Ξερνάω συνέχεια. Δεν έχω ιδέα τι μου συμβαίνει. Mια σιχαμένη αίσθηση έχει κυριεύσει όλο μου το κορμί. Έχω ξεράσει τόσο πολύ, που πλέον βγαίνουν μόνο κίτρινα στομαχικά υγρά. Δεν έχω τίποτε άλλο να βγάλω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Έχω μπλοκάρει. Παράλληλα όμως μέσα σε δευτερόλεπτα, περνάνε χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου και δεν μπορώ να τις κοντρολάρω…
Το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω το άπειρο με απάθεια. Σκυμμένος. Χωρίς καμία αντίδραση…
…ξυπνάω από τον υπερβολικό πανικό που νιώθω μέχρι και το μεδούλι της ραχοκοκαλιάς μου. Τα άκρα μου είναι μουδιασμένα και νιώθω μυρμήγκιασμα στα δάχτυλα. Το στόμα μου παπούτσι. Νιώθω τρόμο! Τρέμω ολόκληρος και νιώθω λες κι είναι κάποιος με ένα γάντζο και προσπαθεί να μου ξεριζώσει το μυαλό. Ανοίγω την τηλεόραση. Η ένταση κι ο τρόμος αρχίζουν να αυξάνονται λεπτό στο λεπτό. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Κρίση πανικού. Θέλω να πάρω ένα μαχαίρι και να κόψω τα δάχτυλά μου. Θέλω να τρυπήσω την κοιλιά μου και να τραβήξω τα έντερα μου απ’ έξω. “Γιατί γαμώτο τα σκέφτομαι όλα αυτά;!! Είμαι ανώμαλος, είμαι τρελός! Πάει το παλικάρι. Τό ‘χασε εντελώς…” Παίρνω αμέσως ένα ηρεμιστικό για να ξεραθώ στον ύπνο, να μην σκέφτομαι, να μην υπάρχω…
…ξυπνάω από τις φωνές τους. Οι λέξεις και οι φράσεις που βγαίνουν από τα στόματα των άλλων, είναι θόρυβος για μένα, που μου τρυπάει τ’ αυτιά. Υψώνουν τον τόνο της φωνής. Τσακώνονται πάλι. Δεν αντέχω. «Σκάστε γαμώτο!!!!» Θα μπορούσα να αυτοκτονήσω μόνο και μόνο για να σταματήσω να τους ακούω. «Μην το ξαναπείς αυτό στον εαυτό σου … μην το χάνεις ! δεν θέλεις να σκοτώσεις τον εαυτό σου. Είναι σκέψεις αρνητικές της ψυχασθένειας. Κοιμήσου. Κοιμήσου να ηρεμήσεις…» λέω στον εαυτό μου. Καταπίνω 2 χάπια που κανονικά έπρεπε να πάρω σε 3 ώρες, αλλά δεν μπορώ να περιμένω. Υποφέρω. Η ώρα είναι 5 μμ κι έχω ήφη πάρει τέσσερα απο έξι. Το χάπι, μετά από μισή ώρα μου φέρνει υπνηλία και μια γλυκιά ευφορία. Νιώθω λες και μου ρίξανε με υπνωτικό για ελέφαντα. Δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά….
…ξυπνάω ξανά με πανικό και αγωνία και μια αβάσταχτη θλίψη με κάνει να κλαίω χωρίς λόγο. Η μάνα μου με καλεί για φαγητό. Βάζω μια μπουκιά στο στόμα μου και θέλω να την ξεράσω. Δεν έχω όρεξη να φάω. Κι αν φάω το ξερνάω. Έχω χάσει πάνω από 12 κιλά.
