Οι Άθλιοι των Αθηνών…

Αυτό που φαίνεται να έχει τη σημασία του είναι ο χρόνος που επελέγη να δημοσιευτεί αυτό το άρθρο, την προηγούμενη της έλευσης των θεσμών και λίγες μέρες πριν τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με την Καγκελάριο της Γερμανίας προκειμένου να αναζητήσει μια πολιτική λύση για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση.

Αυτό που “καίει” την ελληνική κυβέρνηση είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης που θα οδηγήσει τις ελληνικές τράπεζες στην ποσοτική χαλάρωση. Με τη συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση το “τρίο Στούτζες” της οικονομικής πολιτικής ευελπιστεί πως θα προκύψει η πολυπόθητη ανάπτυξη και η φορολογική εξόντωση των υποζυγίων θα γίνει μια βιώσιμη κατάσταση εσαεί ή έστω μέχρι να προκηρύξουν τις επόμενες εκλογές υπό διαφορετικούς όρους και συνθήκες για το θίασο…

Το να περιμένει κάποιος επενδύσεις στην Ελλάδα, εκτός εξαιρέσεων που αφορούν μονοπωλιακές συνθήκες, είναι σαν να πιστεύει πως ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μπορεί να λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν κέντρο αναψυχής για επισκέπτες.

Ο χρόνος δημοσίευσης του άρθρου Τόμσεν – Ομπστφελντ δεν είναι τυχαίος. Σηματοδοτεί τη στάση του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση που βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ΔΝΤ δεν θεωρεί πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο αλλά κυρίως δεν θεωρεί πως ο προϋπολογισμός του 2017 είναι αναπτυξιακός λόγω των φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων.

Χωρίς το ΔΝΤ στο πρόγραμμα όσο και να το επιθυμεί η κα Μέρκελ, ο κ. Σόιμπλε ή ο κ. Γιουνγκέρ δεν υπάρχει αξιολόγηση. Το τρίτο μνημόνιο πέρασε από το γερμανικό κοινοβούλιο (και μερικά άλλα…) με την αυστηρή δέσμευση πως θα είναι και το ΔΝΤ στο πρόγραμμα με τους όρους του.

Όπερ, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερη αντίληψη για να καταλάβει πως κινούμαστε ήδη στο κενό…

Από τα τέλη του 2015 όταν έγιναν αντιληπτές οι στρατηγικές της κυβέρνησης για την επίτευξη του δημοσιονομικού αποτελέσματος με την αύξηση φόρων και όχι τη μείωση των δαπανών, ο χρόνος για την οικονομία συνέχιζε να μετρά αντίστροφα με επιταχυνόμενο ρυθμό.

Οι Ευρωπαίοι για τις δικές τους μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή σοσιαλιστικές αγκυλώσεις έκαναν αποδεκτά όλα τα μέτρα φορολογικής εξόντωσης της ελληνικής οικονομίας.

Μοιραία, αργά ή γρήγορα τα πράγματα θα έφταναν εδώ που έχουν φτάσει ή αν ξεπερνούσαν και αυτό το εμπόδιο θα έφταναν σε μερικούς μήνες στην κατάρρευση της οικονομίας και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες με την επίκληση κάποιας δικαιολογίας.

Προετοιμασία…

Στην κυβέρνηση φαίνεται να το γνωρίζουν καθώς από το καλοκαίρι και μετά ακολουθούν δυο στρατηγικές ταυτόχρονα οι οποίες είναι αντιφατικές μεταξύ τους.

Η μία στρατηγική είναι αυτή της έναρξης της μακράς προεκλογικής περιόδου και η άλλη αυτή της “ανάστασης” της οικονομίας που θα έδινε την ευχέρεια εξάντλησης της τετραετίας.

Η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές το περασμένο καλοκαίρι φαινόταν παράδοξη επιλογή για όποιον δεν μπορεί να καταλάβει πως η οικονομία μετά το 2015 και τα capital controls έχει τεθεί σε επιταχυνόμενη τροχιά κατάρρευσης. Μια οικονομία που κανείς δεν επενδύει και το πιο δυναμικό κομμάτι του ανθρώπινου κεφαλαίου της δραπετεύει από τη χώρα δεν έχει καμιά πιθανότητα σταθεροποίησης και ανάπτυξης.

