Μπορεί να μη ζήσαμε ,όπως θέλαμε
Τουλάχιστον όμως, δεν ζήσαμε όπως δεν θέλαμε (Ευσταθία Τσιγκάνου,Η αφή του κόσμου)
Εάν π.χ οι υποκλοπές μπήκαν στο συρτάρι της κοινοτοπίας[του Κακού;
της αναγκαιότητας; της συνηθισμένης πρακτικής;], εάν η πολιτική σύνεση κατέστη συνώνυμη της κομματικής δειλίας,εάν η κακογουστιά συνιστά το κυρίαρχο στοιχείο του κοινοβουλευτικού λόγου,εάν τα σκάνδαλα συγκροτούν τη βάση της ιδεολογικοπολιτικής αντι-παρά-θεσης[λες και λειτουργεί ‘κομματική αστυνομία’ που υποκαθιστά τη δικαιοσύνη],εάν το αόρατο κυριαρχεί επί του ορατού και το υπονοούμενο επί του αληθούς,εάν τα ‘ΑΝΤΊ-μέτωπα’[αντιΣΥΡΙΖΑ,αντίΔΕΞΙΑ]συμ-παρασύρουν τα πλήθη των φανατικών σε πράξεις ανομίας,εάν τα ακραία λεκτικά παίγνια εχθρότητας αδιαφορούν για τις κοινωνικές επιπτώσεις,εάν οι πολιτικές προτάσεις δεν διαθέτουν ήθος[αλλά μόνον επικοινωνιακή στόχευση],εάν οι συντηρητικοί ντύνονται νεοπροοδευτικοί και οι αριστεροί παριστάνουν τους φιλήσυχους πολίτες,εάν άπαντες αναζητούν Μεσσίες[κάτι σαν έναν εθνικό Μέσι],εάν η αιδώς[γνωστή και ως ντροπή] δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής ηθικής,Εάν η προσωπική ευθύνη κρύβεται πίσω από την κομματική πειθαρχία[και ομερτά;],εάν ο πόλεμος erga omnes καλλιεργείται ως αντίληψη και πρακτική στη νέα γενιά κι εντέλει εάν οι ‘στρατηγοί των βαρβάρων μπορούν κι αιχμαλωτίζουν ή φυλακίζουν τους σοφούς’, τότε όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι αλλάζουμε [ανεπαισθήτως;]εποχή.