…έχουν περάσει 2 μήνες. Τώρα πια μού ‘χει ανοίξει η όρεξη, απ’ τα πολλά χάπια. Τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα κιλά που έχασα τα πήρα πίσω, συν άλλα 10. Όλοι με κοιτάνε και το πρώτο πράμα που λένε είναι: «πώς πάχυνες έτσι; γιατί παράτησες τον εαυτό σου;» Όταν τους εξηγώ, αμέσως με λυπούνται και δείχνουν πώς με συμπονούν. Κατα βάθος χαίρονται που δεν είναι στη θέση μου…
…αν δεν έχεις περάσει ψυχασθένεια, κανονικά δεν θα έπρεπε να εκφράζεις άποψη, τουλάχιστον όχι μπροστά σ’ αυτόν που έχει το πρόβλημα, γιατί έτσι τον επηρεάζεις και τον μπερδεύεις περισσότερο.
Μάλλον θα έπρεπε να το βουλώσεις. Όλοι μου λένε θα περάσει. Ό,τι παπαριά σκέφτεται ο καθένας την πετάει. Εμ, βέβαια… δεν είναι μέσα στο πρόβλημα, πώς να το κατανοήσουν και γιατί να νοιαστούν πραγματικά; όλοι έξω απ’ το χορό… «Δεν έχεις τίποτα προσπάθησε να κάνεις χαρούμενες σκέψεις. Φταίει η μουσική που ακούς. Μην παίρνεις χάπια, δεν κάνουν καλό. Μήπως να δοκιμάσεις άλλα χάπια; Πήγαινε μια ωραία βόλτα στον εθνικό κήπο, θα σου κάνει καλό. Γιόγκα έχεις δοκιμάσει; Μάλλον το πολύ computer φταίει. Έλα μωρέ τώρα κατάθλιψη και μαλακίες έκανες την τρίχα τριχιά ρε μαλάκα…» Ελάτε στη θέση μου γαμημένοι και θα σας πω εγώ. Ελάτε στη θέση μου… Προσεύχομαι να σας δω όλους δεμένους με ζουρλομανδύες, να δούμε πόσο έξυπνοι θα είστε τότε. Κάποιοι βέβαια, μου λένε πράματα με καλές και αγνές προθέσεις, φαίνεται στο βλέμμα τους. Θέλουν να βοηθήσουν… όμως εγώ τους μισώ όλους, χωρίς διακρίσεις… μα πάνω απ’ όλα μισώ και σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Νιώθω άχρηστος. Ανίκανος.
…φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο πολύ θεέ μου. Φοβάμαι πως είμαι τρελός. Φοβάμαι πως θα καταλήξω ένας εγκεφαλικά νεκρός ασθενής, σε μια ψυχρή ψυχιατρική κλινική στη μέση του πουθενά. Να ‘ρχονται οι γονείς μου μια φορά το μήνα, να με παίρνουν αγκαλιά και να κλαίνε που το παιδί τους είναι ένας ζωντανός νεκρός. Θέλω να κλάψω. Βλέπω την κοπέλα μου που με κοιτάει. Με λυπάται. Όσο και να μη θέλει να το δείξει, όσο και να θέλει να με φροντίσει, όσο και να προσπαθεί να μου δείξει ότι όλα θα πάνε καλά, υπάρχουν στιγμες που τα μάτια της την προδίδουν. Θέλει κι αυτή να κλάψει. Είμαι μαζεμένος σε μια γωνιά στο κρεβάτι, τρέμω από φόβο και πανικό, δεν νιώθω τίποτα. Με λυπάται και κλαίει για μένα τα βράδυα, που κατάντησα τρελός, παγωμένος, ένας ξένος, ένα αναίσθητο νευρόσπαστο. Έγινα ζόμπι.
Φοβάμαι πως θα κάνω κακό στον εαυτό μου άμα μείνω μόνος. «Μην φύγεις ποτέ. Μείνε δίπλα μου. Να σε νιώθω κοντά μου θέλω…»
Η ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΠΟΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ. ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ. ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΕΤΕ ΟΠΩΣ ΗΣΑΣΤΑΝ.
Μπραβο για την δυναμη σου… σου ευχομαι ο,τι καλυτερο χωρις να σε ξερω. και σιγουρα μετα απο ολα αυτα σου αξιζει το καλυτερο.
