Λουτράκι-Ανατριχίλα: Ο πατέρας της φίλης της ασέλγησε πάνω της όταν ήταν μικρό κορίτσι

Ανατριχίλα προκαλεί η περιγραφή της συνμπολίτισσάς μας από το Λουτράκι. Καταθέτει την ιστορία της που συγκλονίζει, μέσω του loutrakiblog.gr. O πατέρας της φίλης της, ασέλγησε πάνω της, όταν ήταν μικρό κορίτσι…

Διαβάστε την ιστορία της

Η κοινωνία πρέπει ν’αλλάξει….

Σάββατο 20 του Φλεβάρη!

Παγωμένο Σάββατο. Παγωμένο όσο και οι καρδιές μας ,παγωμένο όσο και τα αυτιά μας. Μας μιλούν οι άλλοι και δεν τους ακούμε .Παγωμένο όσο η ματιά μας ,που πού θωρεί θολά! Παγωμένο όσο η σκέψη μας ,που αυτό που θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε ,αυτό που ο  άλλος είναι και θα θέλαμε να είμαστε , επηρεάζει τη ζωή μας βαθιά.

Μεταξυ σφουγγαρίστρας, άναμα του τζακιού και καφέ, ακούγονται καταγγελίες στην  τηλεόραση .Φυσικά όλοι τις έχουμε ακούσει μέρες τώρα, έχουμε πει τη γνώμη μας, έχουμε σταθεί δίπλα στα θύματα ,έχουμε φωνάξει για αυτά ,έχουμε κρίνει, έχουμε κλάψει! Όμως, επίσης εχουμε ξεσκίσει,χλευάσει ,έχουμε κατηγορήσει ,έχουμε βιάσει και πάλι…. τα θύματα. Οι πολλοί αντρουά απόψεις φυσικά καταλήγουν: και καλά μετά από τόσα χρόνια το θυμήθηκαν; ναι τότε που ήθελαν να ανέβουν, να  γίνουν γνωστές να βγάλουν φράγκα, να τον καβαλήσουν, ήταν καλά;

Και αυτοι λοιπόν φωνάζουν ότι πρέπει να αλλάξει η κοινωνία!

Όχι εμείς , αυτη η γ@μ@μένη η κοινωνία!!

Το τηλέφωνο χτυπα,στην άλλη γραμμή ακούγεται το αυτοκολλητάκι μου.

-Ρε τον άκουσες τι είπε ;φοβόταν ,φοβόταν να το πει, φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου, φοβόταν πώς θα τον αντιμετώπιζε η κοινωνία! Κάτσε και γράψε πώς ένιωσες εσύ που μίλησες!

-ΟΧΙ!δεν μπορώ να το ζήσω ξανά!

Τρέχω και κάνω εμετό.

Γυρνώντας κάθομαι μπροστά στο τζάκι και νιώθω να καίγομαι όσο τα ξύλα από τη δυνατή φωτιά!

Θέλω να βρίσω,να φωνάξω ,να ουρλιάξω!

Όχι ρε ,θα κάτσω να πω τι ακριβώς νιώθεις και όταν μιλάς και όταν δεν μιλάς!

Ναι ρε, φόβο νιώθεις! Γιατί θα είσαι μόνος!

Θα σας γυρίσω πίσω στη δεκαετία του ’80!

Τότε που τηλεόραση σήμαινε ΕΡΤ ,τότε που παιδιά βγαίναμε και παίζαμε απόγευμα στους δρόμους, παιδιά γεννημένα στη δεκαετία του ’70 .

Σε μία υπέροχη περιοχή των βορείων προαστίων των Αθηνών, συναντιόμαστε οι τρεις μας κάθε απόγευμα και παίζαμε μαζί με τα αδέρφια μας και τους υπόλοιπους φίλους .Μοιραζόμασταν τα πάντα!

Η Μάνια ,η Ηρώ και εγώ η Αντιγόνη!

Με τη Μάνια είχαμε ένα κοινό .Οι δικοι  μας υπήρξαν μετανάστες και είχαμε  πρόσφατα γυρίσει από Γερμανία και Ελβετία!

Άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι οι δικοί μας κατάφεραν να κάνουν μεγάλη περιουσία .

Η οικογένεια της Ηρούς ήταν γνωστή οικογένεια της περιοχής. Η μητέρα της,μία όμορφη γυναίκα, πολύ όμορφη, ο πατέρας ένας σοβαρός μεσήλικας που κάθε μέρα γύριζε με το μουσικό του όργανο από τη δουλειά του και ο αδερφός της ο Έκτορας ένα χρόνο μεγαλύτερος από μας.

Οι δικές μας μαμάδες, από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, κατάφεραν μετά από σκληρή δουλειά στην ξενιτιά να κάθονται σπίτι και να φροντίζουν τα παιδιά τους. Φτιάχναν και οι δύο υπέροχες πίτες και έτσι τα παιδιά συνήθως μαζεύονταν στα σπίτια μας.

Η πρόσκληση για μία εκδρομή στη θάλασσα της Λούτσας από τη μητέρα της Ηρούς ,ήχησε σαν το καλύτερο δώρο για όλους μας.

Σάββατο και ο μπαμπάς των παιδιών δημόσιος υπάλληλος θα μας έπαιρνε μαζί τους τη Μανια και μένα.

Σάββατο πρωί !Υπέροχο Σάββατο! Ο ήλιος έλαμπε και οι φωνές μας νικουσαν τα τζιτζίκια! Μπαίναμε, και βγαίναμε 12χρονα παιδιά .Ουρλιάζαμε από τη χαρά μας! Ηταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει κάποιος!

-Ελάτε να κάνουμε την τελευταία βουτιά πριν μαζέψουμε τα πράγματα μας,  φώναξε εκείνος και προπορεύτηκε.

Ακολουθήσαμε η Ηρώ και εγώ.

Σε λίγο ζήτησε από την Ηρώ να φέρει την μπάλα να παίξουμε βόλεϊ. Πέρασε δίπλα μου και με χάιδεψε ανάμεσα στα πόδια. Πάγωσα ενώ η θάλασσα έβραζε. Γύρισε αυστηρά αλλά ήρεμα και μου είπε:

-Μη μου πεις ότι δεν σου αρέσουν τα αγόρια;

Τι είπε τώρα ;Σε ποιον μίλησε; Σε ένα κορίτσι εκείνης της εποχής που το μόνο  πουλί που είχε δει, ήταν του μικρού αδερφού της;

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω αλλά και να προλάβαινα μάλλον το ίδιο νεκρή θα καθόμουν! Πλησίασε και δεύτερη φορά και αυτή τη φορα , με άρπαξε δυνατά ανάμεσα στα σκέλια. Προπέλες έγιναν με μιας τα πόδια μου. Βγήκα έξω σαν χαμένη.Η Μάνια κατάλαβε ότι κάτι έχει συμβεί αλλά δεν ήξερε τι .

-Τι έγινε;

– Ασε θα σου πω τώρα αργότερα.

Ανησυχοι ήταν πια και η Ηρω και ο Έκτορας.Εκεινος συνέχισε να κολυμπά σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τίποτα ,καμία ανησυχία απολύτως ,τίποτα δεν είχε γίνει για αυτόν!

Σε μικρή απόσταση μία γυναίκα διαβάζει πάνω στην ψάθα της ένα βιβλίο. Η κυρία Μαρία ή καλύτερα ο άγγελός μου.

-Σας παρακαλώ ,γράψτε το τηλέφωνό μου 210……. Και καλέστε μετά από ένα δίωρο να ρωτήσετε αν γύρισα .Εκείνη με κοίτά έκπληκτη.

-σας παρακαλώ φοβάμαι ,νομίζω ότι ο πατέρας της φίλης μου θα με σκοτώσει…

-Τι λες παιδί μου ;Τι είναι αυτά που λες;

-Σας παρακαλώ γράψτε το!Το έγραψε!

