Την απόφαση να αποχωρήσει από την ενεργό δράση πήρε ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, μετά από 20 χρόνιας σημαντικότατης καριέρας…
Λένε ότι αν είχε μυαλό -με τέτοιο ταλέντο- θα ‘χε πετύχει (ακόμη) περισσότερα πράγματα στην καριέρα του…
Λένε ότι αδίκησε τον εαυτό του. Λένε για τον άστατο (παλιότερα) χαρακτήρα του. Μ’ αυτά και μ’ αυτά παραμερίζουν το σημαντικότερο…Ένας από τους ελάχιστους ξεχωριστούς τύπους στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας πορτιέρο κρεμάει τα γάντια του.
Για την καριέρα του Δημήτρη Ελευθερόπουλου διαβάσατε πολλά και θα διαβάσετε πολύ περισσότερα.
Ώρα λοιπόν να θυμηθείτε προς τι όλα αυτά τα καλά λόγια. Μέσα από θετικές (και αρνητικές φυσικά) αναμνήσεις.
Τη σεζόν 98-99 ο Ολυμπιακός φτάνει ως τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, με τον 23χρονο -τότε- «Ελέ» να πιάνει τα άπιαστα. Η τριπλή επέμβαση κόντρα στη Γιουβέντους -όπως θα πει κι ο ίδιος αργότερα- είναι η στιγμή της καριέρας του.
Μάλιστα θα αναδειχθεί «καλύτερος τερματοφύλακας» της διοργάνωσης, μια διάκριση που απάλυνε ελαφρώς την πικρία του για τα… τερτίπια του αέρα που στέρησαν την πρόκριση στα ημιτελικά.
Κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) υποστηρίζουν ότι τα πέναλτι είναι καθαρά θέμα τύχης. Ασφαλώς είναι και θέμα τάιμινγκ, αλλά αν δεν το ‘χεις κιόλας δεν γίνεται τίποτα. Ο Ζάχοβιτς και ο Φαν Νίστελροϊ μπορούν να σας διαβεβαιώσουν.
Οι τίτλοι του τέλους…
Η ανακοίνωσή του:
«Aνέκαθεν θεωρούσα την επιλογή της στιγμής που θα βάλει τέλος στην καριέρα του ένας αθλητής πιο σημαντική ακόμα κι απ’ την ίδια του την καριέρα.
Στα είκοσι χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας προσπάθησα να υπηρετήσω το ποδόσφαιρο με αξιοπρέπεια και με αξιοπρέπεια επιθυμώ να το αποχαιρετήσω.
Όσα έγιναν αυτό το καλοκαίρι “κατάφεραν” να παγώσουν ένα μεγάλο κομμάτι απ’ την αγάπη μου γι αυτό κι επειδή, παρά τον επαγγελματισμό μου, το συναίσθημα πάντα με καθοδηγούσε, αποφάσισα να κλείσω τον κύκλο μου ως ποδοσφαιριστής. Ό,τι παραμένει μέσα μου ζωντανό θέλω να το κρατήσω άφθαρτο, ώστε να συνεχίσω να ζω αργότερα στο μαγικό κόσμο των γηπέδων με κάποια άλλη ιδιότητα.
Αισθάνομαι ευλογημένος που για είκοσι χρόνια έκανα επάγγελμα το πάθος μου και θα ήθελα να ευχαριστήσω τους περισσότερους από τους συμπαίκτες, προπονητές, προέδρους και γιατρούς, όλους τους φροντιστές και φυσικοθεραπευτές που συνεργάστηκα και φυσικά τον κόσμο που με στήριξε σε όλες μου τις στιγμές.
…..ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ…..