Υπάρχει πάντα ένα κενό μέσα σου όταν αποχαιρετάς για τελευταία φορά δικούς σου ανθρώπους…
Αν και εδώ στο Λουτράκι λίγο ως πολύ, όλοι δικοί μας άνθρωποι είναι, είτε ως συγγενείς, είτε ως φίλοι, είτε ως απλοί γνωστοί.
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, ο γράφων, βρίσκει πάντα παρηγοριά στην απεραντοσύνη της θάλασσας.
Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία, εικόνες που σου αδειάζουν το μυαλό και ταξιδεύουν την σκέψη στην πορεία του ήλιου.
Η ζωή είναι περαστικές στιγμές, φευγαλέες, σαν τον χρόνο που κυλάει αδυσώπητα, σαν τον ήλιο που ανατέλλει το χάραμα για να δύσει σε ένα αέναο ταξίδι.
Τελικά ανακαλύπτεις πως τίποτα δεν είναι μόνιμο σε αυτή τη ζωή, τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας στα μακρινά ταξίδια της αιωνιότητας, παρά όλα τα αφήνουμε πίσω.
Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας αγάπη, ταπεινότητα, ενσυναίσθηση και κατανόηση, ως θύμηση σε αυτούς που μένουν…
Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
And you are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun
And you run and you run to catch up with the sun, but it’s sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you’re older
Shorter of breath and one day closer to death
Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, thought I’d something more to say
Π. Δ.
Σωστος βρε αδερφε
ΜΠΡΑΒΟ LOUTRAKIBLOG !!!