“Ένα λαό όταν τον κατακτήσεις με το ντουφέκι θα λευτερωθεί, αν τον διαβρώσεις όμως, τον παίρνει ο διάολος”! Αυτά τα λόγια μου ‘πε ο βοσκός και ποιμένας των Σφακίων παπα-Γιώργης και τα ‘γραψα, βαθιά στο νου μου, να…..
τα θυμάμαι. Τα λέω και τα γράφω συχνά, για να τα μάθουνε τα παιδιά μου, μα και όσοι φίλοι έχουνε αυτιά και γροικούνε μα και μάτια που όταν ξανοίγουνε θωρούνε. Κάθε φορά που βλέπω χάμπουργκερς, κόκα κόλα, ουίσκι και κοσμοπολίτικα αιμομικτικά σίριαλς, θυμάμαι τον πνευματικό μου πατέρα παπα-Γιώργη Χιωτάκη και δε μου πάει να τα απολαύσω.
Μικιό κοπέλι γευόμουνα τα κεράσματα του κυρού μου στον καφενέ ή των φίλων του και απολάμβανα τη γεύση της ζεστής σουμάδας ή της λεμονάδας και της χαρουμπίας, με καμάρι. Αργότερα, ντελικανής απολάμβανα με το αεράκι κάτω απ’το μεγάλο ευκάλυπτο της πλατείας την τσικουδιά, το κοκκινέλι, που και που κανένα οφτό και μπόλικα λαχανίδια και τοπικά μερακλίδικα μεζεδάκια. Όμορφοι καιροί που ευτυχώς πότε πότε αναβιώνουμε και τώρα τη μια στη Σητεία, την άλλη στα Γεραπετρίτικα, στο Μεραμπέλο, στη Μεσαρά, στο Ρέθεμνος και στα Σφακιά, μα και στο Ηράκλειο και στα Χανιά!
Πως να το κάνουμε, τα κατάλοιπα της παιδικής ηλικίας με ακολουθούν και με αποτρέπουν να μασώ Αμερικάνικες τσίχλες που αφειδώς μου προσφέρουν τα χαζοκούτια.
Βέβαια, η ηλικία του μικρού μου γιου δε μου επιτρέπει να τον εθίσω από τώρα στη ρακοποσιά, ούτε χαρουμπία βρίσκω, ούτε τα σποτάκια τον αφήνουν να χαίρεται ντόπια προϊόντα. Πότε τσίκλες μου ζητά, πότε κόκα κόλα, πότε χάμπουργκερς και καμιά φορά κανένα παιχνιδάκι για να βομβαρδίσει τους κακούς.
Αλήθεια, τώρα που εμείς στα Βαλκάνια γίναμε κακοί, μήπως να πούμε στους καλούς Αμερικάνους “ευχαριστώ που μας ξυπνάτε με έξυπνες μπόμπες και σας μακαρίζουμε που μας δίνετε το δικαίωμα της εξάρτησης στα ευγενή προιόντα σας”;
Μήπως πρέπει να σκύψουμε ευλαβικά το κεφάλι στον πουροφόρο πλανητάρχη μας που εδραιώνει ξανά τους συνυπογράφοντες σόσιαλ ηγέτες μας, μήπως πρέπει να τον προσκυνήσουμε που γαλουχεί αυτό καλό παιδί των οικονομικών, το γνήσιο χριστιανόπουλο, για να έχει πλούσια τα ελέη του Θεού από την ανοικοδόμηση για τα κολλητά φιλαράκια του, αναβιώνοντας τας Θείας Γραφάς:
“Διαμερίσαντο τα ιμάτια μου εν εαυτοίς και επί τον ιματισμό μου έβαλαν κλήρον”.
Φίλοι μου, λένε πως, όταν μασάνε οι έχοντες και κατέχοντες, περισσεύουν κόκαλα…
Επειδή τα βιώματα μου με αποτρέπουν να πάρω κόκκαλο, λέω να καλέσω τα φιλαράκια μου απ’ τη Ζάκρο ως την Κίσαμο και κάμποσους από το βορά, να βάλουμε κάτω τα πράματα και να συναποφασίσουμε:
-Θέλουμε ή δε θέλουμε τα ευγενή προιόντα του σύγχρονου πολιτισμού των “καλών” της Εσπερίας;
-Θέλουμε ή δε θέλουμε τα ανταλλάξιμα της βίας;
-Θέλουμε ή δε θέλουμε βόμβες να συνετιστούμε;
Φίλοι μου ειλικρινά θέλω τη γνώμη σας αν μπορούμε σκιάς μια ώρα να ζήσουμε χωρίς κόκα(κο)λα. Ζητώ τη γνώμη των ειδικών στο αν διακινδυνεύουμε τη σωματική μας ακεραιότητα, την υγεία μας, την ψυχική υγεία των παιδιών μας, αν έστω μια μέρα αρνηθούμε τα πιτηδειοξομπολιασμένα καταναλωτικά αγαθά της δυτικής κουλτούρας.
Μια μέρα, έστω μια μέρα το χρόνο, μήπως μπορούσαμε να αφιερώσουμε στα δικά μας εκλεκτά προϊόντα και στα υπέροχα τρόφιμα και τα ποτά μας, μια μέρα με ντόπιες λιχουδιές, μεζεδάκια και την καταπληκτική κουζίνα μας;
Για ένα πράμα πάντως είμαι σίγουρος: Αργά ή γρήγορα, ο υπερήφανος Σέρβικος Λαός θα αποκτήσει ειρήνη και ελευθερία, θα ανοικοδομήσει ξανά την ψυχή, την καρδιά και τον τόπο του με γερά θεμέλια από τα ιδεώδη του.
Ο Κουρδικός Λαός θα τινάξει το βαρύ ζυγό.
Εμείς όμως, πότε θα λευτερωθούμε;