Γράφει η Ντέπυ Γκολεμά:
Εδώ είναι το δίλημμα. Γελάμε με τα ψυχαγωγικά της τηλεόρασης η γερνάμε με τις εκπομπές που εμφανίζουν τα χάλια των άλλων. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη…
Καταρχάς το ζητούμενο στην τηλεόραση είναι το γέλιο. Και η διάθεση να συμμετέχεις. Πιο πολύ θα γελάσω με τις ειδήσεις, με την έννοια ότι η κοροϊδία μου φέρνει πια γέλιο, παρά με ένα από τα ελάχιστα σίριαλ. Και όμως θυμάμαι παλιά γελούσαμε. Ας πούμε με τις «Τρεις χάριτες». Η με τους «Απαράδεκτους«. Η Με το « Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». «Εσύ με ποιόν γελάς»? ήταν το θέμα της εκπομπής του Θεοδωράκη. Δεν γελάω πια με το ΟΛΑ. Θα έπρεπε να έχει τελειώσει προ πολλού. Έκλεισε ο κύκλος. Σαρδάμ και κορώνες της Μενεγάκη δεν μας νοιάζουν πια. Και το τσαντίρι, με κούρασε. Ατάκες περιμένω πια. Οι Αρβύλα τα ίδια. Τέσσερις που βαριούνται και μαζί τους και εμείς. Πάντα υποστήριζα πως το γέλιο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και πως όσοι έχουν το χάρισμα να μας κάνουν να γελάμε, είναι ευλογημένοι άνθρωποι. Στην τηλεόραση δεν το πιστεύω πια. Για ματσωμένους και αναπαυμένους στις δάφνες τους τους έχω…
*tvnea