Η ανακάλυψη του σωματιδίου του Higgs είναι μια τεράστια ανακάλυψη για την κατανόηση της δημιουργίας του σύμπαντος…
Πέρασε στα ψιλά (σε αναλογία με την σημασία του) λόγω της κρίσης αλλά με κέντρισε να επαναφέρω μια παλιά σκέψη που πάντα ήθελα να γράψω για αυτήν. Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στις έρευνες και τις αποκαλύψεις της επιστημονικής κοινότητας στα χρόνια της κρίσης θα πρέπει να παρατηρήσει έναν απίστευτο «πυρετό» προσπαθειών και ριζοσπαστικών καινοτομιών να έρχονται συσσωρευμένα στην επιφάνεια. Είναι ίσως η ζωντανή απόδειξη της προσπάθειας του κεφαλαίου να κάνει το νέο παραγωγικό άλμα, να βρει ένα ισχυρό «παυσίπονο» στην κρίση. Παράλληλα ο κόσμος του κινήματος έχει διάφορες σκοτούρες αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι μια στροφή στην «κεντρική πολιτική σκηνή» και τα χωράφια της οικονομίας δυστυχώς πολλές φορές στα μέτρα που επιτάσσει και βάζει η ελίτ των αστών οικονομολόγων καθώς και των παρατρεχάμενων με ακαδημαϊκή αμφίεση τηλεπερσόνων. Μήπως στ’ αλήθεια λείπει κάτι εδώ, μήπως τελικά δίνεται μια μάχη με όρους ήττας ;
Το γιατί είναι πολύ απλό, την στιγμή που ο αντίπαλος βρίσκεται σε δομική κρίση το να τον χτυπάς εκεί που αφήνει χώρο είναι κάτι αν όχι εύκολο είναι ίσως και το παιχνίδι το οποίο «πρέπει» να παιχθεί. Όμως η μάχη δεν θα κερδηθεί έτσι, γιατί για να τεκμηριώσει την λογική του εργατικού κράτους ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» έπρεπε να μιλήσει για την οργάνωση του ταχυδρομείου, ο Ένγκελς στην «Διαλεκτική της Φύσης» για να αναδείξει την διαλεκτική επρεπε να μελετήσει την φυσική, αντίστοιχα και ο Μαρξ για το Κεφάλαιο κοκ. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως έχει χαθεί η έννοια της προσωπικής και συλλογικής συνεισφοράς στα «μικρά» θεωρητικά μετερίζια. Έχει ανατεθεί στους γκουρού των οργανώσεων – συλλογικοτήτων, στην ακαδημαϊκή αφρόκρεμα, στην γραφειοκρατία των ειδικών που θα έλεγε ο Βέμπερ. Και το χειρότερο από όλα, είναι πως τα ζητήματα που προσεγγίζονται είναι αυτά της συνολικής κρατικής διαχείρισης και της συνολικής διεύθυνσης της παραγωγής, αγνοώντας πολλές φορές και τις σχέσεις που δημιουργεί και είναι το κεφάλαιο αλλά και τις ιδιαιτερότητες σε κάθε παραγωγική μονάδα. Σε πολύ απλά ελληνικά λείπει η παραγωγή θεωρίας, απελευθερωτικού εργατικού πολιτισμού και γιατί όχι σκέψεων για τις απελευθερωτικές δυνατότητες (αν υπάρχουν) στο κάθε εργατικό χώρο με βάση του τι είναι πραγματικά.
Έτσι έχει αποκοπεί η όποια επανάσταση και εξέγερση από το πολύτιμο αίμα που θα χρειαστεί να της μεταγγιστεί αφού επιστρέψει από τις συγκρούσεις των οδοφραγμάτων για να τις μεταφέρει στον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής και οργάνωσης. Γιατί τα προγράμματα για την οικοδόμηση των λαϊκών μεγάρων και των κόκκινων σταδίων, τα 10 σημεία για τα 5 αιτήματα καταλήγουν τελικά να είναι μια ευφάνταστη ατάκα γέννημα θρέμμα της κακής συρραφής θεωρητικών σχημάτων, copy paste από τους κλασσικούς και προβολή πιασάρικων ιδεών προς ζύμωση… Χώρια που η εργατική τάξη τελικά φαίνεται να εξοβελίζεται είτε στο να εντρυφήσει στα χωράφια της οικονομολογίας είτε να αφεθεί τα δικά της αιτήματα, συμπεράσματα να της ανακοινωθούν. Κάτι τέτοιες ώρες αντιλαμβάνομαι γιατί ο Τσε Γκεβάρα σε κάθε του ομιλία δεν παρέλειπε να τονίσει την ανάγκη η εργατική τάξη να μορφωθεί και να συνεχίσει να μορφώνεται.
