«Ως Πότε Παλληκάρια». Άρθρο Παρέμβαση του “Λουτρακιώτη”

Ότι το Λουτράκι έχει πολλά καλά και είναι ένας ευλογημένος τόπος είναι δεδομένο. Ότι όμως έχει και ακόμα περισσότερα κακά, είναι πέραν αμφισβήτησης. Μια πόλη που θαρρείς ότι έχει προσκολλήσει με εμμονή σε περασμένες δεκαετίες είτε τεχνολογικά και αναπτυξιακά, είτε πολεοδομικά, ή ρυμοτομικά, ή ακόμη και επιχειρησιακά…..

—   Επί σωρεία ετών, κανένα σοβαρό πλάνο για ανάπτυξη και συμμάζεμα.

—   Κοροϊδία και θέατρο του παραλόγου με το προαστιακό, που είτε λόγω ανικανότητας ή θέλησης ή σκοπιμότητας, επί 12 έτη εμπαίζεται και παραμένει αιχμάλωτη η κοινωνία (που κοιμάται και ανέχεται).

—   Καμία προσπάθεια συνεργασίας και συναίνεσης μεταξύ των δημοτικών «αρχόντων» και των δημοτών που τους ανέχονται ή τους στηρίζουν, ή που απλά διαπιστώνουν την ανυπαρξία τους χωρίς να απαιτούν έργο και εργασία.

—   Βρώμα και βρωμιά. Μια βόλτα προς Θρουβάλα μεριά θα σε πείσει για τη βρώμα, ενώ μια βόλτα στη πόλη όπου η βρωμιά από την ανυπαρξία καθαρισμού και η βρώμα από τους κάδους που απειλούν επίμονα τη δημόσια υγεία, ή μια επίσκεψη στα δύο πάρκα της πόλης ή μια οδήγηση από την είσοδο ως τη λίμνη με τα άπειρα εγκαταλελειμμένα μπάζα, σκουπίδια και πάσης μορφής απορρίμματα, θα πείσει και τους πιο αδιάφορους.

—   Και ήρθαν και οι τσούχτρες να αποτελειώσουν τον ήδη κατεστραμμένο Κορινθιακό, και να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα.

Θα μου πεις, ο κόσμος έχει λαλήσει από τους φόρους, τα χαράτσια και την κοροϊδία των πολιτικών – πιονιών των αγαπημένων μας συμμάχων και των δανειστών. Ή θα μου πεις ότι πια έχουν κοπεί όλα τα κονδύλια στους δήμους, και δεν μπορούν καν να προσλάβουν κόσμο για τα απαραίτητα.

Ναι μαζί σου.

Αλλά μόνο στο Λουτράκι συμβαίνουν αυτά; Στη Κόρινθο; Στο Ναύπλιο; Στη Καλαμάτα; Σε άλλους μικρότερους ή μεγαλύτερους δήμους; Πως γίνεται να συνεννοούνται;

Πως γίνεται και παράγεται προγραμματισμός και έργα;

Πως γίνεται και βρίσκουν τρόπο να επιλύουν και να αντιμετωπίζουν τα θέματα τους;

Πως γίνεται και βρίσκουν επιδοτήσεις, συμπράξεις και χρηματοδοτήσεις;

Πως γίνεται και πείθουν την κάθε ΤΡΑΙΝΟΣΕ;

Πως γίνεται και έχουν γήπεδα και χώρους άθλησης εντός της πόλης;

Πως γίνεται και προσελκύουν ιδιώτες ή άλλες χώρες να συμπράττουν σε χρήση κολυμβητηρίων, υποδομών, αναπτυξιακών προγραμμάτων, μαρίνων κ.α.

Πως γίνεται να μπορούν παντού, εκτός από το Λουτράκι; Και πως γίνεται να μην αφορά ή να μην απασχολεί –με ελάχιστες εξαιρέσεις, ως επαλήθευση του κανόνα- κανένα στο Λουτράκι;

Και ως επιμύθιο και επαλήθευση της νιρβάνας, της αδιαφορίας και της απάθειας της πλειονότητας των Λουτρακιωτών, θα αναφερθώ σε ένα θέμα που θα έπρεπε να έχει συνταράξει τα θεμέλια και τη προσοχή των δημοτών, αυτό της οδήγησης εντός της πόλης.

Νέοι και λιγότερο νέοι στο μηχανάκι, οδηγώντας με το ένα χέρι διαβάζοντας μηνύματα, περνώντας τα σήματα με αδιαφορία για τη ζωή τους, για τη ζωή των άλλων, και για τη ζωή των γονιών και συγγενών τους που τους κλαίνε ή τους περιθάλπουν. Χάνονται ή καταστρέφονται ο ένας μετά τον άλλο, και δεν γίνεται τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα.

Γονείς σε τρικάβαλο με παιδιά χωρίς καμία προστασία και προσοχή.

Οδήγηση ανάποδα της ροής, αδιαφορώντας για τα παιδιά, τους υπερήλικες και το….νόμο, και που αν κάποιος κάνει παρατήρηση, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ή να φάει ξύλο.

Οδήγηση εντός των στενών με μεγάλη ταχύτητα γιατί ως γνωστόν είμαστε άφθαρτοι και δεν θα μας συμβεί ποτέ τίποτα.

Και μη μου πείτε ότι υπερβάλω. Μια βόλτα 10’ θα σας πείσει.

Που το πάω; Όταν ένας τόπος έχει μάθει να αδιαφορεί για τη ζωή του και για τους γύρω του, δεν περιμένεις να δείξει ενδιαφέρον για τα κοινά, παραμένοντας απαθής, ανενεργός και αδιάφορος παρατηρητής των συμβάντων.

Και για όσο δεν υπάρχει ενδιαφέρον, δεν υπάρχει πίεση για αποτέλεσμα, για έργο, για ουσία. Δεν υπάρχει απαίτηση για προγραμματισμό και για στρατηγική.

Κατά συνέπεια, ο τόπος αυτός είναι έρμαιο αυτών των ολίγων που έχουν διάθεση ή κομματική κατεύθυνση ή περιουσιακή δυνατότητα να ασχοληθούν, χωρίς κανείς να τους ελέγχει πραγματικά, ή να απαιτεί να παραχθεί αποτέλεσμα μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Απλά έως τώρα, και για πολλά χρόνια έχουμε την ατυχία η πλειονότητα αυτών των ολίγων αν είναι αυτοί που είναι, ήτοι ανίκανοι ή ανήμποροι να αλλάξουν τη τύχη αυτού του τόπου.

Έστω και ερήμην των δημοτών και κατοίκων του.

Ως πότε παλληκάρια…

Αντί επιλόγου, Πλάτων: “Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατώτερους του”