Την ώρα που οι περισσότεροι Ελληνες προσπαθούμε ακόμη να συνέλθουμε από το ξενύχτι και το φαγοπότι των εορτών, ένας συμπατριώτης μας αναμετράται με τα στοιχεία της φύσης και τα ανθρώπινα όρια στην άλλη άκρη του κόσμου. Ο κ. Βασίλης Ορφανός,
ο μοναδικός Ελληνας που συμμετέχει στο εφετινό Ράλι Ντακάρ, ξεκίνησε την Πρωτοχρονιά από το Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής με μια εργοστασιακή Aprilia 450 κυβ. εκατ. και έπειτα από μια εβδομάδα σε έρημο και βουνά βρίσκεται πλέον στη Χιλή και ακριβώς στο μέσον της προσπάθειάς του. Αν και τραυματίας από την Τετάρτη, εξαιτίας μιας πτώσης που προκλήθηκε όταν τον προσπέρασαν δύο quad («γουρούνες») σηκώνοντας τόνους σκόνη, ο έλληνας μοτοσικλετιστής συνεχίζει την προσπάθειά του απτόητος. Αλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος, «το Ντακάρ είναι για τα δύσκολα».
«Εχει μια κάκωση στον αγκώνα που, αν την πάθαινε οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, θα έμενε σπίτι. Για τον Βασίλη και τους άλλους συμμετέχοντες στο Ντακάρ όμως οτιδήποτε λιγότερο από σπάσιμο χεριού ή ποδιού δεν είναι αρκετό να τους κάνει να εγκαταλείψουν» λέει στο «Βήμα online» ο κ. Γιώργος Αρεάλης, ορθοπαιδικός του κ. Ορφανού, ο οποίος συμμετέχει στην ομάδα υποστήριξης του έλληνα οδηγού από το 2003. Τότε συμμετείχε για πρώτη φορά στο Ντακάρ και μάλιστα κατάφερε να αναδειχθεί νικητής στην κατηγορία του. «Εφέτος ο Βασίλης έχει πολύ καλή μηχανή. Χρειάστηκε βέβαια λίγο χρόνο να τη συνηθίσει σε συνθήκες αγώνα, πηγαίνει όμως όλο και καλύτερα». Ως την Παρασκευή το μεσημέρι η θέση του κ. Ορφανού κυμαινόταν από την 38η ως την 70ή θέση της κατάταξης. «Η εναλλαγή των θέσεων σε έναν αγώνα του μεγέθους και των δυσκολιών του Ντακάρ (σ.σ.: που εδώ και τρία χρόνια διεξάγεται στη Νότια Αμερική και όχι πια στην Αφρική υπό τον φόβο των τρομοκρατικών επιθέσεων) είναι συνεχής. Ουσιαστικά ως τον τερματισμό δεν έχει κριθεί τίποτε» σημειώνει ο κ. Αρεάλης. Ειδικά οι οδηγοί μοτοσικλέτας παλεύουν εντελώς μόνοι τους χωρίς την προστασία της… λαμαρίνας και την καθοδήγηση των συνοδηγών όπως οι οδηγοί αυτοκινήτων. «Στο εν λόγω ράλι το να χαθείς και να πεθάνεις από το να πιεις καφέ στο σημείο τερματισμού της ειδικής μπορεί να είναι θέμα ενός χιλιομέτρου και ενός στιγμιαίου λάθους» λέει ο κ. Ορφανός. Στο μυαλό όλων των συμμετεχόντων βρίσκεται ο Πασκάλ Τιερί, ο μοτοσικλετιστής που το 2009 βρέθηκε νεκρός ενώ αγνοούνταν για τρεις ημέρες στην αργεντίνικη πάμπα.
Η Παρασκευή ήταν η «πιο μεγάλη ημέρα του πολέμου» για τους οδηγούς της εφετινής διοργάνωσης. Διέσχισαν τμήματα της ερήμου Ατακάμα, ένα μέρος όπου η τελευταία βροχόπτωση σημειώθηκε πριν από… 20.000 χρόνια! Τα 456 χιλιόμετρα της ειδικής διαδρομής περιελάμβαναν οδήγηση ανάμεσα σε αμμολόφους που μεγαλώνουν όσο περνά η μέρα αλλά και ζώνες με κονιορτοποιημένη άμμο που γίνεται σαν πούδρα και κάνει την ορατότητα σχεδόν αδύνατη. Το Σάββατο είναι ημέρα ξεκούρασης. «Το ότι έφθασαν στη μέση δεν σημαίνει τίποτα. Από εδώ και πέρα αρχίζει το δυσκολότερο κομμάτι. Την Κυριακή μάλιστα προβλέπονται 631 χιλιόμετρα ειδικής διαδρομής, περισσότερα από κάθε άλλη ημέρα ως τώρα» καταλήγει ο κ. Αρεάλης.