Ο Νίκος Παπαδογιάννης αναλύει τον 3ο τελικό στο blog του στο gazzetta.gr. Και γράφει για πρώτη φορά, διστακτικά, τις λέξεις “αλλαγή φρουράς”.
Xρειάζεται αρκετή αυτοσυγκράτηση για να αποφύγει ο ουδέτερος παρατηρητής τις βιαστικές προβλέψεις περί «αλλαγής φρουράς», αν όχι «τέλους εποχής». Φαντάζομαι τι θα γράφουν αύριο οι οπαδικές φυλλάδες και ανατριχιάζω…
Ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε απόψε στο Φάληρο έμοιαζε με κακόγουστο αστείο, που έσκασε στα μούτρα όσων προοιώνιζαν την αντεπίθεση του πρωταθλητή. Περισσότερο θύμιζε αιχμάλωτο πολέμου, παρά μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό που ελέγχει τη μάχη ακόμα και στις δυσκολότερες καμπές της.
Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, είναι ο ίδιος Ολυμπιακός που άλωσε την Πόλη πριν από δύο εβδομάδες, ο ίδιος που έκανε παρέλαση στη Σιένα, ο ίδιος που έχει καθαρή υπεροχή στα 100 από τα 120 λεπτά της τελικής σειράς της ελληνικής Α1.
Ο Ολυμπιακός που μάχεται με το μαχαίρι στα δόντια, ο «κρύψτε-τα-γυναικόπαιδα» Ολυμπιακός.
Αν δεν δειλιάσει μπροστά στη μεγάλη πρόκληση, αν δεν σπεύσει να ανοίξει πρόωρα τις σαμπάνιες, αν δεν αποπροσανατολιστεί από τις ασυναρτησίες της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, αν δεν συναντήσει ξαφνικά έναν Παναθηναϊκό ανεστημένο από την τέφρα, θα ξαναβγάλει τους οπαδούς του στους δρόμους.
Σύμφωνοι, είναι πολλά τα «αν» που χωρίζουν τον Ολυμπιακό από το πρωτάθλημα. Αλλά και πώς να ποντάρει κανείς σε αυτόν τον Παναθηναϊκό;
Οσα ψήγματα ξεκούρασης και αν εξοικονόμησαν στην τελευταία περίοδο του αποψινού αγώνα ο Διαμαντίδης, ο Μπατίστ και ο Γιασικέβιτσιους, η διαφορά των δύο ομάδων στους δύο κρίσιμους παράγοντες «θέλω» και «μπορώ» μοιάζει την τελευταία εβδομάδα χαώδης.
Ο Ολυμπιακός έχει προσθέσει στην εξίσωση το «τρέχω» και το «ίπταμαι», ως δικλείδα ασφαλείας στις δύσκολες στιγμές του. Αίφνης, και το «προσέχω». Αυτά τα στοιχεία απεικονίζονται στους κρίσιμους τομείς της στατιστικής: 19 επιθετικά ριμπάουντ, 13 κλεψίματα, 45 πόντοι από τον πάγκο, 28 κερδισμένα φάουλ, 0-9 λάθη στα πρώτα 16 λεπτά. Το τελειωτικό για τον Παναθηναϊκό χτύπημα ήταν τα μακρυνά σουτ των «κόκκινων»: 11/22 τρίποντα, από 8 διαφορετικούς παίκτες.
Οσο οξύμωρο και αν ακούγεται, το αντικλείδι που βραχυκύκλωσε τα σχέδια του Ομπράντοβιτς ήταν οι 10 γρήγοροι πόντοι του Κέσελι και οι 5 του Άντιτς αμέσως μετά.
Ο Σέρβος άλλαξε τρεις παίκτες στο πρώτο 4λεπτο, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Η πανικόβλητη άμυνα του ΠΑΟ υποχρεώθηκε να ανοίξει σαν βεντάλια και να αφήσει περιθώριο δράσης στον Σπανούλη, ο οποίος είδε το καλάθι –αλλά και τους συμπαίκτες του- πιο καθαρά από κάθε προηγούμενο ντέρμπι.
Όταν κατέφτασε από τον πάγκο το υπερηχητικό τρίο των Παπανικολάου, Πρίντεζη, Χάινς (με καθοδηγητή πλέον τον έμπειρο Λω), βρήκε το δρόμο του στρωμένο με δάφνες και ανέβασε τη διαφορά στους 20 πόντους.