Τα μαζέψαμε, φύγαμε ,φτάσαμε σαν να μην έγινε τίποτα!!!!! Μπήκα σπίτι έκανα μπάνιο βουρτσίζοντας δυνατά το σώμα μου δεν είπα τίποτα απολύτως. Λίγο αργότερα έφτασε με ταξι η κυρία Μαρία. Μίλησε στους δικούς μου. Με ρώτησαν και  απάντησα, τα είπα όλα.Η μάνα μου άρχισε να ουρλιάζει ,ο πατέρας μου πήγε με ένα τσεκούρι στο σπίτι του …ευτυχώς είχε φύγει.

Ξεκίνησαν τα δικαστήρια  και η ζωή μου από κείνη τη μέρα ήταν από το δωμάτιο μέχρι έξω στον κήπο. Οσοι ήθελαν να με δουν έπρεπε να έρθουν στο σπίτι .Και η Μάνια και αυτή έπρεπε να έρχεται σπίτι να με βλέπει ,όχι δεν είχα δικαίωμα να βγω πια στο δρόμο.Ολα είχαν αλλάξει πια για όλους μας εκτός από την άλλη οικογένεια που ζούσε φυσιολογικά, κανονικότατα!!! Δικηγορικό γραφείο ,ραντεβού,πολλά ραντεβού, ερωτήσεις ξανά και ξανά ,

-πες μας τι έγινε ,σε τράβηξε, σε ακούμπησε ,σε χάιδεψε, σε άρπαξε, σε πόνεσε; Το ζούσα και το ξαναζουσα!

Επρεπε να τιμωρηθεί εκείνος σκληρά! Φυσικά και έπρεπε! Κανείς όμως δεν σκεφτόταν πόσο πέθαινα κάθε φορά! Ζητούσαν κάθε φορά αναπαράσταση!Κανείς δεν τους είχε μιλήσει τότε για την ψυχή ενός παιδιού ,μόνο η ηθικη μέτραγε τότε!

Κάποια στιγμή μετά από χρόνια και ενω τελείωνα το γυμνάσιο πια,η μεγάλη στιγμή έφτασε .

Η αίθουσα του δικαστηρίου φάνταζε θεόρατη στα μάτια μου. Και ήταν μία πολύ παγωμένη αίθουσα. Κι όμως ήμουν χοντρά ντυμένη. Αν και αρχές φθινοπώρου με εντυναν με μακρυμάνικα και με πουλόβερ χοντρό. Τιποτα δεν έπρεπε να διαγράφετε από το σώμα μου .Επρεπε να είμαι μία άμορφη μάζα και αυτό το φρόντιζαν οι δικοί μου μία χαρά. Λες και έφταιγα που μεγάλωνα, που σχηματίζομουν. Κόσμος πόλυς μέσα στην αίθουσα. Ενιωθα ότι όλος ο κόσμος κοίτα εμένα να προχωράω μπροστά σε αυτούς που στεκόντουσαν εκεί πάνω. Ηταν πολύ ψηλά!

-Για πες μας…

Σε ακούμπησε ,σε άρπαξε,σε πόνεσε; Έβαλε βαθιά το χέρι του μέσα; Για δείξε μας πώς;;;και εγώ ντρεπόμουν, αλλά έπρεπε να το κάνω, έπρεπε να σταθώ αντάξια της ηθικής που είχα πάρει από την οικογένειά μου!Η περίπτωση να αθωωθεί το κτήνος σήμαινε κάτι πολύ χειρότερο για μένα. Την τιμωρία από την οικογένεια μου!Γιατί δεν κατάφερα να πείσω τους δικαστές,ζώντας ξανά και ξανά ότι είχε συμβεί! Αυτούς που όριζαν εκείνη τη στιγμή το μέλλον μου. Το μέλλον μου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.Οι δικαστές έπρεπε να πειστούν για την ηθική μου!Το δικαστήριο έγινε, το κτήνος δικάστηκε, καταδικάστηκε με έξι μήνες. Ναι !!!με έξι ολόκληρους μήνες!!! Ναι ήταν ευυπόληπτος πολίτης! Δημόσιος υπάλληλος δίπλα στο Δήμαρχο τότε. Ποια ήμουν εγώ; Εγώ λοιπόν ήμουν ένα κορίτσι δύο μεταναστών. Αγνωστη!Ναι βρε αδερφέ δίκιο είχα, αλλά εντάξει δεν έγινε και κάτι ,δεν προχώρησε το κτήνος! Η τιμωρία αυτή αρκούσε….

