Ο ήχος της τρομπέτας του Ατίλιο ηχεί ακόμα στα αυτιά των παλαιότερων φιλάθλων του Ολυμπιακού (και της Εθνικής ομάδας), καθώς σε κάθε ματς των «ερυθρολεύκων», στο στάδιο Καραϊσκάκη, ήταν εκεί….
Πάντα κάτω από τον φωτεινό πίνακα της παλιάς Θύρας 7. Πάντα στην ίδια θέση. Ίσως για γούρι. Ποιος ξέρει;
Ο ήχος της τρομπέτας του ηχούσε στον ουρανό του Φαλήρου, δίνοντας, έτσι, το έναυσμα για μια μαζική και βροντερή φωνή από τους οπαδούς που βρίσκονταν στις τσιμεντένιες εξέδρες του φαληρικού σταδίου. «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός» ακουγόταν σε κάθε εντός έδρας ματς του Ολυμπιακού σε όλες τις κοντινές περιοχές γύρω από το στάδιο Καραϊσκάκη. Από την Καστέλα μέχρι την Καλλιθέα και από τον Προφήτη Ηλία μέχρι το ΣΕΦ, γνώριζαν ότι ο Ατίλιο είχε μόλις παίξει την τρομπέτα του.
Ο Ατίλιο ήταν, μέχρι το θάνατό του, το σύμβολο του σταδίου Καραϊσκάκη. Οι νότες του, οι οποίες θύμιζαν πολεμικό εμβατήριο, «ξυπνούσαν», σε πολλές περιπτώσεις, τους οπαδούς των «ερυθρολεύκων», οι οποίοι ενδεχομένως είχαν απογοητευτεί από το σκορ. Πόσες φορές, άλλωστε, ο κόσμος του Ολυμπιακού «γύρισε» ένα παιχνίδι μόνος του; Προηγουμένως, αρκετές φορές είχε ακουστεί ο ήχος της τρομπέτας του Ατίλιο. Οι φίλοι του Ολυμπιακού το γνωρίζουν καλά αυτό…
Ο Βασίλης Δουρίδας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 και από πολύ μικρός άρχισε να παρακολουθεί τα παιχνίδια των Πειραιωτών. Οι συγγενείς του έχουν να λένε μέχρι σήμερα για την αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Το πάθος του ήταν τέτοιο που τον… υποχρέωσε να σταματήσει τις σπουδές του στον τέταρτο χρόνο της ιατρικής, προκειμένου να βρίσκεται πάντα στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας.
Ο Βασίλης Δουρίδας, έχοντας πάντα την τρομπέτα μαζί του, μετονομάστηκε σε Ατίλιο (οι φήμες λένε λόγω της σωματικής του διάπλασης και της ομοιότητας που είχε με έναν διάσημο, τότε, παλαιστή) και γρήγορα έγινε σύμβολο της κερκίδας του Καραϊσκάκη. Από τότε μέχρι και τον θάνατό του ήταν σχεδόν πάντα δίπλα στην μοναδική του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Ο Ατίλιο άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 52 ετών, στις 11/11/1994, μετά από πνευμονικό οίδημα. Προηγουμένως είχε αψηφήσει τις συστάσεις των γιατρών για ξεκούραση. Για τον ίδιο, ο Ολυμπιακός ήταν πάνω απ’ όλα…
Είμουν σε ένα ματς (φοιτητής τότε) με τον Πανιώνιο αν θυμάμαι καλά…
Τον είχα ακριβώς δίπλα μου…
Βρίζαμε όλοι το Σαλιαρέλη (ήταν η μαύρη δεκαετία, τα πέτρινα χρόνια, και μόλις είχαμε μάθει ότι είχαν κάνει προσφυγή οι 3 Ρώσοι: Προτάσωφ-Λιτόφτσενκο-Σάββιτσεφ γιατί είχαν μείνει απλήρωτοι…), αυτός φώναζε πιο έντονα απ'όλους μας..
Το βράδυ, μόλις γύρισα σπίτι έμαθα από την TV ότι "άγνωστοι" τον είχαν σακατέψει στο ξύλο…
Από τότε τον πήρε η κάτω βόλτα με την υγεία του…
Αργότερα "βούιξε" η πιάτσα ότι αυτοί που τον είχαν χτυπήσει πολύ άσχημα ήταν… "επιστήμονες"…