Ο Ομπράντοβιτς προσπάθησε να απαντήσει με την ίδια συνταγή του 2ου τελικού, πεντάδα έμπειρων και αυτοματισμούς δηλαδή, κέρδισε κάποια στιγμιαία στοιχήματα, αλλά το χάντικαπ της ανάπαυλας παραήταν μεγάλο. Όχι σαν το -5 της περασμένης Πέμπτης.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το β’ ημίχρονο με 2/9 σουτ, 0/6 βολές και 4 λάθη, είδε τη διαφορά να μειώνεται σε μονοψήφιο αριθμό, αλλά επιστράτευσε το ιππικό και καθάρισε μέσα σε 81 δευτερόλεπτα, με απανωτά τρίποντα των Παπανικολάου, Λω και Πρίντεζη. Μάλιστα τα δύο τελευταία σημειώθηκαν σε συνθήκες αιφνιδιασμού, με φόντο το «πράσινο» αγκομαχητό.
Το σερί που ως συνήθως ξεκίνησε στο 28ο λεπτό έφτασε το 21-6 πριν πετάξει λευκή πετσέτα ο Ομπράντοβιτς. Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του «τριφυλλιού» θα ομολογήσουν –ψιθυριστά- ότι ο Ολυμπιακός του Μάη είναι χάρμα ιδέσθαι όταν βρίσκει ρυθμό. Ελπίζω να μεταφέρουν τον οίστρο τους και στην Εθνική ομάδα οι Έλληνες παίκτες του.
Το ίδιο “χάρμα ιδέσθαι” ταιριάζει βέβαια γάντι και στον μαγευτικό Παναθηναϊκό της γ’ περιόδου του 2ου τελικού. Αυτόν θυμάται το κοινό του και παίρνει κουράγιο.
Απομένει να δούμε πόσο κουράγιο έχει η ίδια η ομάδα, η οποία εμφανίζεται ξαφνικά σαν να την πασπάλισαν με αρχαία σκουριά.
Ο Παναθηναϊκός του Μάη μοιάζει σαν να ξόδεψε όλες τις δυνάμεις του, σωματικές και ψυχολογικές, στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας με την ΤΣΣΚΑ.
Είναι θέμα προτεραιοτήτων, θα πείτε.
Ναι, αλλά έχει και ο Ολυμπιακός τις προτεραιότητές του: πρώτα η Α1, μετά η Ευρώπη. Αυτές δεν τον εμπόδισαν να κουρσέψει τον ευρωπαϊκό θρόνο.
(Όχι, ούτε σήμερα έχει διαιτητολαγνεία σε αυτήν εδώ τη στήλη. Δεν θα διαβάσετε τέτοια ούτε την Τετάρτη ούτε το Σάββατο αν υπάρξει, ούτε στο μέλλον. Γράψτε ό,τι καταλαβαίνετε στα σχόλιά σας, αλλά επιτρέψτε μου να βλέπω το μπάσκετ διαφορετικά και να αδιαφορώ για τη μανία καταδίωξης που βασανίζει τον νεοέλληνα οπαδό. Ευχαριστώ για την κατανόηση.)
Ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε απόψε στο Φάληρο έμοιαζε με κακόγουστο αστείο, που έσκασε στα μούτρα όσων προοιώνιζαν την αντεπίθεση του πρωταθλητή. Περισσότερο θύμιζε αιχμάλωτο πολέμου, παρά μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό που ελέγχει τη μάχη ακόμα και στις δυσκολότερες καμπές της.
Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, είναι ο ίδιος Ολυμπιακός που άλωσε την Πόλη πριν από δύο εβδομάδες, ο ίδιος που έκανε παρέλαση στη Σιένα, ο ίδιος που έχει καθαρή υπεροχή στα 100 από τα 120 λεπτά της τελικής σειράς της ελληνικής Α1.
Ο Ολυμπιακός που μάχεται με το μαχαίρι στα δόντια, ο «κρύψτε-τα-γυναικόπαιδα» Ολυμπιακός.
Αν δεν δειλιάσει μπροστά στη μεγάλη πρόκληση, αν δεν σπεύσει να ανοίξει πρόωρα τις σαμπάνιες, αν δεν αποπροσανατολιστεί από τις ασυναρτησίες της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, αν δεν συναντήσει ξαφνικά έναν Παναθηναϊκό ανεστημένο από την τέφρα, θα ξαναβγάλει τους οπαδούς του στους δρόμους.
Σύμφωνοι, είναι πολλά τα «αν» που χωρίζουν τον Ολυμπιακό από το πρωτάθλημα. Αλλά και πώς να ποντάρει κανείς σε αυτόν τον Παναθηναϊκό;
Οσα ψήγματα ξεκούρασης και αν εξοικονόμησαν στην τελευταία περίοδο του αποψινού αγώνα ο Διαμαντίδης, ο Μπατίστ και ο Γιασικέβιτσιους, η διαφορά των δύο ομάδων στους δύο κρίσιμους παράγοντες «θέλω» και «μπορώ» μοιάζει την τελευταία εβδομάδα χαώδης.
