Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Με τι να μελαγχολήσω;

- Advertisement -
Δεν ξέρω με τι να μελαγχολήσω πιο πολύ!
Με τον καιρό πρωί-πρωί (πολύ κρύο, παγωνιά και μαύρος ουρανός), με την κατάντια της καθημερινότητας, με την απέραντη ψευτιά και υποκρισία που κατακλύζει χρόνια τώρα την Ελλάδα, με την ανυπαρξία κάθε έμπνευσης και οράματος, με τις βρισιές και τις κατάρες εναντίον των πολιτικών που εξακοντίζει ο κόσμος; (ανέξοδες είναι)

Δηλαδή πως έβγαιναν χρόνια τώρα, Πρωθυπουργοί, Βουλευτές ή Βολευτές, Νομάρχες, Δήμαρχοι και οι σύμβουλοί τους και τώρα δεν τους αρέσουν;!
Με τη ψήφο της πλειοψηφίας έβγαιναν.
«Αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε» το σλόγκαν χρόνια τώρα.
“ Ήταν κεφάτοι που γύριζαν από το Βερόπουλο μέχρι που έφαγαν τα βλήτα που (εξ)αγόραζαν”.
Τόσα χρόνια θυμάμαι όλες τις μεγάλες υποσχέσεις που δίνονταν κάθε φορά.
Θυμάμαι που οι άνθρωποι ξεχνούσαν όλα όσα τους είχαν υποσχεθεί και δεν είχαν πραγματοποιηθεί μέσα στον πυρετό της φανατισμένης ποδοσφαιρικών διαστάσεων προεκλογικών εκστρατειών. Θυμάμαι τον κόσμο να φωνάζει στους δρόμους, να διαδηλώνει, να γκρινιάζει για τα προβλήματά του, που λύση δεν έβρισκαν και λύση αναζητούσαν.
Αλλά ανακυκλωνόντουσαν μέσα σε κύκλο πολιτικών ναρκωτικών υποσχέσεων που πολύ έξυπνα διαχέονταν στις φλέβες του (πλαστικό χρήμα, δάνεια για εξοχικά, κότερα, διακοπές, πολυτελή αυτοκίνητα κ.α).
Όμως η Ελλάδα ίδια και ο Έλληνας ίδιος!
Χωρίς περιστροφές οι εκάστοτε κυβερνήσεις με τη μέθοδο του κατ΄ αποκοπή ψεύτη, εφάρμοζε τα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος των αδυνάτων, τη στιγμή μάλιστα που, στις προεκλογικές τους καμπάνιες υπόσχονταν ακριβώς το αντίθετο!. Κανείς όμως δεν αντιλαμβανόταν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που χτύπαγε σιγά-σιγά το σύνολο της κοινωνίας. Ευημερούσε το «μακριά από το κώλο μας και οπού θέλει ας είναι!».
Μέσα σε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης τόσα χρόνια, οπού οι ανισότητα αυξάνονταν καθημερινά σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στους κατέχοντες και μη κατέχοντες, ήταν φυσικό θα έλεγα, να αναπαράγονται φαινόμενα παθητικότητας και αδιαφορίας τόσο απέναντι στον Άνθρωπο όσο και στο περιβάλλον.
Καθισμένοι μπροστά στην οθόνη του μικρόκοσμού τους είχαν την δυνατότητα να αλλάζουν το κακό με το χειρότερο (reality, κουτσομπολίστικες εκπομπές κ.α) και να ανακουφίζονταν, ενώ κοιτούσαν ως παρατηρητές ακραίες καταστάσεις που συνέβαιναν σε ανθρώπους σαν και εμάς αλλά μακριά!
Ενοχλεί που η εικόνα της χώρας είναι μιας μίζερης εσωστρεφούς κοινωνίας μπλεγμένης σε αδιέξοδα τα οποία διεκδίκησε και κέρδισε η ίδια; Γιατί; Αυτή δεν είναι η εικόνα; {της ζηλιάρας μάνας της οποίας το παιδί δε χρειαζόταν Gamper παπουτσάκι για να το καταστρέψει στο κυνηγητό, αλλά έσφιγγε τον κώλο της και του το έπαιρνε διότι Gamper είχε και το γειτονόπουλο, οι γονείς του οποίου με τον ε ν α η τον ά λ λ ο τ ρ ό π ο είχαν πολλαπλάσιο εισόδημα από την μαντάμ, του εικονικά νεόπλουτου Νεοέλληνα που είχε τζιπ, Αλβανή για το καθάρισμα του σπιτιού, Φιλιππινέζα για τα παιδιά και Ουκρανή για να πηδάει, του αγρότη που είχε πολλούς Αλβανούς, Πολωνούς, Πακιστανούς για τη συγκομιδή των καρπών και το όργωμα των χωραφιών}.
Τα παραδείγματα είναι και δεν είναι τυχαία, αλλά καταδεικνύουν τον κοινωνικό κατήφορο που διαβαίναμε χρόνια ολόκληρα τώρα. Οι νοοτροπίες που κάποιοι καλλιέργησαν και με τις οποίες πότιζαν το μυαλό του Έλληνα έγιναν βίωμα, βρήκαν τρόπο έκφρασης και αποτελούσαν το άλας της ζωής!.
Διότι η σύγχρονη Ελλάδα είναι κατώτερη της σύγχρονης Ευρώπης.
Όποιος ανατρέχει στο παρελθόν για να παραδειγματίσει για το ρόλο που δικαιούται η Ελλάδα για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που τόσο καλά όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι διαθέτει, αλλά που τόσο εύστοχα χρόνια τώρα φροντίζουν να μένουν στο ράφι, για το ένδοξο παρελθόν, για το ελπιδοφόρο μέλλον και για το παρόν του ξεπεσμού, για το Στεφάνι που πρέπει να έχει στο κεφάλι της και για άλλα τέτοια είναι εγκάθετος, ψεύτης και χυδαίος υποκριτής.
Βαρέθηκα χρόνια τώρα να ακούω τι διαθέτει, τι διεκδικεί, σε τι ελπίζει αυτή η χώρα. Το χειρότερό μου είναι όταν ακούω τι δικαιούται αυτή η χώρα. Τίποτα περισσότερο από αυτό που έχει πάρει, παίρνει ή θα πάρει.
Αδικίες και τα κούφια μπλα μπλα μόνο εκ του πονηρού λειτουργούν.
Αστείοι τύποι που κατακεραύνωναν ή κατακεραυνώνουν τους εκάστοτε Πρωθυπουργούς, Υπουργούς, Βουλευτές, Νομάρχες, Δημάρχους, τον υφέρποντα φασισμό, την οπισθοδρόμηση, τη μιζέρια, την έλλειψη ιδεών και προτάσεων. Ζουν και αυτοί ανάμεσά μας. Κάθε μέρα κάνουν παρέλαση στα Μέσα Μαζικής Επιβολής. Τώρα θυμήθηκαν πού καταντήσαμε; Τώρα που πλέον η κατάσταση είναι μάλλον μη αναστρέψιμη; Καλέ κύριοι η Ελλάδα έχει δυναμικό! Αλλά αυτό το δυναμικό είναι μειονότητα, διότι κάποιοι σαν κι εσάς φρόντισαν γι’ αυτό!
Όλα αυτά ήταν γνωστά και όλοι φρόντιζαν να σηκώνουν και από λίγο το χαλί και να ρίχνουν από κάτω σκόνη που ο καθένας συνεισέφερε. Το χαλί απλά τώρα σηκώθηκε πολύ πια και βλέπουν όλοι τη σκόνη μας.
Δε γίνεται τίποτα για να σωθεί η χώρα! Όχι σε επίπεδο υποδομών, αλλά νοοτροπίας. Θέλουν να μείνουμε στάσιμοι αν δεν μπορούμε να πάμε πίσω.
Ε, οι πιο πολλοί κερδίζουν! Δημοκρατία έχουμε!
Τόσα χρόνια τα προβλήματα μας άφηναν αδιάφορους επειδή ακριβώς δεν μας άγγιζαν.
Η ταυτότητα θα πρέπει πρώτα να είναι ξεκάθαρη ως προς το ποιοι είμαστε πραγματικά ως άτομα, ως προσωπικότητα και τι πρεσβεύουμε ως σύστημα αξιών και συμπεριφορών, και μετά η κοινωνική (ταυτότητα). Και έπειτα μπορούμε να βρούμε εύκολα τι είναι αυτό που μας αξίζει.
Αλλά αυτή η μορφή σκέψης δεν προωθείται από την κορυφή της πυραμίδας γιατί φοβάται μήπως τρίξουν τα θεμέλιά της.
19-1-2012
Σας χαιρετώ ο Αναρχικός Μικρός Πρίγκιπας
Όσο ανθίζουν τα λουλούδια ακόμα υπάρχει ελπίδα!
Καλή χρονιά!
Ν.Τ
- Advertisement -

