κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.
    Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.
    Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
    κι ενέσεις εξακόσια έξι.
    Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
    Όλη η ζωή μου του χαμού.

    Μ' από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
    Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.
    ===========================================
    Ηλίας

  2. φίλε Ηλία,σε χιλιοευχαριστώ…να σου πώ την αμαρτία μου,νόμιζα ότι είχες βαρεθεί πλέον να μιλάς και την έκανες με ελαφρά από το Loutrakiblog,με τις τόσες κουταμάρες που λένε οι γνωστοί – άγνωστοι…ας ασχοληθούμε με τέτοια θέματα και ας αγνοούμε τις βλακείες…

  3. φίλε μου παρακολουθώ το blog σας, καλό είναι το να γράφει κάποιος για τα προβλήματα που μας απασχολούν
    ως κοινωνικά όντα, όμως δεν λύνονται μέσω πληκτρολογίου.
    προτιμώ να ασχολούμαι με τις πλατείες,τις διαμαρτυρίες
    τους δρόμους. εκεί δεν είμαι μόνος,εκεί πράγματι γνωριζόμαστε,εκεί συνδιαλεγόμαστε,εκεί συναποφασίζουμε,
    εκεί πράττουμε,εκεί θα με βρίσκεις.
    όποτε θα υπάρχει κάτι καλό,θα με βλέπεις στα σχόλια του
    blog σας
    Ηλίας

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε ακόμα

Σχετικά άρθρα

loutrakiblog