Δεν ξέρω καν, αν καταλαβαίνετε πώς νιώθω χρόνια μετά από το δικό μου περιστατικό να περιγράφονται άλλες πιο βαριές, αρρωστημένες καταστάσεις!

Και ακούω να λένε:

-μεσαίωνας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ,κατακρεουργούν τους θύτες, δεν έχουμε δικαίωμα.. δεν είμαστε δικαστές , ανθρωποφαγία,και ,και, και ,και άλλα πολλά!

Τι λέτε:ωρε ανθρωπάκια; Τι λέτε βρε τέρατα; Ναι ,γιατί τέρατα είστε! Θέλετε να μάθετε ποιος ήταν ,τι του έκαναν,πότε μίλησε ,πώς το είπε, ποια είναι η ζωή του ,πώς περνάει ,είναι ευτυχισμένος ,είναι πλούσιος ,είναι φτωχός, είναι αριστερός είναι δεξιός; Ένα θα σας πω. Είναι παγωμένοι, είναι πιο παγωμένοι και από τον παγετό  αυτών των ημερών.Για ποια ανθρωποφαγία μιλάτε ρε;

Ποιος είναι άνθρωπος ;Αυτός ;αυτοί; που τα έκαναν όλα αυτά ;Αλήθεια ;Συγγνώμη που ζούμε ,συγγνώμη που βρεθήκαμε στο δρόμο τους, συγνώμη, συγγνώμη!

Γελοίοι !Ναι ρε, είστε γελοίοι! Γιατί δεν τολμάτε να πείτε στον καθρέφτη σας ότι εσείς ,δεν θα είχατε ποτέ τα κότσια να κάνετε αυτό που αυτοί έκαναν σήμερα, αυτά τα παιδιά τότε, αυτοί οι άνθρωποι σήμερα!!
Εστω τώρα ,ας προστατέψουμε τα θύματα από αυθαιρεσίες και εκμετάλλευση ,αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό στο να είναι συμμέτοχος στο νόμο της ζούγκλας!

ας σταθούμε στυλοβάτες να προαχθεί η εντιμότητα η ελευθερία και η ανθρωπιά ,γιατί έχουν χαθεί.

Me too

ή αλλιώς

Δεν σιγω, δεν συγκαλυπτω, δεν αδιαφορώ!

Ανοίγω μάτια, αυτιά και μιλώ!!!!

Ενα να θυμάστε !Σε όποιον και αν συνέβη ,όποτε και αν μίλησε, όποτε κι αν μιλήσει, το συναίσθημα είναι τρομερό!

Τελικά το Σάββατο σήμερα είναι ζεστό!

Σπουδαίο πράγμα τελικά να καταφέρνεις να μιλάς….ηρεμείς

Για μένα!

Πάνω από ένα εκαταμμύριο ραντεβού για το εμβόλιο του κορονοϊού – Τι γίνεται με τις βεβαιώσεις εμβολιασμού

Με μηνύσεις θα απαντήσει ο Lamanif. Θα μιλήσει για πρώτη φορά για τα πρόσωπα που ήταν παρόντα στο βίντεο

Δειγματοληπτικοί έλεγχοι στο Χιλιομόδι την Τετάρτη από το Δήμο Κορινθίων

ΕΦΚΑ, ΟΠΕΚΑ, ΟΑΕΔ – Συντάξεις και επιδόματα: Όλες οι πληρωμές έως 28 Φεβρουαρίου

Συλλυπητήρια επιστολή του δημάρχου Νεμέας για τον Ανδρέα Μητραβέλα