8 ΣΧΟΛΙΑ

  1. "Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράμμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.

    Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα• πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωληά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.

    Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.

    Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμμιά προστασία. Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν – έπρεπε να βρεθεί – ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.

    Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.
    Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις.
    Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν'ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ορύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου."

    Βίλχεμ Ραϊχ 24 Μαρτίου 1897 – 3 Νοεμβρίου 1957

    http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BC_%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CF%87

    Καλή χρονιά και σε σένα “Μικρέ Αναρχικέ Πρίγκιπα”

    ΠΑΝΘΗΡΑΣ

    http://blogs.warwick.ac.uk/images/rosalindhook/2005/06/04/panther.jpg

  2. http://www.youtube.com/watch?v=_UOwlh3riP8

    Καλημέρα σας… με καλή διάθεση και χωρίς μελαγχολία.

    Ένας Απλός Πολίτης..

    Υ.Γ.
    Αν κάτι τρέφεται από εσένα μην το αφήνεις να χορτάσει. Απαλλάξου από αυτό όσο πιο σύντομα μπορείς.
    Έτσι πρέπει να επιλέξει ο Αητός για να μην ταΐζει τα κοτόπουλα και χάνει την δόξα του.
    Έτσι πρέπει να επιλέξουν τα κοτόπουλα για να μην τρώνε απο τα έτοιμα και να παράξουν νέα ζωή.
    Έτσι τα όρνεα θα συνεχίσουν να τρέφονται με τα αδύνατα πλάσματα.
    Ας αφήσουμε την φύση να λειτουργήσει με τον τρόπο της και εμείς ας εκτιμήσουμε καλύτερα τι έχουμε δίπλα μας.
    Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν και είναι ανεκτίμητα.
    Όπως η Υγεία, η Φιλία, η Αγάπη, η Συμπόνια, η Κατανόηση, η Μάθηση…και άλλα πολλά.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε ακόμα

Σχετικά άρθρα

loutrakiblog