Το Φθινόπωρο η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιστρέψει το κλίμα σε βάρος της με συνταγματική μεταρρύθμιση και τις “δημοκρατικές” και αντισυνταγματικές αρλούμπες περί δημοψηφισμάτων. Κυρίως όμως το Φθινόπωρο προσπάθησε να ελέγξει τον τύπο και τη δικαιοσύνη με αντισυνταγματικό τρόπο.

Η Ελλάδα όμως δεν είναι ούτε Βενεζουέλα ούτε Κούβα. Ακόμη και όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί για λόγους σκοπιμότητας ολιγωρούν, η χώρα διαθέτει θεσμούς και κρίσιμη μάζα πολιτικών με δημοκρατικές πεποιθήσεις που τολμούν να αμφισβητήσουν δημόσια τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις μιας κυβέρνησης.

Μετά την αποτυχία ελέγχου της ενημέρωσης οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν και οι επιλογές για την κυβέρνηση περιορίστηκαν.

Ο χριστουγεννιάτικος “μποναμάς” προς τους συνταξιούχους την περασμένη εβδομάδα όπως και οι εξαγγελίες της Νισύρου εντάσσονται στο σκέλος της στρατηγικής που ανάλογα με τις εξελίξεις προκρίνει τις πρόωρες εκλογές ακόμη και πριν το Μάρτη.

Από χθες μετά το άρθρο Τόμσεν οι πρόωρες εκλογές αρχίζουν να αναδεικνύονται σαν επικρατέστερη διέξοδος και όχι αόριστα πλέον προσεχώς…

Το σενάριο αρχίζει να μπαίνει σε σειρά.

2) Οι Άθλιοι των Αθηνών…

Επί της ουσίας στο άρθρο του ο Πωλ Τόμσεν λέει τα αυτονόητα, τα περισσότερα από τα οποία είναι γνωστά πριν τη χρεοκοπία του 2010.

Πως δηλαδή οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές λόγω των δαπανών για συντάξεις είναι τόσο υψηλά που απαγορεύουν κάθε σκέψη για επένδυση στη χώρα ή έστω παραμονή και εργασία σε αυτήν από τα πιο δυναμικά στοιχεία του εργατικού της δυναμικού.

Από την εποχή της πρώτης μνημονιακής κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις επεδίωξαν και πέτυχαν να μπορούν οι “θεσμοί” να ενημερώνουν τους Έλληνες για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων.

Αυτό επέτρεπε στους “άθλιους των Αθηνών”, τις κυβερνήσεις να παρουσιάζουν τη δική τους μόνο εκδοχή που ήταν αυτή των “κόκκινων γραμμών”. Ήτοι, οι δανειστές ζητάνε παράλογα πράγματα και εμείς χαράσσουμε “κόκκινες γραμμές” και αντιστεκόμαστε.

Στην πραγματικότητα η μόνη αντίσταση που πρόβαλαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις (άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο) ήταν η προστασία των προνομιούχων πελατειακών τους στρωμάτων.

Μετά από 7 χρόνια χρεοκοπίας και μνημονίων δεν έχει αξιολογηθεί ή απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος και οι συνταξιούχοι όχι απλώς δεν έχουν μειωθεί αλλά έχουν φτάσει στα 3 εκατ. και παραμένουν σταθερά περισσότεροι από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Περί τις 400 – 500.000 από το πιο δυναμικό κομμάτι του εργατικού δυναμικού έχουν φύγει στο εξωτερικό, περί το 1,2 εκατ. παραμένουν άνεργοι. Αν το συνολικό εργατικό δυναμικό είναι περί τα 5 εκατ. και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο 0,65 εκατ. συν το ευρύτερο δημόσιο 0,8-0,9 εκατ. έχουμε 2,5 εκατ. άθροισμα. Άρα, 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα για να συντηρούν όλους αυτούς συν 3 εκατ. συνταξιούχους.

Δεν χρειάζεται να είσαι Τόμσεν για να καταλάβεις πως δεν βγαίνει η εξίσωση… Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις πως αυτή η πολιτική οδηγεί τη χώρα σε κατάρρευση ανάλογη των σοβιετικών καθεστώτων στις αρχές της δεκαετίας του ’90.