Πρέπει λοιπόν να πιάσουμε εμείς, ο καθένας μας το στυλό και το χαρτί, να ανοίξουμε τα βιβλία και τα μυαλά μας και να τα βάλουμε κάτω. Να δούμε τι σκατά είναι αυτό το προϊόν το οποίο παράγουμε ή βοηθάμε στο να παραχθεί στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης. Να καταλάβουμε βαθιά ποιες ανάγκες εξυπηρετεί αν αυτές έχουν την βάση τους σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες που βοηθούν τον άνθρωπο στην απελευθέρωσή του ή τον καθηλώνουν στα καπιταλιστικά του δεσμά. Τελικά γιατί και πως έφτασε το συγκεκριμένο προϊόν να εμπορευματοποιείται. Να μιλήσουμε, να σκεφτούμε και να βγάλουμε πρώτα συμπεράσματα για τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις που μεταχειριζόμαστε, τις δυνατότητές τους αλλά και την καταστροφική τους μανία πάνω στο παραγόμενο προϊόν, το περιβάλλον αλλά και εμάς. Να δούμε ξανά και ξανά τις παραγωγικές σχέσεις που δημιουργούνται και ότι αυτό συνεπάγεται σε οργανωτική και διοικητική δομή. Πως μας οδηγεί και σε ποιον καταμερισμό εργασίας, δεξιοτήτων κοκ. Τελικά να αποκρυπτογραφήσουμε του τι σκατά κάνουμε ο καθένας μας στον καπιταλιστικό κυκεώνα, ποια είναι η εκμετάλλευσή μας και τι δυνατότητες απελευθερωτικές υπάρχουν μέσα σε εμάς, στα εργαλεία και τα μαραφέτια που χειριζόμαστε καθημερινά. Γιατί από εκεί θα ξεκινήσουμε το μεγάλο δρόμο προς την κοινωνία των αναγκών μας. Έτσι θα έρθει το αύριο στο σήμερα και για να αποφύγω τα όποια κλισέ μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεβρακωθεί ο καπιταλισμός και το πραγματικό του πρόσωπο, να φανεί η γελοιότητα – τραγωδία της ανάγκης να υπάρχει καπιταλισμός σήμερα.
Ο τομέας των ηλεκτρονικών υπολογιστών και ότι φέρνει αυτός είναι ίσως ο πιο δεικτικός για αυτό που περιγράφω, όπου ακούγονται και γράφονται τέρατα ενώ η εκμετάλλευση είναι απίστευτη αν σκεφτεί κανείς το ποσό της υπεραξίας που παράγεται αλλά και το τι ιδιοποιείται ο εκάστοτε καπιταλιστής. Αλήθεια τα απελευθερωτικά προγράμματα, οι αναρχικές κολεκτίβες τι λένε για όλα αυτά ; Πολλά και ταυτόχρονα λίγα. Για αυτό έχει έρθει ο καιρός να ξεκινήσει μια συλλογική προσπάθεια οι συλλογικότητες στους χώρους δουλειάς, της εκπαίδευσης, της γειτονιάς να κάνουν κι αυτό.
Το σωματίδιο του Higgs είναι αυτό που δίνει μάζα στην ύλη (χονδρικά όπως μου το εξήγησαν τα διάφορα άρθρα), ε η απελευθερωτική πρόταση, ο αναπτυσσόμενος εργατικό πολιτισμός είναι αυτός που δίνει μάζα στην όποια εξέγερση, επανάσταση που θα έρθει. Χρειάζεται λοιπόν ο αγωνιζόμενος κόσμος να ανακαλύψει συλλογικά και ατομικά το σωματίδιο της δικής του ελευθερίας.
Του ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑ http://anonymosprovokatoras.tumblr.com