Ο Ολυμπιακός έχει προσθέσει στην εξίσωση το «τρέχω» και το «ίπταμαι», ως δικλείδα ασφαλείας στις δύσκολες στιγμές του. Αίφνης, και το «προσέχω». Αυτά τα στοιχεία απεικονίζονται στους κρίσιμους τομείς της στατιστικής: 19 επιθετικά ριμπάουντ, 13 κλεψίματα, 45 πόντοι από τον πάγκο, 28 κερδισμένα φάουλ, 0-9 λάθη στα πρώτα 16 λεπτά. Το τελειωτικό για τον Παναθηναϊκό χτύπημα ήταν τα μακρυνά σουτ των «κόκκινων»: 11/22 τρίποντα, από 8 διαφορετικούς παίκτες.
Οσο οξύμωρο και αν ακούγεται, το αντικλείδι που βραχυκύκλωσε τα σχέδια του Ομπράντοβιτς ήταν οι 10 γρήγοροι πόντοι του Κέσελι και οι 5 του Άντιτς αμέσως μετά.
Ο Σέρβος άλλαξε τρεις παίκτες στο πρώτο 4λεπτο, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Η πανικόβλητη άμυνα του ΠΑΟ υποχρεώθηκε να ανοίξει σαν βεντάλια και να αφήσει περιθώριο δράσης στον Σπανούλη, ο οποίος είδε το καλάθι –αλλά και τους συμπαίκτες του- πιο καθαρά από κάθε προηγούμενο ντέρμπι.
Όταν κατέφτασε από τον πάγκο το υπερηχητικό τρίο των Παπανικολάου, Πρίντεζη, Χάινς (με καθοδηγητή πλέον τον έμπειρο Λω), βρήκε το δρόμο του στρωμένο με δάφνες και ανέβασε τη διαφορά στους 20 πόντους.
Ο Ομπράντοβιτς προσπάθησε να απαντήσει με την ίδια συνταγή του 2ου τελικού, πεντάδα έμπειρων και αυτοματισμούς δηλαδή, κέρδισε κάποια στιγμιαία στοιχήματα, αλλά το χάντικαπ της ανάπαυλας παραήταν μεγάλο. Όχι σαν το -5 της περασμένης Πέμπτης.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το β’ ημίχρονο με 2/9 σουτ, 0/6 βολές και 4 λάθη, είδε τη διαφορά να μειώνεται σε μονοψήφιο αριθμό, αλλά επιστράτευσε το ιππικό και καθάρισε μέσα σε 81 δευτερόλεπτα, με απανωτά τρίποντα των Παπανικολάου, Λω και Πρίντεζη. Μάλιστα τα δύο τελευταία σημειώθηκαν σε συνθήκες αιφνιδιασμού, με φόντο το «πράσινο» αγκομαχητό.
Το σερί που ως συνήθως ξεκίνησε στο 28ο λεπτό έφτασε το 21-6 πριν πετάξει λευκή πετσέτα ο Ομπράντοβιτς. Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του «τριφυλλιού» θα ομολογήσουν –ψιθυριστά- ότι ο Ολυμπιακός του Μάη είναι χάρμα ιδέσθαι όταν βρίσκει ρυθμό. Ελπίζω να μεταφέρουν τον οίστρο τους και στην Εθνική ομάδα οι Έλληνες παίκτες του.
Το ίδιο “χάρμα ιδέσθαι” ταιριάζει βέβαια γάντι και στον μαγευτικό Παναθηναϊκό της γ’ περιόδου του 2ου τελικού. Αυτόν θυμάται το κοινό του και παίρνει κουράγιο.
Απομένει να δούμε πόσο κουράγιο έχει η ίδια η ομάδα, η οποία εμφανίζεται ξαφνικά σαν να την πασπάλισαν με αρχαία σκουριά.
Ο Παναθηναϊκός του Μάη μοιάζει σαν να ξόδεψε όλες τις δυνάμεις του, σωματικές και ψυχολογικές, στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας με την ΤΣΣΚΑ.
Είναι θέμα προτεραιοτήτων, θα πείτε.
Ναι, αλλά έχει και ο Ολυμπιακός τις προτεραιότητές του: πρώτα η Α1, μετά η Ευρώπη. Αυτές δεν τον εμπόδισαν να κουρσέψει τον ευρωπαϊκό θρόνο.
(Όχι, ούτε σήμερα έχει διαιτητολαγνεία σε αυτήν εδώ τη στήλη. Δεν θα διαβάσετε τέτοια ούτε την Τετάρτη ούτε το Σάββατο αν υπάρξει, ούτε στο μέλλον. Γράψτε ό,τι καταλαβαίνετε στα σχόλιά σας, αλλά επιτρέψτε μου να βλέπω το μπάσκετ διαφορετικά και να αδιαφορώ για τη μανία καταδίωξης που βασανίζει τον νεοέλληνα οπαδό. Ευχαριστώ για την κατανόηση.)
*gazzetta