Το “Μνημόνιο” είναι σωτηρία,
τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι φιλοξενία, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και η επιβολή επιχειρησιακών συμβάσεων είναι ανάπτυξη,
η πρόσβαση στο ρεύμα και το νερό είναι προνόμιο, ο νεοναζισμός είναι δημοκρατία, οι μπράβοι που πληρώνονται για να προκαλούν αιματηρά τραύματα και χημική ασφυξία σε μαζικό επίπεδο εναντίον διαδηλώσεων είναι προστάτες του πολίτη και η αντίσταση σε όλα αυτά είναι τρομοκρατία.
«Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς», (“Αστυνομία Σκέψης”, 1984).
Υιοθετώντας απόλυτα το εν λόγω σκεπτικό, το ελληνικό κράτος αποφάσισε να πραγματώσει την ποινικοποίηση της έκφρασης, όπου ο λόγος ανάγεται πλέον σε κακούργημα. Ενεργοποιώντας το άρθρο 184 του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με το οποίο ο νομοθέτης θα αντιμετώπιζε εχθρικά ακόμη και τον Βολταίρο: «Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών», δικάζει τα μέλη της ΕΟ Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και τον φυλακισμένο αναρχικό, Θεόφιλο Μαυρόπουλο, την Τετάρτη 27 Ιούνη, όχι για πράξεις, αλλά για έκφραση άποψης.
Είτε κάποιος επιλέγει να τοποθετεί τη λέξη δημοκρατία εντός εισαγωγικών, είτε δηλώνει ότι αυτό ακριβώς είναι το βάρβαρο πρόσωπο της, η ουσία παραμένει ίδια. Όταν ένα καθεστώς ποινικοποιεί τον αντικαθεστωτικό λόγο, την ίδια στιγμή που θεωρεί αυτονόητο τον «μνημονιακό» λόγο δεκάδων πολιτικών σαλτιμπάγκων που πλημμυρίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τις εφημερίδες με θέσεις και απόψεις υπέρ μέτρων κοινωνικής εξαθλίωσης και βαρβαρότητας, δείχνει να έχει χάσει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του και ακόμη κι αυτές οι γραμμές ανάδειξης της απολυταρχικής του φύσης γίνονται ίσως περιττές, αφού το ίδιο τόσο απροκάλυπτα φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή, κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε,
κι επιτέλους αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν “Σώπα”!
Στο σχολείο μου ‘κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
και μου λέγαν : Εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λέγε:
“Κοίτα μην πεις τίποτα και “Σώπα!”
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου , η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, “Τι σε νοιάζει;” μου λέγαν “θα βρεις τον μπελά σου, Τσιμουδιά, Σώπα!”
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι: “Μην χώνεις τη μύτη σου παντού! Κάμε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα!”
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του ‘λεγε σώπα.
Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν: “Μην ανακατεύεσαι! Πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα…”
Μπορει να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, μας ένωνε όμως το σώπα…
Σώπα ο ένας, σ’ωπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία κ’ όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας, στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του Σώπα και μαζευτήκαμε πολλοί.
Μια πολιτεία ολόκληρη μια δύναμη μεγάλη αλλά μουγκή.
ΠΕτύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας ‘δώσαν και παράσημο.
Κι όλα πολύ εύκολα μόνο με το σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το Σώπα.
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου.
Κι αν νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε την γλώσσα σου και κάντην να σωπάσει.
Κόψτηνε σύριζα και πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από την στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα χεις έτσι εφιάλτες τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις έτσι από τον βραχνά να μιλάς, χωρίς να μιλάς, να λες: “έχετε δίκαιο, είμαι με σας! Άχ, πόσο θα θελα να μιλήσω ο κερατάς!”
Και δεν θα μιλάς…
Θα γίνεις φαφλατάς.
Θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε την γλώσσα σου! Κοψ’ την αμέσως! Δεν έχεις περιθώρια, γίνε μουγγός!
Αφού δεν πρόκειται να μιλήσεις, καλλίτερα να το τολμήσεις!
Κόψε την γαμημένη την γλώσσα σου, για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός, στα σχέδια και στα όνειρά σου. Ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θ’ αντέξω και θα ξεσπάσω!
Και δε θα φοβάμαι και θα ελπίζω!
Και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με ένα ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή…
…που θα μου λέει:
“ΜΙΛΑ!”
Μεγάλη ΜΟΡΦΗ είχα την τύχη να μου τον γνωρίσει ο πολίτης φίλος μου Σάββας στην Αθήνα το ονομάτου είναι Μεχμέτ Νουσρέτ Νεσίν.