Τόνια Μ.Μαθήτρια Α’ Λυκείου σε σχολείο της Κορινθίας…
Γύρω μου ακούω ότι έρχονται εκλογές. Είμαι 16 χρονών. Θέλω να ακούσω αλήθειες, θέλω να ακούσω λύσεις και συγκεκριμένο σχέδιο. Δε θέλω άλλες παρόλες. Τους πολιτικούς δεν τους θέλω απόμακρους να μου το παίζουν «μούρες». Θέλω να μου μιλήσει για το μέλλον μου κάποιος διπλανός μου, κάποιος που ζει δίπλα μου, που μοχθεί στον τόπο μας και δεν έχει πέσει στην πολιτική με αλεξίπτωτο. Αυτόν μπορεί και να τον πιστέψω, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Βαρέθηκα πια τις αερολογίες και όλα αυτά τα ατελείωτα «θα» που δεν βγάζουν πουθενά.
Σ’ αυτές τις εκλογές θέλω να δω τους πολιτικούς δίπλα στους νέους ανθρώπους. Θέλω πολιτικούς που θα έρχονται και θα μου σφίγγουν το χέρι και θα με ρωτάνε να μάθουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζω, να τα κατανοήσουν και να μου πουν τι θα κάνουν συγκεκριμένα. Καταλαβαίνω ότι δεν θα μπορέσουν να λύσουν όλα μου τα προβλήματα. Ζητάω όμως να καθίσουν και να συζητήσουν, να δουν τι κινήσεις μπορούν να κάνουν, να ακούσουν τι έχω να προτείνω και μετά ας μου πουν ακόμα και πως δεν γίνεται τίποτα !
Η Ελλάδα μοιάζει να χάθηκε. Από τη στιγμή που ο πολιτικός δεν δέχεται την γνώμη και την άποψή μου και δεν σέβεται τις προτάσεις του λαού, είναι καταδικασμένος να υποστεί τις όποιες συνέπειες.
Δεν έχω ακούσει ποτέ έναν πολιτικό να λέει απλά πράγματα που έκανε ή θα κάνει. Απλά πράγματα που με αφορούν στην καθημερινότητά μου. Μιλούν πάντα με γενικότητες, για το συμφέρον τους και μόνο. Θέλω να τελειώσει εδώ αυτό. Αν δεν τελειώσει τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Ο λαός δεν θα το ανεχτεί για πολύ.
Τουλάχιστον ας λένε μόνο αυτά που μπορούν να κάνουν, ακόμα και αν είναι ελάχιστα. Φτάνει πια η κοροϊδία. Κανείς δεν θα κερδίσει κάτι λέγοντας αναλήθειες και λόγια του αέρα.
Δεν θέλω να μου τάξουν πράγματα. Δεν ζητάω να γίνουν όλα αυτά που θα ζητήσω. Ζητάω λίγη κατανόηση. Αν δεν μπορέσουν να με πείσουν ότι η Ελλάδα θα αλλάξει δεν θα μπορέσω να μείνω εδώ.. σε μια χώρα με τόση ανεργία και τόσα προβλήματα.
Όλοι θέλουμε να δούμε την Ελλάδα καλύτερη . Όλοι θέλουμε κάποια πράγματα να αλλάξουν και να μπουν στη σειρά. Όλοι ζητάμε ένα πιο σίγουρο μέλλον. Κανείς δεν θέλει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Αυτή η κατάσταση πλήγωσε τον Έλληνα. Πλέον εγώ ντρέπομαι να πω ότι είμαι Ελληνίδα, ντρέπομαι να το πω γιατί φοβάμαι πως θα με κοροϊδέψουν. Πλέον ο Έλληνας δεν είναι περήφανος όπως ήταν. Και το κεφάλι του θα σκύψει και το στόμα του θα κλείσει. Χάσαμε την αυθεντικότητα μας. Πλέον μέσα μας όλοι το νιώθουμε πως η γνώμη μας δεν μετράει. Κι όμως, είναι αδέσμευτη η σκέψη του να αλλάξουμε την Ελλάδα, είναι καθολικό αίτημα.
Θέλω πολύ να ξαναδώ την Ελλάδα ζωντανή. Να πάρει ο κόσμος μια ανάσα. Να κάνουμε μια καινούρια αρχή με καινούρια, αυθεντικά καινούρια, πρόσωπα στις θέσεις αυτών που μας κατέστρεψαν και όχι απλώς κάποιους που προσποιούνται το «καινούριο» μόνο και μόνο για να κερδίσουν μια έδρα στη Βουλή. Δεν θέλω να εκλεγεί κάποιος και μετά να τα αφήσει όλα όπως είναι ή απλώς να παρακολουθεί εξελίξεις.
Είναι κάτι που πραγματικά ευχόμουν και εύχομαι. Να ξυπνήσω μια μέρα και να τα δω όλα καλύτερα. Ελπίζω στο καλύτερο και θέλω να αφήσουμε πίσω όλα όσα μας πόνεσαν αυτόν τον καιρό που κρατούσαν λάθος πρόσωπα το τιμόνι της χώρας. Ας ελπίσουμε αυτήν την φορά να εκλεγεί κάποιος περισσότερο άξιος και λιγότερο υποκριτής, κάποιος που να μου δώσει ελπίδα και να με οδηγήσει σε ένα αξιοπρεπές μέλλον. Γιατί και εγώ είμαι η Ελλάδα, γιατί η καρδιά μου είναι γεμάτη Ελλάδα και θέλω περήφανα να λέω σε όλο τον κόσμο ότι είμαι ΕΛΛΗΝΙΔΑ.
Αγαπητή Μαρία,
σου απαντάω παίρνοντας ως δεδομένο ότι είσαι πραγματικά μαθήτρια Λυκείου και όχι ένα τέχνασμα κάποιου. Μην βιαστείς να δεις αρνητικά αυτά που σου λέω, απάντα πρώτα με ειλικρίνια τις παρακάτω απλές ερωτήσεις:
α. Πόσσες συμαθήτριές σου ψήφισαν στο δεκαπενταμελές κάποιον που άξιζε και όχι τον "όμορφο" του σχολείου?
β. Πόσσα δεκαπενταμελή κάνουν κονέ με τα ταξιδιωτικά γραφεία για να φάνε χρήματα από την πενταήμερη?
γ. Στη πενταήμερη σας συνοδεύει ο καθηγητής που θα ενδιαφερθεί για σας ή ο χαλαρός που θα σας αφήσει να κάνετε ότι θέλετε?
δ. Πόσσοι συμμαθητές σου ανέχονται τη σχολική βία σε "αδύνατα" ή απλά¨"διαφορετικά" παιδιά?
ε. Πόσσοι συμμαθητές σου αντί να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απλά αντιγράφουν?
στ. Πόσσοι συμμαθητές σου σέβονται τους καθηγητές που αξίζουν σεβασμό?
Θα μπορούσα να ρωτήσω και άλλα, αλλά σκοπός μου δεν είναι να σου κάνω κύρηγμα. Απλά θέλω να σου πω ότι και η νέα γενιά δε γαλουχείται με τα καλύτερα ιδανικά από τους μεγαλύτερούς σου, για αυτό, όσο και αν σου φαίνεται παράξενο η νεολαία μας αποτελεί τα αυριανά λαμόγια! Είσαι διαφορετική? Διάβασε, εφοδιάσου όσο μπορείς με ξένες γλώσσες και φύγε εξωτερικό. Ψάξε εταιρίες, γραφεία, επιχειρήσεις στο εξωτερικό και βρες μία που δεν έχει έλληνα. Θα εκπλαγείς! Μην ακούς τους άχρηστους που γύρισαν πίσω και κλαίγονται. Το βόλεμα θέλουν. Θα μου πεις ωραία λύση. Να φύγουμε όλοι! Και στην Ελλάδα ποιοι θα μείνουν. Ίσως κάποτε αλλάξει η νοοτροπία στην εκπαίδευση και κυρίως στην παιδεία μας και σταματήσουμε να ανεχόμαστε τη διαφθορά, τη βία και τα λαμόγια από το σχολείο ακόμα. Μετά η γενιά αυτή θα σταματήσει να τα ανέχεται και σαν πολίτες και έτσι ίσως διορθωθούμε. Δυστηχώς δεν τρώει μόνο η Ελλάδα τα παιδιά της, και τα κακομαθημένα παιδιά της, μια χερά την τρώνε!
Δημήτρης
s-spinos:
Κοπελιά, (επίτρεψέ μου την προσφώνηση) στην τρίτη πρόταση του
κειμένου σου γράφεις,"Θέλω να ακούσω αλήθειες, θέλω να ακούσω λύσεις και συγκεκριμένο σχέδιο."
Κάποιος που όλο ξεχνώ τ΄όνομά του είπε,"Η αλήθεια απλά υπάρχει… το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί…"
Και επειδή έχω κάμποση εμπειρία από τους δεκάρικους των
πολιτικών, (χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω) μην περιμένεις
αλήθειες. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά και για αυτό που και συ
υπονοείς, τη συναίσθηση του "εγώ". Έχουν συναίσθηση μόνο του
"εγώ". Όχι του "εμείς" και κυρίως ούτε των υποχρεώσεων που
απορρέουν από το "εγώ", ώστε το "εμείς" εν μέσω μια τυπικής
κοινωνικής αλληλεγγύης να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να εξασφαλίζουμε μία αξιοπρεπή ζωή για εμάς και τα παιδιά των "άλλων".
Καταλαβαίνεις επομένως ότι δεν υπάρχει ισότητα, και από τη στιγμή που δεν υπάρχει ισότητα, απουσιάζει η Δικαιοσύνη.
Το πραγματικό μας πρόβλημα δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η έλλειψη Δικαιοσύνης. Μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα χρήματα αλλά χωρίς Δικαιοσύνη δεν έχουμε καμιά ελπίδα ούτε ως κοινωνία ούτε ως χώρα.
Λέω λοιπόν, αν δεν οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας, (και έχουν ονοματεπώνυμο) όλοι μας θα θεωρούμε τους εαυτούς μας ή αθώους για οποιαδήποτε παρανομία, ή θα νοιώθουμε αναξιοπρεπείς και θα ντρεπόμαστε να λέμε είμαι Έλληνας/δα.