Νιώθω την βαθύτατη ανάγκη να σε ευχαριστήσω ανώνυμε αναγνώστη που μοιράστηκες τις εμπειρίες σου μαζί μας. Ευχαριστώ…
Διάβασα ολόκληρο το κείμενο. Τον συμπόνεσα αρκετά τον άγνωστο φίλο μας. Νομίζω πως τον ένιωσα γιατί πέρασα και εγώ δύσκολες καταστάσεις. Ήμουν πολύ κοντά στην αυτοκτονία. Όμως… πιστεύω πως το πρόβλημα αυτό δεν είναι οργανικό τόσο όσο πνευματικό.
Αυτό που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου, αυτό που έδωσε εσωτερική χαρά, αυτό που με γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία είναι η εκκλησία. Όσο αγωνίζομαι πνευματικά τόσο μεγαλύτερη, απίστευτη χαρά νιώθω μέσα μου. Όσο χαλαρώνω και βαριέμαι να αγωνιστώ τόσο έρχονται τα άσχημα αισθήματα και με κυριεύουν.
Εγώ για αυτό το θέμα είμαι απόλυτος. Μιλώ ασφαλώς για την ορθοδοξία. Ούτε για αίρεση ούτε τίποτα άλλο. Πολλές φορές η ζωή των παπάδων βέβαια δείχνει να είναι εντελώς διαφορετική με τα λόγια του ευαγγελίου. Όμως δεν είμαι χριστιανός για να κρίνω τους άλλους αλλά επειδή το ένιωσα μέσα μου πως ΜΟΝΟ εκεί υπάρχει η πραγματική αλήθεια.
Τώρα βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι και πως είναι ο αγώνας του χριστιανού, παρόλο που η επίσημη θρησκεία είναι η ορθοδοξία! Αυτό είναι άσχημο. Όμως αν κάνει ένα βήμα ο άνθρωπος ο Θεός το προχωρά εκατό. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας σε αυτή τη ζωή.
Να είστε καλά και να γνωρίζετε ότι η στεναχώρια, ο φόβος, η απογοήτευση, ο πανικός, το αίσθημα αδικίας και όλα τα παρόμοια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά δαιμονικά αισθήματα δηλαδή αντίχριστα. Όσο προσπαθεί πνευματικά ο άνθρωπος τόσο μειώνονται αυτά και νιώθει τέτοια ηδονή που δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Καλή ημέρα να έχετε όλοι και να είστε πάντα χαρούμενοι, ότι πρόβλημα και να έχετε. Και μόνο το ότι υπάρχει Χριστός θα έπρεπε να μας κάνει να πετάμε από τη χαρά μας από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Σας ευχαριστώ
ολα αυτα που μας εγραψε ο φιλος δεν ειναι υπερβολη.ειναι ακριβως το πως αισθανεται ενας μανιοκαταθλιπτικος 24 ωρες το 24ωρο καθε μερα καθε μηνα. το εξακριβωνω γιατι περασα ,μια εξαετια παλεβοντας με το τερας διχως χαπια. ημουν αριστουχος , αθλητρια , αισιοδοξη και δυναμικη και ηρθε ολο αυτο το θεμα και με εκανε ενα πλασμα με αρνηση για την καθε μερα ,πονο και απαισιοδοξια.ισα που υπηρχα…τωρα με προσωπικο αγωνα ,ελαχιστη υποστηριξη απο ειδικους και πολυ αγαπη και καθοδηγηση απο πνευματικους ανθρωπους τησ ορθοδοξιας εχω παρει για τα καλα την ανιουσα….αν και θελει υπομονη και ενα βαθος χρονου να ξαναχτισω οσα γκρεμισα.
Οι ανθρωποι πρεπει να δινουμε βαση στην ψυχη και την πνευματικοτητα μας. οι περισσοτεροι χρειαζεται να δουν ενα μελος σε γυψο, αιμα να τρεχει η να εχεις πυρετο για να σου πουν οτι εισαι αρρωστος και θες μια βοηθεια. η καταθλιψη δεν ειναι μια φαση , ουτε ειναι κατι που περναει αν γαμησεις (με το μπαρδον) ,ουτε με το να βγεις εξω με τους φιλους να ξεσκασεις!! καμια φορα τα ματια μας γελανε.ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ.