Κόκκινο πανί και για τους ομοεθνείς του στις φυλακές Αυλώνα ο “δράκος” της Πάρου Αχμέτ Βακάς. Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να ξεσπάσουν από τη στιγμή που πέρασε την πύλη των φυλακών.
Οι κρατούμενοι, ακόμα και οι ομοεθνείς του, άρχισαν να τον αποδοκιμάζουν έντονα και ζήτησαν από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να τον μεταφέρουν αλλού…
“Στην κουλτούρα των εγκλείστων δεν γίνονται αποδεκτά τέτοια αποτρόπαια αδικήματα, ακόμα και οι Πακιστανοί δεν τον δέχονται στα κελιά τους”, εξήγησε στην ΕΡΤ ο πρόεδρος των Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Σπύρος Καρακίτσος.
Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών ανηλίκων του Αυλώνα ζητούν μάλιστα τη μετακίνησή του στις φυλακές Τρίπολης, όπου όπως λένε, κρατούνται δράστες που έχουν διαπράξει αντίστοιχα εγκλήματα.
Η ανατριχιαστική πράξη και ομολογία του για τη βάναυση επίθεση σε βάρος της 15χρονης Μυρτούς στην Πάρο σόκαρε όλη τη χώρα.
Στην απολογία του, που αποκάλυψε το “Πρώτο Θέμα”, περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλα όσα συνέβησαν εκείνο το μοιραίο απόγευμα.
Η απολογία του “δράκου”
“Επειδή δεν δούλευα μου είπε ένας φίλος μου από το Πακιστάν που ήταν στη Πάρο να πάω και εγώ εκεί μήπως βρω καμιά δουλειά. Έτσι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μένω μόνιμα στην Πάρο. Με το που πήγα στην Πάρο ένα παιδί από το Πακιστάν ζήτησε από έναν Έλληνα που ήταν εκεί να μου βρει καμιά δουλειά.
Μετά από λίγες μέρες, αυτός ο Έλληνας πήρε τηλέφωνο τον φίλο μου για να του πει για μια δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Ο φίλος μου όμως είχε πιάσει ήδη δουλειά κάπου αλλού και έτσι πήγα εγώ στη θέση του.
Το ξενοδοχείο βρίσκεται στην Χρυσή Ακτή και η δουλειά μου εκεί ήταν να κουρεύω το χορτάρι. Εκεί δούλευα μέχρι πριν από δύο εβδομάδες που έφυγα από την Πάρο.
Τώρα θέλω να σας πω τι έγινε την Κυριακή 22 Ιουλίου. Το προηγούμενο βράδυ, το Σάββατο δηλαδή, είχα πάει μαζί με έναν φίλο μου από το Πακιστάν, τον “Ναΐμ”, σε ένα πανηγύρι στο Πίσω Λιβάδι που είχε ελληνικά τραγούδια.
Από το πανηγύρι φύγαμε γύρω στις 2:30 και ο “Ναΐμ” μου είπε να πάω να κοιμηθώ στο σπίτι του που βρίσκεται δίπλα από ένα βενζινάδικο στον κεντρικό δρόμο για τη Χρυσή Ακτή, να κάνουμε μαζί Ραμαζάνι και την άλλη μέρα να φύγω και να πάω στο ξενοδοχείο που δούλευα.
Ραμαζάνι κάνουμε γύρω στις 4 το πρωί, αλλά εκείνο το βράδυ μας πήρε ο ύπνος και δεν κάναμε. Ξυπνήσαμε γύρω στις 11:30 το πρωί, φάγαμε πρωινό, είδαμε τηλεόραση και γύρω στις 06:15 το απόγευμα έφυγα με τα πόδια για να πάω στο ξενοδοχείο.
Φορούσα ένα άσπρο παντελόνι, αυτό που φοράω όταν πάω βόλτα, μια μπλε μπλούζα και μαύρα παπούτσια. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο λίγο πριν φτάσω σε αυτό, πέρασα από μια μικρή παραλία που δεν ξέρω πως την λένε. Αυτή η παραλία είναι 5 λεπτά μακριά από το ξενοδοχείο.
Μέχρι εκείνο το σημείο έκανα περίπου 15 λεπτά. Καθώς περνούσα, είδα ότι στην παραλία καθόταν μια γυναίκα, γύρω στα 30-32 και μέσα στη θάλασσα ήταν ένας άνδρας και μια γυναίκα. Επάνω στο δρόμο ήταν παρκαρισμένα δύο αυτοκίνητα. Εγώ περπατούσα πάνω στον δρόμο, στη δεξιά πλευρά, πηγαίνοντας για το ξενοδοχείο.
Δίπλα ακριβώς από την παραλία που σας είπα πριν, είναι κάτι βραχάκια. Περπατώντας πάνω στο δρόμο, είδα να κάθεται πάνω σε ένα βράχο μια κοπέλα περίπου 17 χρονών και είναι αυτή που μου δείχνεται τώρα στη φωτογραφία (Γίνεται μνεία ότι στον κατηγορούμενο επιδείχθηκε φωτογραφία συνημμένη στην υπ’ αριθ. Ι 37781 αίτηση για έκδοση Δελτίου Ταυτότητας, ατόμου υπό στοιχεία Π. Μυρτώ του Ιωάννη και της Μαρίας, γεν 16-7-1997 στο Μαρούσι Αττικής).
Σε άλλο σημείο περιγράφει:
Χτύπησα την κοπέλα σε αυτό εδώ το σημείο (Γίνεται μνεία ότι ο κατηγορούμενος υπέδειξε την αριστερή βρεγματική περιοχή του κρανίου του). Όπως χτύπησα την κοπέλα πάνω στη πέτρα έμεινε σε πλάγια αριστερή θέση. Εκείνη τη στιγμή ήταν ακόμη ξύπνια.
Με το δεξί μου χέρι τη γύρισα ανάσκελα, πήρα με τα δύο μου χέρια την πέτρα και της την έριξα πάνω από το αριστερό της μάτι, σε αυτό εδώ το σημείο (Γίνεται μνεία ότι ο κατηγορούμενος υπέδειξε την αριστερή μετωπιαία περιοχή του κρανίου του). Όπως υπολόγισα η πέτρα πρέπει να ήταν περίπου 5 κιλά. Είδα να τρέχει αίμα αλλά η κοπέλα ήταν ακόμη ζωντανή.
Φοβήθηκα, πήρα την πέτρα που είχα ρίξει στην κοπέλα και είχε αίμα επάνω και την πέταξα στη θάλασσα. Έπλυνα και εγώ τα χέρια μου στη θάλασσα πήρα το κινητό της τηλέφωνο, ανέβηκα στο δρόμο και πήγα περπατώντας προς το ξενοδοχείο.
Όλο αυτό που έγινε με την κοπέλα κράτησε περίπου 10 με 15 λεπτά. Φεύγοντας από το σημείο που είχα αφήσει κτυπημένη την κοπέλα, δεν άκουσα κανέναν να φωνάζει. Έφτασα στο ξενοδοχείο, ανέβηκα στο μέρος που έχω τα ρούχα μου και μερικές φορές κοιμάμαι, κάτω από το εστιατόριο του ξενοδοχείου, έβγαλα τα ρούχα μου και έκανα μπάνιο.
Μόλις τέλειωσα το μπάνιο, είδα που ερχόταν ο Δημήτρης από την θάλασσα, τον χαιρέτησα, χαιρέτησα τον Πέτρο και τον πατέρα του και πήγα να ποτίσω τα λουλούδια. Τα ρούχα που φορούσα τα έπλυνα μετά από δύο μέρες. Καθώς πότιζα τα λουλούδια μετά από 20 λεπτά είδα να περνάει το ασθενοφόρο και η Αστυνομία. Κατάλαβα ότι ερχόταν για την κοπέλα. Φοβήθηκα και τότε πήρα το κινητό της κοπέλας και το πέταξα σε ένα καλάθι που πετάμε τα σκουπίδια.
Σκέφτηκα να φύγω από την Πάρο, αλλά δεν είχα λεφτά. Και να είχα όμως λεφτά δεν θα έφευγα γιατί όλοι θα καταλαβαίνανε ότι κάτι είχα κάνει. Μετά από μερικές μέρες ζήτησα από τον Πέτρο να μου πληρώσει τον μήνα που είχα δουλέψει.
Μου έδωσε 450 ευρώ κα του είπα ότι κατεβαίνω στην Παροικιά να τα στείλω στην μάνα μου στο Πακιστάν. Θυμάμαι ότι ήταν 31 Ιουλίου, αλλά δε θυμάμαι τη μέρα. Στην Παροικιά πήγα με λεωφορείο που πήρα από την Μάρπισσα. Μέχρι την Μάρπισσα πήγα με οτο στοπ. Έβγαλα εισιτήριο απ το γραφείο που βρίσκεται στη πλατεία της Παροικιάς και 21:45μπήκα στο “High Speed” μαζί με άλλα δύο παιδιά από το Πακιστάν.
Τα παιδιά αυτά μου είχαν πει πριν από ένα μήνα ότι θα πήγαιναν στην Αθήνα γιατί δεν έβρισκαν δουλειά στη Πάρο. Φτάσαμε στον Πειραιά γύρω στη 01:00 το βράδυ. Εκείνο το βράδυ μείναμε σε ένα σπίτι στον Πειραιά που έμεναν και άλλα παιδιά από το Πακιστάν. Αυτούς τους ήξεραν τα δυο παιδιά που ταξιδεύαμε μαζί. Την άλλη μέρα φύγαμε από τον Πειραιά και πήγαμε να μείνουμε σε κάτι άλλα παιδιά εκεί που μας έπιασε εχτές η Αστυνομία”.
s-spinos:
ε
εξαιρετικά αφιερωμένο.
Η Χάρπερ Λη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλαμπάμα, στην καρδιά της ρατσιστικής Αμερικής. Είκοσι τεσσάρων χρονών ξεκίνησε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» (To kill a mockingbird). Το τέλειωσε δέκα χρόνια μετά και δεν ξανάγραψε ποτέ τίποτα άλλο. Το βιβλίο πήρε το βραβείο Πούλιτζερ και από το 1960 το έχουν διαβάσει τουλάχιστον 30.000.000 άνθρωποι.
Έγινε ταινία το 1962 και κέρδισε τρία όσκαρ, με σημαντικότερο εκείνο του α΄ αντρικού ρόλου για τον Γκρέγκορι Πεκ.
Το βιβλίο είναι κατά βάση αυτοβιογραφικό και αναφέρεται σε ένα αληθινό περιστατικό στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του ’30.
Ο Τομ Ρόμπινσον ήταν ένας νέγρος (τότε έτσι αποκαλούσαν τους αφροαμερικάνους, στην καλύτερη περίπτωση) ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό και την κακοποίηση μιας λευκής κοπέλας.
Ο πατέρας της Λη, που στο βιβλίο τον βαφτίζει Άττικους, ήταν δικηγόρος στη μικρή πόλη Μονροέβιλ. Λευκός δικηγόρος.
Ανέλαβε την υπεράσπιση του Ρόμπινσον, επειδή κανείς άλλος δεν ήθελε να το κάνει και επειδή πίστευε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να κοιτάει τα παιδιά του στα μάτια και να τα νουθετεί.
Ήξερε ότι ήταν μια εξαρχής χαμένη υπόθεση. Η ετυμηγορία είχε βγει πριν γίνει η δίκη. Ο νέγρος ήταν ήδη καταδικασμένος σε θάνατο.
Μόλις έγινε γνωστό ότι ο Άττικους θα υπερασπιζόταν τον «αράπη», όλη η πόλη στράφηκε εναντίον του. Τον αποκαλούσαν nigger-lover, τον προειδοποιούσαν αρχικά και μετά τον απειλούσαν για να παραιτηθεί. Τα παιδιά του προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί οι συμμαθητές τους έβριζαν τον πατέρα τους και γιατί οι πρώην φίλοι του σουλατσάριζαν οπλισμένοι έξω από την αυλή του σπιτιού τους.
Ο Άττικους δε λύγισε, αλλά δεν κατάφερε να κάνει και πολλά. Πράγματι ο Ρόμπινσον καταδικάστηκε και λίγο μετά, ενώ προσπαθούσε να «δραπετεύσει», δολοφονήθηκε από τους λευκούς φύλακες με 17 σφαίρες.
συνέχεια…
…συνέχεια
Στην Αμερική του ’30, ο Άττικους ήταν ένας από τους ελάχιστους λευκούς που πίστευαν ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως χρώματος, δικαιούται μια τίμια δίκη.
Στην Ελλάδα του 2012 ίσως να υπάρχουν ακόμα λιγότεροι από εκείνους τους ελάχιστους.
Σε μια βαθιά ρατσιστική και διεφθαρμένη κοινωνία τις ετυμηγορίες τις βγάζουν οι εξίσου –αν όχι περισσότερο- διεφθαρμένοι «δημοσιογράφοι». Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί σώφρονες που να πιστεύουν ότι λαϊκοί γραφιάδες (κατά το λαϊκοί τραγουδιστάδες) σαν το Θέμο Αναστασιάδη και το συνάφι του είναι δημοσιογράφοι.
«Άνθρωποι» σαν κι αυτούς ρίχνουν την ταφόπλακα στα θύματα, στους θύτες και στους διψασμένους για αίμα αναγνώστες.
Είναι νεκρόφιλοι, παραμορφωμένοι σαδιστές που γυρεύουν να βρουν όχι ανακούφιση, αλλά κέρδη προκαλώντας γύρω τους την παραμόρφωση.
Έγραφε χθες ο αδίστακτος Αναστασιάδης: «Η μικρή Μαίρη που δε θα ξαναδεί ηλιοβασίλεμα…»
Ενώ το κορίτσι παλεύει για τη ζωή της, και κάθε άνθρωπος με ευαισθησία τουλάχιστον αμοιβάδας ελπίζει ότι θα νικήσει, ο κύριος Πρώτο Θέμα τη θάβει ζωντανή για να εξυπηρετήσει τους ανήθικους σκοπούς του. Τη βιάζει, ακόμα κι αν δεν έχει βιαστεί, για να μπορέσει να κερδίσει μερικές χιλιάδες ευρώ ακόμα. Τη χτυπάει στα βράχια ξανά και ξανά για να μπορέσει να δικαιολογήσει τη φαυλότητα της κυβέρνησης που στηρίζει –και τον στηρίζει.
Δράκος δεν είναι κανένας άλλος από ανθρώπους σαν αυτόν που κερδίζουν εκατομμύρια επενδύοντας στον ανθρώπινο πόνο, στο τραγικό αίσθημα της ζωής.
Δράκοι είναι όλοι εκείνοι που με γουρλωμένα μάτια διαβάζουν ξανά και ξανά τις λεπτομέρειες της επίθεσης, για να αισθανθούν ανώτεροι από τον εγκληματία.
Δράκοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ποιος είναι ένοχος πριν να γίνει δίκη.
Αν ο λαθρομετανάστης, ο Πακιστανός, ο αράπης, ο ταμ-ταμ-ταμ (πως προτιμάτε να τον αποκαλέσουμε;) έκανε αυτό το έγκλημα πρέπει να δικαστεί. Να δικαστεί τίμια. Και οι δικαστές θα κρίνουν αν είναι ένοχος και τι ποινή πρέπει να του επιβληθεί. Όχι οι δημοσιογράφοι, όχι οι αστυνομικοί, όχι οι βουλευτές (αριστεροί ή δεξιοί), όχι οι αναγνώστες των αιματοβαμμένων φυλλάδων, όχι οι Γελωτοποιοί.
Και αυτό το νεαρό κορίτσι, όταν θα γίνει καλά, ίσως να γράψει ένα βιβλίο και να κερδίσει το Πούλιτζερ.
Μέχρι τότε οι βρικόλακες θα της πίνουν το αίμα για να πλουτίζουν.
ΥΓ: Συμμαθητής της Λη στο δημοτικό ήταν ένας άλλος μεγάλος λογοτέχνης της Αμερικής, ο Τρούμαν Καπότε, ο οποίος δεν έγραψε μόνο το «Πρωινό στο Τίφανις», αλλά πολλά σημαντικά βιβλία, με σπουδαιότερο το «Εν ψυχρώ».
Ο Καπότε, που ήταν και δημοσιογράφος (χωρίς εισαγωγικά), περιγράφει σε αυτό το βιβλίο του το αληθινό περιστατικό της δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας από δύο λευκούς.
Καπότε και Λη
Χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς a priori καταδίκες, χωρίς να παίρνει θέση, δημοσιογραφικά.
Αλλά θα ήταν αφέλεια εκ μέρους μας να παροτρύνουμε τους βρικόλακες των ελληνικών media να διαβάσουν ένα τέτοιο βιβλίο για να μάθουν να γράφουν.
Οι βρικόλακες ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Δεν είναι αφελείς, είναι αδίστακτοι.
s-spinos:
…συγνώμη παρέλειψα την πηγή: http://sanejoker.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6.html
Και τι θέλεις να πείς μέγα στοχαστή με το παραπάνω σχολειό σου; Εκτός απο τη βλακεία που σε δέρνει φαίνεται για ακόμα μια φορά οτι είσαι εκτος τόπου και χρόνου.Ευτυχώς που δεν έχεις παιδιά,γιατί αν είχες σκέψου για μια στιγμή να βρισκόσουν στη θέση της τραγικής μητέρας και πατέρα αυτού του κοριτσιού.Ισως τότε θα καταλάβαινες πόσο ανόητος δείχνεις……..
s-spinos:
Διάβασα ότι κανένας δικηγόρος δε δέχτηκε να υπερασπιστεί το Δράκο. Μάλλον είμαστε πολύ πιο πίσω από την Αλαμπάμα του '30.
Ευτυχώς που μια παγκόσμια κοινότητα, έχει χαρακτηρίσει και καταλήξει ότι ο ρατσισμός και φυλετισμός είναι ένα διαρκές έγκλημα και σε ορισμένες χώρες ποινικοποιείται ακόμα και η άποψη, κατατάσσοντας την και πολύ σωστά στην κατηγορία της κοινωνικής διαστροφής, όπως η παιδοφιλία. Στην Ελλάδα του σήμερα το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα για να την βγάλει καθαρό, υπέθαλψε την ρατσιστική και ξενοφοβική αντίληψη σε τμήματα της κοινωνίας που δεν διέθεταν ούτως ή άλλως επαναστατικά αντανακλαστικά, οργανώνοντας την φαλαγγίτικη νοοτροπία σ' έναν κόσμο που θ' αποτελέσει την μαγιά για την καταστολή εκ των έσω κάθε αντίστασης στην διεθνή και ντόπια κυριαρχία. Η προπαγάνδα της Ακροδεξιάς οργανώνει τον νεομεσαίωνα, τον οποίο όμως θα βιώσει σύντομα και η ίδια. Απόψεις και σχόλια που ουσιαστικά εκχυδαΐζουν τον όποιο διάλογο και ειδικά όταν εκφράζονται ανθρωπιστικές διδαχές, που αποτελούσαν εξάλλου και τον κορμό της Αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και αργότερα την ουσία της πρωτοΧριστιανικής διδασκαλίας, μειώνουν εξαιρετικά το επίπεδο της αντιπαράθεσης των ιδεών. Στην βαρβαρότητα του σήμερα, οι ανθρωπιστικές αξίες δοκιμάζονται και αυτό αφορά Έλληνες και ξένους.
DURUTI, ένας απο το ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΕΡΑΝΕΙΩΝ
whatever…
Επιδεικτικά αγνοειτε το γεγονος οτι ο κοσμος στραφηκε προς την ακροδεξια και οχι το αντιστροφο. Δεν ξεφυτρωσαν ακροδεξιοι απο το πουθενα, ουτε εισηχθηκαν απο την γερμανια που τοσο σας αρεσει να πλασαρετε. Εσεις τους δημιουργησατε και θα δημιουργησετε και αλλους.
Παντως εχεις δικιο 10.53 Αν πολτοποιουσαν το κεφαλι του δικου του παιδιου, θα τον απασχολουσε ιδιαιτερα αν ο κατηγορουμενος (ειτε ειναι ελληνας είτε ξένοςειχε δικηγορο η΄οχι ). Ισως δεν εκανε και μήνυση.. Ανωτερα πραγματα!