Τρία χρόνια μετά την στυγερή δολοφονία του νεαρού μαθητή Αλ.Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επ.Κορκονέα, ο οποίος οχυρωμένος πίσω από την ασφάλεια που του παρείχε η κατοχή του ατομικού του οπλισμού και με την βοήθεια του συνεργού του Βασ. Σαραλιώτη, σε μια επίδειξη ισχύος κατά άοπλων μαθητών, πυροβολεί σε ευθεία βολή και αφήνει νεκρό τον μικρό Αλέξανδρο, η ανάμνηση της βίαιης εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 – που ακολούθησε – είναι ακόμη πολύ νωπή στη μνήμη των κρατούντων…
Ο ορατός πλέον φόβος ενός νέου ξεσηκωμού της κοινωνίας κατά την παντοδυναμίας του κράτους, ο φόβος στο »φτάνει πιά» σε ένα σύστημα χρεοκοπημένο, που το μόνο που μπορεί να διαχειρίζεται είναι η ίδια η διαφθορά που αυτό παράγει και προσπαθεί να παγιώσει στην κοινωνία την αντίληψη πως η γενικευμένη αδικία προσομοιάζει με την ολοκληρωτική δικαιοσύνη, οδηγεί στην ίδια παλιά και δοκιμασμένη απάντηση, ΑΓΡΙΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ.
Στη σημερινή λοιπόν εποχή της έντονης συστημικής κρίσης, της πλήρους αποσύνθεσης των πολιτικών και οικονομικών δομών και της κατ΄επίφαση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπου όλα τα ιδεολογήματα και τα επικοινωνιακά τρικ του καπιταλισμού έχουν υποχωρήσει, η βία της κρατικής καταστολής – που προωθεί το κράτος για την σωτηρία του – ξεπηδάει αργά και μεθοδικά κι όλο και αγριεύει, με την αστυνομία να αποτελεί την πιό ορατή της πλευρά.
Αυτές οι ενέργειες αποτελούν πλέον μονόδρομο για την σωτηρία του καπιταλισμού, όπως και κάθε καταπιεστικού συστήματος, με αποτέλεσμα το καθεστωτικό οπλοστάσιο να ενισχύεται με νόμους και κατασταλτικές πρακτικές που στοχοποιούν κάθε κοινωνική δράση, ακόμα και κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα.
Περίτρανα και πρόσφατα παραδείγματα αυτών των πρακτικών είναι η άγρια καταστολή κατά του κινήματος της Κερατέας, η βίαιη αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας του κινήματος » Δεν πληρώνω», απέναντι στη ΔΕΗ από διμοιρίες ΜΑΤ και η ποινικοποίηση της αντίδρασης του αγωνιζόμενου κόσμου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Σε όλες τις περιπτώσεις το μόνο αδίκημα που διαπράχθηκε είναι η έκφραση της αντίθεσης του κόσμου σ΄όσα γύρω του και ενάντια του εξυφαίνονται.
Όλοι οι πιστοί υπηρέτες του καθεστώτος, με πρώτη την αστυνομία, είναι σε επιφυλακή προκειμένου να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς εκείνους που θα τρομοκρατήσουν και θα χειραγωγήσουν τον κοινωνικό ιστό. Έχουμε περάσει δηλαδή στρατηγικά στο κράτος ελέγχου που μεταφράζεται σε τρομονόμους,κουκουλονόμους, φυλακίσεις, αστυνόμευση, δικαστική αδιαλλαξία.
Τα κρούσματα της αστυνομικής βίας και αγριότητας που όλο και αυξάνονται, αποτελούν πιά κομμάτι της καθημερινότητάς μας και αναμένεται να κλιμακωθούν όσο η νέα χούντα που μας επιβλήθηκε συνεχίζει να κυβερνάει.
Η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, η 24ωρη αστυνόμευση μέ δίκυκλα της ομάδας ΔΙΑΣ. ο διπλασιασμός των ΜΑΤ,αποτελούν απόδειξη ότι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του »εσωτερικού εχθρού»είναι βία και διαρκής καταστολή απέναντι σε ότι »κινείται».
Οι σύγχρονοι πραιτωριανοί των ΜΑΤ, που αποτελούν ότι πιό μισητό και αντικοινωνικό έχει δημιουργήσει το κράτος, μαζί με την συμμορία της ομάδας ΔΙΑΣ, ως πιστοί υπηρέτες των εντολοδόχων και αφεντικών τους, είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες της κοινωνίας που καταδιώκουν, ξυλοκοπούν, ραντίζουν με χημικά και τραυματίζουν δεκάδες απλούς ανθρώπους που αντιστέκονται.
Ο ρόλος τους είναι πια ξεκάθαρος!!
Από την μεταπολίτευση και μετά, 43 νεκροί είναι τα θύματα των ένστολων φονιάδων, που στο όνομα της ασφάλειας των αφεντικών τους αφαιρούν ανθρώπινες ζωές, ξέροντας ότι οι ίδιοι θα συνεχίσουν ελεύθερα την δική τους ζωή, ακόμα και το »θεάρεστο» έργο τους.
Ας μην ξεχνάμε εξ΄άλλου την περίπτωση Μελίστα ( δολοφονία Καλτεζά ) που είναι ελεύθερος, όπως και του συνεργού του Κορκονέα Βασ.Σαραλιώτη. Ο ίδιος ο Κορκονέας μάλιστα σε λίγο καιρό θα απολαμβάνει κι αυτός την ελευθερία του.
Είναι γνωστό ότι η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής από ένστολο, τιμωρείται απλώς με διαθεσιμότητα ή στην χειρότερη με ελάχιστα χρόνια φυλάκισης από τους μεροληπτικούς και υπηρετούντες πάντα την κυρίαρχη εξουσία δικαστικούς »λειτουργούς».
Δεν είναι όμως ασφαλείς και το ξέρουν.
Η απειλή που πλανάται πάνω απ΄την ύπαρξή μας δεν θα μας οδηγήσει σε στείρες κραυγές
Είναι πολύ αργά γι΄αυτό.
Στους ίδιους δρόμους που είδαμε την ζωή να χάνεται στο πρόσωπο του Αλέξη, είμαστε όλοι μαζί, έχοντας επίγνωση πως η θέλησή μας για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ, σαν τεντωμένο τόξο, ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΠΑΡΑΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΔΕΝ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΕΙ ΜΠΡΟΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΚΑΜΠΤΕΤΑΙ.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Ανοιχτή συνέλευση πλατείας «Περιβολάκια» Κορίνθου